Er zit zeker een kern van waarheid in die kritiek, maar men keert ook erg makkelijk de rug toe aan de kwaliteitsmuziek die er ook nu nog gemaakt wordt en vergeet voor het gemak dat het over-geromantiseerde tijdperk van de jaren 90 ook genoeg brakke releases te verwerken kreeg. Het gevolg daarvan is dat de muziek die aan de vraag van dit deel van het hiphoppubliek probeert te voldoen vaak gekleurd wordt door een vals gevoel van nostalgie, zwelgt in clichés en een zure smaak en statische vorm achterlaat. Op zijn nieuwe album Professor @ Large lukt het Large Professor echter om de meeste valkuilen van dit subgenre te omzeilen. Hij doet dat op zo’n simpele manier dat ’t eigenlijk bijna briljant is: hij heeft lol.

 

Uiteraard helpt ’t dat Large Pro daadwerkelijk deel uitmaakte van vele van die classics waar mensen zo nostalgisch op terugkijken. Als één van de architecten van de golden era brouwde hij in zijn lab de formules die anderen na proberen te maken, en het echte werk is nog altijd beter dan de meest gedetailleerde kopie waarschijnlijk ooit zal zijn. Dat betekent niet dat dit album foutloos is; dezelfde beat met de herhaalde vocaal “Professor at… Large… Professor at… Large…” wordt op meerdere punten in het album als een soort theme music ingezet maar zorgt er alleen maar voor dat de vaart uit de plaat gaat. Het instrumentale Barber shop chop is een prima beat maar duurt te lang en hoe gruwelijk MARS als track ook is, het blijft vreemd dat Large Pro er zelf nauwelijks op aanwezig lijkt.

 

Desalniettemin is Large Pro terecht trots op zijn status als rapveteraan, en in plaats van op ongemakkelijke manier het poppubliek dat hiphop inmiddels bereikt heeft proberen te paaien, omarmt hij volledig zijn oldschool ik zoals op Light years met lines als “Don’t try to say I’m not oldschool, kid, this is light years, right where, it’s supposed to be with the Nike airs.” Er zit een plezierig trucje in het versnellen tot een plotse stop van Pro en Busta Rhymes op Straight from the golden en Focused up laat Cormega en Tragedy Khadafi wat onvervalste QB-rauwheid brengen.

 

Op de intro van zijn solodebuut Black on Both Sides sprak Mos Def zijn ongenoegen uit over mensen die spraken over hiphop als “a giant living up on the hill”. Hij riep op om je te realiseren dat ook jij deel uitmaakt van de hiphopcultuur en dat als het je niet bevalt wat je hoort je moet creëren wat je wél horen wilt. Dat is precies wat Large Professor doet met zijn keus om niet door te zagen over de huidige staat van rap, maar in plaats daarvan tracks te maken waar hij zelf hoorbaar van geniet. Zijn zware stem klinkt vol zelfvertrouwen bij iedere zin die hij over zijn eigen producties of die van een enkele gastproducer uitspreekt en de verder prima maar niet bijzonder opmerkelijke teksten worden met veel charisma gebracht. LP’s flow en delivery maken veel van de afwezigheid van boeiende onderwerpen goed en funky vocale samples, zoals in LP Surprise verwerkt in de lyrics, laten je hoofd zeker knikken.

 

Alles bij elkaar is Professor @ Large een leuk album dat geen enkele rugzakdragende purist of nostalgische, oudere luisteraar zal teleurstellen. Ook laat het de jongere generatie horen wat er nu precies zo te genieten viel bij een goede golden era plaat. Wat dat betreft blijkt het aloude credo show, don’t tell net zo goed voor muziek als schrijven op te gaan.