Hiphopcollectief Odd Future stond al diverse keren op de planken in Amsterdam en member Tyler, The Creator heeft ook al eens een soloshow in Nederland gespeeld. Al die keren was Earl er niet bij omdat hij door zijn moeder naar een kostschool in Samoa was gestuurd. Hij lijkt gekomen om al die keren in te halen. Onder luid gejuich komt hij de bühne op gelopen nadat zijn dj de ene na de andere onbekende langzame trap-track de zaal in heeft geslingerd zonder ook maar één keer fatsoenlijk gemixt te hebben.
Wat volgt is een hiphopshow pur sang zonder alle clichés die we al zo vaak voorgeschoteld krijgen. Earl vraagt niet om wiet vanuit het publiek, prijst ons land niet om het gedoogbeleid en ook het ‘I walked down the Red Light District earlier today’-praatje blijft achterwege. Wat overblijft zijn harde beats inclusief donkere, zware bassen en vieze snares en een perfect articulerende en verstaanbare rapper die de bezoeker meeneemt door zijn major debuutalbum Doris, dat vorig jaar augustus verscheen.
20 Wave Caps is na een paar oudere tracks het eerste hoogtepunt. Vooraan rappen de jonge bezoekers elk woord mee en wat verderop in de zaal luistert iedereen aandachtig en knikt heftig mee op de beats. Daarna mag het publiek los met de zin: I’ma fuck the freckles of your face, bitch! tijdens Molasses en ook Chum (waarvoor Earl de lichtman vraagt om het licht te dimmen zoals hij dat thuis zou doen wanneer zijn kat overleden is) kan op luid response rekenen van het publiek. Bij de banger Whoa besef ik dat we pas een kleine twintig minuten onderweg zijn in de energieke show, die in een hoog tempo vordert.
Earl is beter verstaanbaar dan Tyler, The Creator tijdens eerdere optredens in Nederland. De ene keer energiek, de andere keer geconcentreerd met zijn ogen gesloten, vuurt hij zijn scherpe raps op zijn Amsterdamse publiek af. Als de overgang van Sasquatch naar Hive dan ook nog eens perfect blijkt te zijn, is het hele publiek in extase. Earl’s verses op de single worden luidkeels meegeschreeuwd door de volle zaal. Na Burgundy en Pre neemt de jonge mc ons via een ‘knock knock joke’ nog even mee naar de titeltrack van zijn eerste album Earl, een track die tot mijn verbazing ook erg goed valt bij de crowd. Daarna is het volgens Earl toch echt tijd om af te sluiten en daar heeft hij de perfecte track voor: Drop, van de Odd Future mixtape Radical. De door Polow Da Don geproduceerde banger (de originele track is van Rich Boy) erin gooien is dé manier om iedereen nog één keer te laten stuiteren. Of eigenlijk twee keer; omdat Earl niet vies is van een toegift doet hij die track gewoon nog een keer.
Met Doris als leidraad en een paar keer teruggrijpend naar ouder materiaal levert Earl Sweatshirt een hele strakke hiphopshow af. Van zijn articulatie (en daardoor verstaanbaarheid) kunnen veel andere mc’s nog wat leren. Jammer genoeg was het optreden wat aan de korte kant (net geen uur), maar er zat een prettige vaart in. Een show van Earl Sweatshirt staat garant voor dikke beats met daarop een vaardige mc, die zonder poespas zijn publiek optimaal weet te vermaken. Met stip de beste Odd Future-gerelateerde show die ik tot nu toe zag.
Mocht je ’m deze keer hebben gemist, Earl Sweatshirt staat op 6 juli opnieuw op Nederlandse bodem, namelijk voor een show tijdens het Woo Hah! Festival in Tilburg.
