Het lijkt een onmogelijke opgave om briljante albums als Personal Journals en Hope te overtreffen. Met name deze platen kenmerken zich door hun unieke sfeer en zorgvuldige uitwerking. Toch moeten we niet vergeten dat Sage Francis zelf verantwoordelijk is geweest voor deze muzikale wapenfeiten en dat hij als geen ander weet hoe hij een persoonlijke draai aan muziek kan geven. Eigenlijk maakt alleen al het feit dat we met deze artiest te maken hebben, een nieuwe release in beginsel interessant.
Al gauw wordt duidelijk dat Sage met Human the death dance het pad vervolgt dat hij op A healthy distrust is ingeslagen. In plaats van de melancholieke, ingetogen sound van bijvoorbeeld Hope, is op het nieuwste album het rauwe geluid te horen dat we herkennen van oudere tracks als Gunz yo. Opvallend is dat de beats, die toch van een diversiteit aan producers afkomstig zijn, zeer goed op elkaar aansluiten. De muziek schept doorgaans de perfecte sfeer die de karakteristieke voordracht van Sage Francis nodig heeft.
De rapper is op zijn sterkst als de composities zich in het duistere begeven en hem voorzien van een rustige drumset (Clickety Clack_). Hij lijkt ieder woord te beschouwen als een nieuwe kans om zijn vorige intonatie te overtreffen. Francis ritmeert met veel variatie en zijn veelal opmerkelijke uitspraken (“Every person with a story begins to bore me”) krijgen alle ruimte om te bezinken. Hier en daar steekt de battlerapper zijn kop op (“You got me all wrong fellow, you need to do your research. / An MC with a four-song demo and you got t-shirts?!”), terwijl andere tracks gewijd zijn aan introspectie (_Civil disobedience, Call me Francois) en andere, uiteenlopende onderwerpen.
Een interessant weetje is dat sommige nummers geschreven zijn voor Pride & glory, een nieuwe film van Edward Norton en Colin Farrell. Op de cd maken artiesten als Buck 65, Jolie Holland, Alias en Buddy Wakefield in verschillende hoedanigheden hun opwachting. Al deze features dragen bij aan het hoge niveau dat Sage Francis bereikt op Human the death dance. Hij heeft zijn stijl in de loop der jaren geperfectioneerd en geeft met deze release het gevoel dat er niet veel meer aan de briljant valt te slijpen. Sommige artiesten bevinden zich op hun eigen eiland en vormen een genre-op-zich (wat ik eerder al schreef over aartsrivaal El-P). Sage Francis is zonder meer een van deze artiesten.
Naast het feit dat Sage Francis andermaal een buitengewoon krachtig album afgeleverd heeft, begint zijn staat van dienst zeer respectabele vormen aan te nemen. Keer op keer bewijst hij een niet te onderschatten artiest te zijn die zijn kwaliteiten kent en deze efficiënt weet uit te buiten. Zonder aan buitenproportionele vernieuwingsdriften ten onder te gaan, krijgt Francis het steeds weer voor elkaar om een samenhangend album samen te stellen, dat én afwisselend genoeg is om vaker op te zetten, én uitzonderlijk genoeg om ook nog te beluisteren wanneer je al met zijn andere werk bekend bent. Het moge duidelijk zijn: Sage Francis heeft de liefhebber nog altijd meer dan voldoende te bieden.
Tracklist:
01. Growing pains
02. Underground for dummies
03. Civil obedience
04. Got up this morning (feat. Jolie Holland)
05. Good fashion
06. Clickety clack
07. Midgets & giants
08. Broccilude
09. High step
10. Keep moving (feat. Buddy Wakefield)
11. Waterline
12. Black out on white night (feat. Jolie Holland)
13. Hell of a year
14. Call me Francois
15. Hoofprints in the sand
16. Going back to Rehab
Meer info: “http://www.sagefrancis.net/”
