“Ben je aan het genieten? Ik denk dat ik zie dat je aan het genieten bent. Ik weet dat we in onze carrière amper ergens bij stil hebben gestaan, maar dat moeten we vanavond echt doen”, zegt Leeroy tegen Akwasi terwijl hij zowat rondjes om hem heenloopt op het podium van Paradiso. Het is het decor van de show die ze met hun groep Zwart Licht doen in het kader van het 15-jarig jubileum van hun debuutalbum Bliksemschicht. Het is mooi om te zien dat de Benjamin van het stel even incheckt bij zijn broeder. Het enige wat hij uit zijn partner krijgt is een murmelende ‘Ja”. En eigenlijk is dat genoeg.
Zwart Licht – met naast Akwasi en Leeroy ook Hayzee in de gelederen – brak door met dat iconische debuutalbum. Bliksemschicht staat vol Dilla-timed drums, super dik aangezet en vergezeld door 8-bit samples. Daaroverheen klinken maatschappijkritische teksten, maar ook liefdevolle. Maar de groep werd vooral groot in het live-circuit. Alle festivals waar Zwart Licht kwam optreden, werden afgebroken. Na een paar jaar gingen ze zelfs in XL-formatie – met live-band – de bühne op, voordat dat überhaupt een populaire stap was om te maken.
Fast forward: van die afbrekerij is niets verloren gegaan. Een stampvolle Paradiso verwelkomt de groep en gaat van meet af aan mee in de energie. Wat het publiek toen nog niet wist – maar de artiesten wel – is dat er goed gedoseerd moest worden. Het zou een golvende show worden, met pure losbandigheid maar ook momenten waarop de voordracht alle aandacht verdiende. En soms zelfs flink ontroerde.
Zo knalde na een paar minuten al de spacey, robot-achtige klapper Fair Play (niet door Hayzee, maar door Reverse geproduceerd) door de zaal, wat meteen zorgde voor een springende crowd. Dat Akwasi even zijn couplet vergat, maakte hij goed door de met woordspelingen op Nederlandse plaatsnamen gevulde track Ter Plekke foutloos te spitten. Het zijn nummers van anderhalf decennium oud, zijn stijl is behoorlijk geëvolueerd. Het maakt de show menselijk. “Kan gebeuren”, zegt hij dan ook, waarna hij een hele rits shout outs afsluit met “en shout out naar alle gastartiesten die nog gaan komen!” Terwijl het publiek juicht, loopt de eerste daarvan rappend het podium op: MC Fit.
Het is voor Watsdenaam, een zwaar underrated possecut van dat fabelachtige album. Ook Stropstrikker J.A.E. komt zijn couplet live verzorgen. Bizar om te zien; Akwasi is inmiddels omroepbaas, Fit is over de jaren onder zijn eigen naam Glen Faria een popster geworden; hier rappen ze ouderwets hard met elkaars lyrics mee. Het is de eerste surprise van velen die nog zouden volgen. Rotjoch komt om hen bij te staan tijdens die eeuwig onuitgebrachte 101 Barz-joint. Generatiegenoot Hef staat opeens op het podium zijn debuut Puur te spitten, en net als we tijdens Tafels beseffen dat Zo Moeilijk op die track staat, verschijnt Roscovitsch op het podium en klinkt Nijmeegse Modo. Ja, dit zijn de ultieme flashbacks.
Gelukkig wordt de euforie regelmatig verbroken met momenten waarop kippenvel op de armen gegarandeerd is. Bij het eerbetoon aan Feis, wiens verjaardag precies op de showdag viel. Bij de uitvoering van Schoon Schip, waarvoor Akwasi en Leeroy in de huid kruipen van tot slaaf gemaakten* op een WIC-vaartuig. En wanneer Akwasi aankondigt nieuwe muziek te willen laten horen. Hij neemt plaats op de rand van het podium en laast Hayzee het nieuwe nummer Ik Zal Er Zijn draaien. Een track die raakt – eentje die zijn positieve mindstate boven al de negativiteit die op hem af is gekomen de laatste jaren in de schijnwerper zet. “Ik ga deze pokoe waarschijnlijk nooit uitbrengen”, zegt hij tijdens de fade-out. Het zou een doodzonde zijn; dit is een track waar veel mensen iets aan zouden kunnen hebben.
In het laatste blok tracks komt Jiggy Djé op als Akwasi diens rijmschema van Blauw Bloed even leent. De inspiratiebron zelf kan uiteraard ook niet ontbreken, dus klinkt die snoeiharde klassieke Terilekst-beat, waarvoor ook Frankie Boxcutta de cuts komt doen. Even later staat DJ Turne dat te doen voor Bliksemschicht. En daar is ook Sticks, voor een uitvoering van Tijgers En Draken. En ach, nu ze er toch samen zijn, kan Doag ook niet ontbreken. Om het af te sluiten komen alle Nebulon-members on stage – Noizboiz compleet, maar ook Skinto, Servinio en D.Lipps – om een estafette aan beats te rippen als verlenging van Dubtrip.
Dat Akwasi na twee uur en veertig minuten (!) met twee vuisten in de lucht alle bezoekers even lijkt aan te willen kijken, zegt genoeg. Hij is dankbaar, en bewijst even stil te kunnen staan bij het bereikte. Een uitgebreide groepsknuffel volgt, begeleid door een minutenlang applaus. Sprakeloos. Dit was een avond die de kracht van verbinding liet zien, de impact en evolutie van Zwart Licht als tekstschrijvers én producers liet horen én en helemaal niet enkel leunde op nostalgie. Een legendarische avond voor Nederlandse hiphop. Waarvoor dank.
De rest van de pics van Joël Frijhoff:
*in een eerdere versie van dit bericht stond het woord ‘slaven’. We zijn door een oplettende lezer erop gewezen dat de bewoording tot slaaf gemaakten passender is. Waarvoor dank.
