Al bij het verdwijnen van WOO HAH! en de aankondiging van de eerste editie van Rolling Loud op Nederlandse bodem keerde de jonge doelgroep zich fel tegen de versplinterde organisatie. Het Tilburgse poppodium 013 doet niet meer mee, en MOJO partnert met wat een van de grootste hiphopmerken ter wereld genoemd mag worden. Het gevolg: een locatiewisseling die je een veramerikanisering mag noemen. Het idyllische Beekse Bergen-terrein werd ‘verruild’ voor Rotterdam Ahoy. Wij namen afgelopen weekend de proef op de som.
Laten we met de deur in huis vallen: we weten dat WOO HAH! niet is verplaatst. En dat we Rolling Loud als een geheel nieuw festival zouden moeten zien. Maar dat wordt meteen bij de eerste aanblik van het terrein bijzonder lastig gemaakt. Want al snel valt op hoeveel elementen zijn meegenomen vanuit de voorloper. Het hoofdpodium is dezelfde, er is een soortgelijke skatebaan die regelmatig verandert in een dansvloer, er is een nachtclub-achtige area en voor wie écht goed oplet: verschillende cateraars zijn meeverhuisd. De Indonesische specialiteiten komen van de Tilburgse Korte Heuvel en de man die cassave-friet verkoopt heeft zijn crewshirt van WOO HAH!-2019 aangetrokken. Zelfs het beveiligingsteam is van Tilburg naar Rotterdam gereden.
In en rond Ahoy is een aardige hoeveelheid vierkante meters opgetrokken dat dient als festivalterrein. De line-up is ‘ouderwets’ scherp; met de strakke voordracht van Manchester-lad Aitch, het doseringsvermogen van Jazz Brak en de fijne energie van Brunzyn viel er de eerste dag muzikaal in ieder geval al vroeg genoeg te genieten. In alle lagen van de hiphopscene was gegraven om de kersen eruit te pikken.
Maar er was een superster die op vrijdag alles en iedereen overklaste. Voorheen droomde de organisatie van Kendrick Lamar als headliner, nu stáát ie er ook daadwerkelijk. En hóe. K.Dot is rappend in bloedvorm. En al is zijn festivalshow zowel qua decor als qua setlist een uitgeklede variant van wat hij vorig jaar in de Ziggo Dome liet zien, weet je het zodra hij N95 instart: dit is de koning van het genre. De te kloppen man, die eigenlijk iedereen die eerder op de vrijdag had opgetreden in de vergetelheid rapte.
Uitgebalanceerd en afgemeten schoot hij van zijn Section.80-dagen naar zijn nieuwste, Mr. Morale & The Big Steppers. En alles wat ertussenin zit kwam ook nog eens voorbij. Maar hebben we Kung Fu-Kenny al ooit eens zó op de automatische piloot zien gaan? Nee. En zo lui zichzelf zien presenteren – tot een handje in de jaszak aan toe? Nee. Moet gezegd; een met de hand in de zak rappende Kendrick is nog steeds iemand die iedereen naar huis rapt. Maar potdomme, het échte vuur miste.
Dat vuur was er wel bij JID, die van meet af aan duidelijk maakte dat hij kwam om te ráppen. “Mijn collega’s spitten geen derde verses meer, bro. Ik herinner me nu waarom; het is véél!”, schreeuwt de ATLien uit als hij net een onafgebroken spervuur aan woorden over het publiek heeft uitgestort. En even later: “We gaan dóór met wat belangrijke tunes van mijn nieuwste album The Forever Story. More raps, bro!”
Zeker in de voorste vakken is het publiek met hem mee in de energie; de eerste mensen worden al gauw met een brancard naar de zijkant gebracht door de hulpdiensten. Moshen op beton is inderdaad een compleet andere ballgame dan in het mulle zand. Het is ook een andere gewaarwording als je niet in de voorste regionen van de crowd bevindt; het asfalt op het parkeerterrein golft als een elastiek zodra er een pogo ontstaat. Tot achterop het veld, waar het voedsel letterlijk de tafel aftrilt als je het even niet in de gaten houdt, merken we precies een dag later, als Denzel Curry zijn set begin met Walkin’.
Hoe tof sommige optredens ook waren, ze speelden zich af in een setting die wellicht rond een honkbalstadion in Amerika werkt, maar die niet per sé aansluit bij de Nederlandse festivalcultuur. Zo leerde een rondje over het terrein dat alle andere buitenpodia op stil gaan zodra er een act speelt op de main stage. Daardoor worden de dj’s op de Heineken Silver Stage afgekapt na drie kwartier. Zo zat IMANI op de zaterdagmiddag geweldig in haar set, die soepel golfde van Chicago-trap naar Afrikaanse ritmes en terug. Het is voor het eerst dat de vloer daar goed volloopt en net als de FunX dj compleet één is met haar publiek, wordt ze gesommeerd de boel stil te leggen omdat er een Keti Koti-herdenking is op het hoofdpodium.
Terecht overigens dat daar aandacht voor is, hoor. Maar dat de stagemanager haar vertelt dat het om vijf minuten pauze gaat terwijl ze na de Keti Koti-viering slechts terug mag komen voor een halve track, slaat helemaal nergens op. Het podium valt stil, en de area is binnen luttele seconden leeggelopen. Mensen moeten daardoor opnieuw op zoek naar sfeer, die op de betonnen ondergrond toch al moeilijk vindbaar was.
Door de timetable op die manier in te richten, werden alle bezoekers praktisch verplicht om naar de optredens op het grootste podium te kijken. In de grote hal, omgedoopt tot Havana Club, gebeurde er dan wel wat, maar op een verwaarloosbaar volume. Hetzelfde gold voor Ahoy Arena, waar de dj ook bijna altijd voor niemand stond te draaien tussen de acts door. Had wat peper in de volumeknoppen gegooid, en ze kregen gegarandeerd meer aanloop richting de timeslots van de optredende artiesten. Dan kwam je als bezoeker ook beter in een vibe.
Rolling Loud Rotterdam was verre van uitverkocht, wat zijn voor- en nadelen kende. Je had in principe overal vrij snel een drankje of iets te eten, maar het voelde vooral vaak te groot. Grote Nederlandse acts als Hef en Lijpe verdronken zowat in het hoofdpodium, om het maar niet te hebben over zaterdagopener Idaly in die gigantische hal in de hoek van het terrein voor een plukje volk moest beginnen. Slechts een enkele keer ging het stoplicht bij de ingang van die Havana Club op rood: toen Metro Boomin zijn duizelingwekkende track record er tentoonstelde.
Overstromende wc’s, onbemande barren, de EHBO die behoorlijk op zich liet wachten toen het achterhoofd van een Poolse jongen het asfalt ontmoette, sfeerloze stukken festivalterrein en flink te weinig zitplekken waardoor men in kleermakerszit op de parkeerplaats strandde met een pizzadoos op schoot; het deed logistiek gezien af en toe denken aan de verhalen die we uit de Amerikaanse media kennen over Rolling Loud. Wie net als uw scribent van dienst een vaste WH!-bezoeker is geweest, miste ongetwijfeld de ziel en zaligheid die in daarin gestoken werd.
En op precies dát festival is er een vaste gast geweest waaromheen het hele festival plaatsvindt. Travis Scott lijkt de man te zijn die de kloof tussen WOO HAH! en Rolling Loud dichten kan, al zij het maar omdat hij precies brengt waar dit festival om lijkt te draaien: de aardbeving-veroorzakende rage. Een term die hij zelf mede populariseerde, staand voor de chaos die ontstaat in de kolkende moshpits op elke harde beatdrop die in zijn ultramelodische sound is verwerkt. Helaas moesten de jonge fans er zeer lang op wachten. Of nog even teren op wat Lil Uzi Vert even ervoor had gedaan op het podium.
En daardoor valt de timetable-strategie compleet in het water. Het hele festival heeft zich namelijk op zaterdagavond 21:15 verzameld voor de main stage, precies zoals het bedoeld was volgens de organisatie. In principe zouden alle kaartkopers Travis Scott moeten kunnen zien en horen. En ze staan er hoor, echt allemaal. Te wachten tot ze het psychedelische en zweverige universum van Scott mogen betreden. Doodse stilte heerst er dus op de rest van het terrein, aangezien de drie andere buitenpodia op hetzelfde plein zijn gesitueerd. Maar men voelt het; hier gaat de show van het festival gegeven worden.
Maar liefst 50 minuten staan we daar. Gesprekken uit te wisselen over waar de dichtstbij zijnde toiletgroep te vinden was als je rechtsvoor stond en niet meer toegelaten werd vóór de eerste barrier. Over hoe snel je vanwege die reden ook een biertje kon bemachtigen, want de jonge, wilde doelgroep was écht niet van plan hun plek op te offeren om een extra beetje suiker tot zich te nemen. Het resultaat: meer flauwvallende youngins op het veld, en extra werk voor de eerste hulpdiensten.
Maar uit het niets schijnt er een intens licht op de crowd vanaf het podium. De reis begint, en iedereen weet meteen wat de eindbestemming is. Collectief hebben we besloten dat het genoeg is met dat golvende en trillende asfalt, en dat het tijd is om een krater achter te laten in Rotterdam-Zuid. De nummers van Scott wemelen van de productiedetails, en bij niemand waren die dit weekend zo goed waarneembaar als nu. Het geluid staat hard, maar vooral helder. De duizelingwekkende infrabassen zijn vaak het werk van Mike Dean – helaas afwezig door zijn tour met The Weeknd – die ze omtovert tot zware geluidsbommen, gemaakt voor het podium.
Scott’s performance is ongetwijfeld één van de redenen dat WOO HAH! ooit uit de Tilburgse Spoorzone moest vertrekken. Hij klom daar tijdens een legendarisch moment op de containers aan de zijkant van het podium, waardoor het hele publiek een kwartslag draaide en richting hem bewoog. Het leverde moshpits op die te groot waren voor het ingekapselde stuk terrein en draaide nog net niet uit op te gevaarlijke situaties.
Hier, op het parkeerterrein van Rotterdam Ahoy, is dat een stuk beter te regelen. Overal op het veld ontstaan cirkels, zonder dat Travis erom hoeft te vragen. De drie schermen projecteren zijn silhouet in vluchtige vormen, net als dat zijn stem is verstopt in vervormende filters. Hij haalt zijn energie uit de crowd, die iedere track harder lijkt te gaan. En dus schakelt Scott zelf ook al snel in zijn show door naar standje hysterisch.
Heel even wordt die onderbroken, als hij ons een nieuwe track van zijn aankomende album Utopia gunt – release is over drie weken. Toen klonk er even eerstegraads popmelancholie, maar wel gefilterd met een experimentele zeef. Het was een cadeautje aan de fans tijdens zijn eerste show nadat de Amerikaanse justitie hem vrijsprak. Er is geen strafzaak tegen hem aangespannen omtrent de tragische gebeurtenissen op zijn eigen Astroworld-festival, waarbij eind 2021 tien mensen om het leven kwamen. Het lijkt erop dat hij die overwinning zowel back- als on stage moest vieren.
Doordat hij later was, kwam de wens van veel ‘ragers’ uit. Al sinds de organisatie het tijdschema bekend gemaakt had, gonsde het in de commentsecties onder hun social media-posts al van de onvrede over de overlap tussen Travis Scott en Ski Mask The Slump God. Tijdens de stilte die op het terrein heerste, werd backstage namelijk besloten alle overige optredens na Travis Scott te laten starten. Wie nog niet uitgeraasd was, kon de parkeerplaats nog één keer verruilen voor een indoor-concert.
Rolling Loud Rotterdam was een taaie. Muzikaal gebeurde er best wat moois, en de eerste twee namen die ze bekendmaakten hebben écht wel geleverd. Travis Scott en Kendrick Lamar waren de kersen op de dagen. Logistiek was het af en toe niet om aan te zien; omdat er te weinig chill areas waren, daalde men uit armoede maar neer op de grond. De rijen bij de wc’s waren insane, net als de hoeveelheid overstroomde urinoirs. En de aankleding van de podia, zeker de indoor stages, was wel heel erg summier. Rolling Loud heeft vorig jaar gesnuffeld aan de Beekse Bergen. De doelgroep mist het, zou in de Amerikaanse tak van de organisatie ook de heimwee al toegeslagen zijn?
Meer foto’s van Rolling Loud Rotterdam volgen uiteraard.
