In een ziekenhuisbed of six feet under belanden is een van de dagelijkse beslommeringen voor gangsters en overige ghetto figuren in de gevreesde West Coast. Maar wie, na bijna het loodje te hebben gelegd, de medische staf vertelt zich te gaan ontwikkelen tot de meest glorieuze verschijning in het mixtape circuit van ’04 en twee maanden later samen met Dr Dre en G-Unit een ware hype te zullen veroorzaken, zal met spoed van de IC naar de psychiatrische afdeling worden verplaatst. Toch is het onwerkelijke twee jaar later werkelijkheid geworden en staat diezelfde mainstream hype momenteel aan kop in de charts met zijn debuut album The Documentary. Klaar om zich aan de sluiten bij het rijtje legendarische hip-hop artiesten. Klaar om de West Coast te doen herleven. Meet The Game.
Dr Dre’s nieuwste protégé kwam, zag en overwon, bijgestaan door een all-star cast van producers en rappers. Naast leden van de eigen G-Unit/Shady/Aftermath clan maken onder andere Busta Rhymes, Timbaland, R&B diva’s Faith Evans en MJ Blige, Nate Dogg en Scott Storch hun opwachting op The Documentary. Men zou bijna denken dat The Game niet kan spitten en zoveel mogelijk gasten heeft gebruikt om dit te verbergen, maar niets blijkt minder waar. De man uit Compton heeft aardig wat in huis en zijn grootste kwaliteit is zijn indrukwekkende rijmstijl. The Game weet te boeien door zijn combinatie van no-nonsense gangster talk (“Niggaz hate me, been there, done that, sold crack, got jacked / Got shot, came back, jumped on Dre’s back / Payback, homie I’m bringin C.A. back”), dope hip-hop flashbacks (“Pac is gone and Brenda still throwing babies in the garbage”), autobiografische teksten en vooral zijn eindeloze referenties en disses (I won’t fuck Mariah / Even if she had Ashanti butt naked in bed / Cause she got a forehead just like Tyra).
Zoals The Game zelf al aankaart, heeft legendarische producer Dr Dre een groot aandeel in zijn succes. Een Dre productie is herkenbaar uit duizenden, maar toch weet hij de piano en keyboard geïnspireerde beats wederom in een nieuw jasje te steken en de luisteraars chart-topping club bangers voor te schotelen. Zoals “How We Do” en “Westside Story”, waar The Game prima rapt en 50 Cent zijn gangster image in tact houdt met een eenvoudig refrein. Samen met top-notch producer en ex-The Roots keyboardspeler Scott Storch brengt Dre dope piano sounds die matchen met het gepingel van zijn klassieke hits. De Dre-uitblinker bij uitstek is het catchy “Higher”, waarmee The Game en zijn mentor de West Coast uit een diep dal trekken naar een hoger niveau. Een track waar Dre’s oud-leerling Eminem een voorbeeld aan kan nemen, want met zijn opgefokte synthesizer productie slaat Shady de plank finaal mis op de track “We Ain’t”.
Het valt op dat Dre voornamelijk in teamverband producties levert op het debuut van The Game. Van Scott Storch tot de voor mij onbekende Che Vicious tot Mark Batson. Mark wie? De man is verbonden met het succes van Anthony Hamilton, Beyonce en Seal, en wanneer men “Higher” beluistert zal ook meteen duidelijk worden waarom. Ook producer Mike Elizondo heeft een discografie waar men u tegen zegt, met onder andere tracks van Xzibit, Macy Gray, Nate Dogg en Snoop.
Op stand-out “Dreams” combineert Kanye West soul samples met slaginstrumenten, terwijl The Game zijn dromen met de hip-hop gemeenschap deelt en het nummer opdraagt aan Yetunde, de in Compton vermoorde zus van de tenniszusjes Williams. Overige hoogtepunten zijn de Bonnie & Clyde ‘05 liefdesserenades “Special” met Nate Dogg en "Don’t Worry" met Mary J Blidge, “The Documentary” en de vrolijke Cool & Dre track “Hate It Or Love It”, waarbij The Game een krachtige boodschap heeft voor de hip-hop industrie: “Hate it or love it, the underdog’s on top / And I’m gonna shine homie until my heart stops.”
Ook duikt The Game regelmatig terug in het verleden, zoals op “Don’t Worry”, een laid-back track met Faith Evans waarin computergemanipuleerde samples van Kevin Edmonds’ “Not Gon’ Cry” aan te pas komen. The Game spit openhartig over zijn struggle van een nobody naar een somebody: “Before Dre, before the ice, before the deal – I was almost killed / Like ‘Pac before the Death Row deal / I got shot over two pounds of weed, still ain’t found them niggaz / But karma come quicker for a nigga on the other side of the gun /That’s something I gotta teach my son.” De geboorte van diezelfde zoon, Harlem Caron, wordt uitgebreid herleefd op de afsluiter “Like Father, Like Son”, waarbij The Game wordt bijgestaan door Busta Rhymes.
Ondanks dat The Game een groot aantal topjoints presenteert, bevat zijn debuut ook een aantal matige tracks die enigszins opgefleurd worden door de line-up. Hoewel hij op elk nummer een aantal interessante rhymes dropt, bereikt hij op de funky Timbo productie “Put You On The Game” en “Church Of Thugs” het lyrical bullshit niveau waar zijn G-Unit maten zich bevinden. Gelukkig doet Just Blaze zijn naam eer aan en creëert hij een vrolijke up-tempo sound met trompetten, waarmee hij “Church Of Thugs” glans geeft. Op het in een dronken bui opgenomen “Start From Scratch” lijkt The Game’s stem als twee druppels water op het monotone gemompel van 50 Cent, dat helaas niet meer te compenseren valt met de hook van Floetry’s Marsha en de scherpe teksten.
Op een aantal tracks na komt The Game, mede dankzij zijn indrukwekkende cast, met zo’n tien nummers waarmee hij zonder moeite kan tippen aan de crème de la crème uit de hedendaagse hip-hop. Hij neemt de luisteraars mee terug naar de harde realiteit van de West Coast en laat de high society lifestyle die andere acts veelal glamourizen achterwege. Nee, The Game is niet perfect, maar welke rapper was dat wel ten tijde van zijn allereerste release? Ondanks het feit dat schoonheidsfoutjes niet ontbreken, presenteert The Game een debuut waar hij hart en ziel in heeft gestopt en waar veel commerciële hip-hop fans van New York tot The City of Angels naar snakten. Een lichtpuntje in de gangster rap dat waarschijnlijk alleen maar meer zal gaan schijnen de komende jaren en de West Coast zal doen oplichten.
Meer info: http://www.comptongame.com
Tracklist:
01. Intro
02. Westside Story, f/ 50 Cent
03. Dreams
04. Hate It Or Love It, f/ 50 Cent
05. Higher
06. How We Do, f/ 50 Cent
07. Don’t Need Your Love, f/ Faith Evans
08. Church For Thugs
09. Put You On The Game
10. Start From Scratch, f/ Marsha van Floetry
11. The Documentary
12. Runnin’, f/ Tony Yayo
13. No More Fun And Games
14. We Ain’t, f/ Eminem
15. Where I’m From, f/ Nate Dogg
16. Special, f/ Nate Dogg
17. Don’t Worry, f/ Mary J. Blige
18. Like Father, Like Son, f/ Busta Rhymes)
