Oldschool alom: dat is in het kort waar deze mixtape op neerkomt. DJ’s Illco en Lord Fader brengen met dit derde deel van hun mixtapereeks (de eerste twee delen zijn mij helaas onbekend) rauwe oude bangers, gecombineerd met wat funk hier en daar. Niet bepaald een originele formule, maar dat mag de pret niet drukken.
De mixtape begint weinig verrassend met een intro. De eerstvolgende track is het funky The Love You Left Behind van Syl Johnson. Hierna volgen een boel oldschool plaatjes van onder andere Cool C, Queen Latifah en Seville ft. Jazzy Jay. Wederom weinig nieuws onder de zon, maar ach, het zonnetje schijnt vandaag en het luistert allemaal prima weg.
Even verderop wordt het weer wat funkier met muziek van King Earnest Baker en Ann Peebles. Daarna wordt ik opnieuw getrakteerd op enkele berapte breaks uit de oude doos. Wow! Aparte mix! Shit, het is een draaiorgel met centenbakshuddende sjappies die het nodig vinden om op deze plezierige dag wat oerhollandse cultuur door m’n strot de duwen. Ook oldschool, maar dan anders. Rot op! Ik ben hiphop aan het luisteren damnit. Raam dicht, volumeknop naar rechts. Sorry, my bad…
Waar was ik? O ja, breaks uit de oude doos, niet uit een draaiorgel. Raw Corp, D-Nice, Three Times Dope, Steady B en meer artiesten uit de periode dat ik nog naar Sesamstraat keek, passeren de revu. Fijne nummertjes als Believe That en I Gotcha doen de trommelvliezen trillen. Daarna wat van eigen bodem. Je hoeft de mannen van King Bee niet eens te horen rappen om het te herkennen. Daar zorgen de drums wel voor. Hierna rapt de huis-MC van Illco en Fader, MC Seven, nog even wat promo over de beats.
Terug naar de US-raps. Lekker, Mickey D & The LA Posse met Go For It met het simpele, maar o zo fijne basloopje. Nog wat verder terug in de tijd: Fab 5 Freddy. Hierna gaat het tempo wat omhoog met onder andere Silver Bullet en Baritone Tiplove, waarna Seven nog even in het Nederlands spit. Verderop wederom funk, gevolgd door oldschool hiphop. Uitschieter in dit rijtje is wat mij betreft Hijack met The Badman is Robbin.
Qua sound valt er weinig op deze mixtape aan te merken. Het geluid is dik en de breaks zijn allemaal netjes aan elkaar geplakt. Weinig noemenswaardigs qua overgangen: wat scratches hier en daar en verder gewoon plain mixing.
Freakin Ill Part III heeft weinig nieuws te bieden, maar dat zou ook op z’n minst vreemd zijn voor een oldschool hiphopmix. Niet bepaald spectaculair dus, maar simpelweg dik in orde. Zeker voor de liefhebbers van de platen van weleer is Freakin Ill III een feest van herkenning en voor de jongere luisteraars onder ons is het een mooie geschiedenisles.
