Twee maanden nadat hij voor het eerst de oversteek maakte naar Europa en er alle zalen tot de nok toe vulde, komt 21 Savage met een nieuw album. American Dream is zijn eerste soloalbum sinds i am > i was uit 2018, maar in de tussentijd reikte de ster van ’21’ gigantisch ver. Zijn samenwerkingsalbums met Metro Boomin (Savage Mode II, 2020) en Drake (Her Loss, 2022) bombardeerden hem tot hiphop-superster. Dat gegeven onderstreept hij met een dik album waarop hij in bloedvorm verkeert. De weg die hij daarvoor heeft afgelegd was er eentje vol obstakels. Een terugblik op de sleuteltracks uit zijn carrière.
Shéyaa Bin Abraham-Joseph, zoals 21 Savage in het echt heet, heeft het allemaal gezien: op jonge leeftijd scheidden zijn ouders en verhuisde hij met zijn moeder van Londen naar Atlanta. Daaar werd hij van iedere school in zijn district verbannen wegens wapenbezit. Jeugdgevangenissen, straatbendes, het drugscircuit, een mislukte aanslag op hem; hij maakte het allemaal mee voor zijn vijfentwintigste. Na het verlies van een vriend begon hij met rappen.
En dat deed hij absoluut niet onverdienstelijk. Dat vonden ook zijn muzikale generatiegenoten. Hij omringde zich namelijk van meet af aan met producers die opereerden aan de top. De eerste EP van 21 Savage werd geproduceerd door Sonny Digital, waarna Metro Boomin tekende voor het vervolg. Toch zijn die eerste platen, The Slaughter Tape en Slaughter King, gevuld met koude, saaie en monotone trapmuziek. 21 was het merendeel van de jaren ’10 een wandelende meme. Het meest bekend was hij nog van het zwarte mes dat hij op zijn voorhoofd had laten tattoëren.
Ten tijde van zijn felbegeerde plaatsing in de XXL Freshman-class van 2016, leek 21 Savage niet gebouwd om te overleven in het steeds veranderende hiphoplandschap. Met muziek die zo saai en ongepolijst klonk, was de kans nihil dat hij aanhoudend commercieel succes zou bereiken. En, laten we stellen dat de anderen uit die klas – Lil Uzi Vert, Anderson .Paak, Desiigner, Lil Yachty en Kodak Black – een veel grotere buzz om zich heen hadden.
Toch verwierf hij met die repetitieve flow, genadeloos clichématige onderwerpen en geestdodende hooks (“I Got 1,2,3,4,5,6,7,8 M’s in my bank account, in my bank account!”) een plekje in de harten van velen. Maar zonder drastische artistieke ontwikkeling zou 21 waarschijnlijk vervagen, zoals vele ooit bloeiende rappers op de magazine-cover hem voorgingen.
Maar in november 2018 begon een verbeterde versie van 21 Savage vorm aan te nemen. Hoewel hij al vaak had samengewerkt met Metro Boomin, bereikten ze als duo nieuwe hoogten met Without Warning, hun samenwerking met Migos-rapper Offset. Geloof het of niet; jezelf opsluiten in de studio met een van de meest geprezen trapproducers van de wereld is een fantastische manier om de kwaliteit van je muziek te verbeteren. Het resulteerde in een verfijnder sonisch landschap; ijzingwekkend kille beats die een spooky gevoel opriepen, waarop 21 zijn berekende flowpatroon over weeft. Metro Boomin: “Ik begeleidde hem om naast mijn productie te werken in plaats van ertegenin.” Met vallen en opstaan raakte 21 Savage één met de beat, in plaats van er alleen overheen te rappen.
Die ervaring nam 21 Savage mee naar de studiosessies voor zijn nieuwe soloalbum. Zijn verbeterde vaardigheden kwamen tot culminatie op i am > i was; zijn schrijfstijl en zijn manier van voordragen waren een stuk beter dan op zijn eerdere albums. Een track als letter 2 my momma is het van het soort dat je jaren eerder niet eens van 21 durfde te verwachten. Maar door de bewuste openheid en zelfreflectie liet hij op volwassen wijze een nieuwe kant van zichzelf zien.
Dat trok hij door naar Savage Mode II, dat een zeldzaam vervolg is dat beter is dan het origineel. Het is 21 in zijn artistieke prime, die laat horen dat hij zowel capabel is om een traphit te scoren – het 2 x platina bekroonde Runnin’ – als om een boodschap over te brengen over zijn desillusie in de romantiek (RIP Luv).
En toen zijn output op eigen titel beter werd, zagen collega’s ook de potentie om hem in te zetten als featuring. Zijn bekwaamheid als gastartiest levert hem een indrukwekkende track record op. Zijn aparte, ingetogen rapstijl zorgt er vaak voor dat hij contrasteert met de hoofdartiest. Daardoor kunnen twee of meer artiesten uitblinken binnen een kort tijdsbestek.
De meeste rappers komen in your face; brutaal en fel. Zo niet 21. Die steelt liever de show met een bijna dooddoenende delivery. Nonchalant als wat rapt hij zich door bijvoorbeeld J. Cole’s m y . l i f e en JID’s Surround Sound. Maar dat hij veelzijdiger is en ook de poppy kant opkan, bewees hij als featuring bij bijvoorbeeld Calvin Harris en Post Malone.
En dan was er in de ’20’s nog het album dat misschien nog wel de grootste ogen op zich gericht had; Her Loss, een verbond tussen Drake en 21 Savage. Dat album werd aangewakkerd door de track Jimmy Cooks, een buitenbeentje dat als finale achteraan het matige album Honestly, Nevermind was geplakt. Doordat die track als een van de weinige van die plaat sky high ging op de streamingdiensten, pakten de twee artiesten door. Een geheel collabo-album was het gevolg.
Eerstgenoemde nam dan wel het leeuwendeel van de invulling voor zijn rekening, maar kon mede daardoor ook op meer kritiek rekenen. Ook hier was het contrast weer de key: de broeierige en scheurende flow stond in schril contrast met de de zachte zang van Drizzy. 21 deed vanuit zijn positie als bijrijder, als underdog, zelfs recht aan Drake’s legendarische time stamp-reeks. In 3AM on Glenwood haalt hij met uitzonderlijke introversie herinneringen op aan zijn geboortestad. Spaarzaam snijdt hij dwars door de ziel en valt hij compleet anders op dan anders. Het is één ding om een heel abum te maken met de meest beroemde rapper ter wereld. Het is iets héél anders om de promorun te verlaten met méér street cred, bijval en mainstream populariteit dan ooit tevoren.
Een van de meest cruciale elementen in zijn artistieke evolutie is zijn unieke kijk op het sportieve element van sport. In tegenstelling tot de meeste van zijn tijdgenoten is het niet Savage z’n doel om de onbewiste goat te zijn. “De grootste rapper aller tijden worden? Daar doe ik het niet voor”, zei hij in de podcast van battle-rapper Math Hoffa. “Ik wil de beste ik zijn. De rest kan me niet schelen.”
Toch benadrukt hij op American Dream meermaals dat hij een man is die “stands on his business.” Bijvoorbeeld op All Of Me en Letter To My Brudda, waarvan de laatste een eerbetoon is aan Young Thugdie nog altijd achter tralies zit. Niet alleen dát, maar hij lijkt zich ook te richten op voormalig YSL-partner Gunna: “How you go from codefendant to a fuckin’ witness?”, verwijst hij naar diens schuldbekentenis in het lopende juridisch proces tegen het collectief.
De ontwikkeling van een oppervlakkige rapper naar een gerespecteerd tekstschrijver met een aangrijpende flow en een nog altijd uitdijende veelzijdigheid, betaalt zich nu uit. Niet alleen door shows aan deze kant van de oceaan uit te verkopen en positieve recensies binnen te harken, maar ook hoorbaar met de inhoud van zijn nieuwe album. Zo komt hij niet alleen zelf zo consistent als maar kan, maar horen we ook bijvoorbeeld Travis in rapmodus als nooit tevoren. Hetzelfde geldt voor Lil Durk. De gastartiesten brengen hun A-game, ongetwijfeld omdat ze wisten op welke belangrijke plaat ze zouden belanden – de eerste grote rap-release van het jaar. Ook de producers lijken er een schepje bovenop te doen. Voor redrum gebruikt London On Da Track dezelfde aanpak met een vocal sample als Metro Boomin deed voor Runnin’, zonder een exacte kopie te maken.
Daarnaast is het een zeldzaamheid dat een populaire artiest in de huidige tijd zo’n verteerbaar project uitbrengt. 15 tracks is perfect voor wat 21 Savage heeft gemaakt; een meer ingetogen variant van trap. Het voelt in elk geval meer aan als een echte artistieke beslissing dan een cynische poging om sentiment op te wekken. Het is soulvol, maar behoudt het ongerepte en rauwe karakter dat je van hem gewend bent.
De hoofdpersoon rapt – nog steeds – graag over de meest basale onderwerpen zoals drugs en seks (en poep!) op deze plaat. Maar op American Dream, dat wordt ingeluid door zijn moeder, praat hij meer dan ooit over de hindernissen. Zowel de persoonlijke als zakelijke strubbelingen hij op zijn route naar de top tegenkwam – zijn ervaringen met verlies bijvoorbeeld. Het is nog steeds een trap-album pur sang, maar goed doordacht en gedetailleerd; meer over Sheyaa in plaats van over zijn rappersoonlijkheid.
Tel daarbij op dat dit een aantal van de beste beats zijn waar hij ooit over heeft gerapt, en je komt tot de conclusie dat 21 nog lang niet is uitgespeeld. Hij lijkt een weg te zoeken om een long run op af te leggen. Daardoor wordt het alleen maar interessanter om zijn volgende stappen te volgen. Een Lil Yachty-esque 180 zou hem niet misstaan. Maar de koning worden van één subgenre om dat compleet uit te spelen behoort ook tot de mogelijkheden. Alles ligt in principe voor hem open; een positie die niet velen is gegund.
Beluister het nieuwe album American Dream hieronder.
