Archeologen zijn er vanaf het begin in hiphop geweest. Het opduikelen van lekkere breaks van platen uit een, ver of minder ver, verleden is op een natuurlijke wijze de basis geworden van de hiphop die we tegenwoordig kennen. Waar in de 70- en 80er jaren voornamelijk de “black music” werd uitgewrongen, ging menig producer en DJ het toch wat verder en breder zoeken. Een voorbeeld daarvan is Afrika Bambaataa die een blank Duits electronisch kwartet, genaamd Kraftwerk, gebruikte als basis voor één van Soulsonic Force’s bekendste klassiekers: “Planet Rock”. Blanke muzikanten als Dennis Coffey, Steve Miller en zelfs een rockgroep als Black Sabbath moesten het ook ontgelden.
Eind jaren 80 en de jaren 90 gingen beatmakers dieper en dieper graven in de wereld van de oude, vergeten muziek. Vergane glorie werd ineens weer geroemde muziek en oude composities herleefden door hiphop. Iedereen weet dat er één artiest is waarvan zo’n beetje zijn hele oeuvre is gesampled, en dat is natuurlijk wijlen James Brown met zijn supercrew The JB’s. Daarnaast zijn er talloze voorbeelden van artiesten die hun bekendheid bij de jeugd te danken hebben aan de hele hiphop cultuur. Niks mis mee!
Dit stukje gaat niet over het diggen zelf, daar hebben we immers de grand wizard Inf voor. Waar dit stuk over gaat, is over het hedendaagse “diggen”….
Het is helemaal hip: originals en breaks draaien. Hoe kom je aan originele tracks waarvan een stukje of soms een hele 16 bars gebruikt is? Het meest voor de hand liggende antwoord is… DIGGEN! Juist, graven in stoffige 2e handswinkels, rommelmarkten, kringloopwinkels en op de meest obscure plekken in de meest twijfelachtige buurten. Maar zoals bij eten je ook de keuze hebt uit een heerlijk verse maaltijd of de makkelijkere kant en klaar maaltijd of nog erger de thuisbezorg maaltijd, is hetzelfde het geval bij dit fenomeen: welkom in de wondere wereld van het diggen.
De echte hiphop archeologen graven natuurlijk niet letterlijk onder de grond om te kijken of daar nog platen te vinden zijn, maar checken wel elke winkel waar ze voorbij lopen waar een plaat in de etalage staat of waar ook maar enig vermoeden bij is, dat er platen zouden kunnen liggen. Dit is te vergelijken met een kok die op de markt de meest verse ingrediënten haalt om een zo lekker mogelijk smakend en verse maaltijd te kunnen maken. Wat is er nou lekkerder dan zelf een plaat kopen (en dan heb ik het over een vinylen plaat) en bij thuiskomst te ontdekken dat bijvoorbeeld Black Moon die track gebruikt heeft. Dit gevoel is niet echt te beschrijven, maar het is een soort “EUREKA!” gevoel. En daarnaast is het in de b-boy scene ook een soort van competitie van welke DJ komt met welke breaks, en dat is een soortgelijk tafereel. Oftewel, een eigen “dig” kost vaak weinig en is goud waard!
Als tweede hebben we de kant-en-klaar maaltijd, die te vergelijken is met je “breaks” kopen in een winkel die het digwerk al voor je gedaan heeft. Oftewel, op de hoes staat geschreven “sampled by die en die artiest in dit nummer”, dus weet je gelijk what’s up. De prijs is er vaak ook naar want de daadwerkelijke diggers moeten ook betaald worden. Uiteraard kan degene die de plaat koopt wel net doen alsof hij zelf de vinder is van de break en zo met de eer strijken. Ideaal voor de hippe breakverzamelaar met een dikke portomonee!
Vergelijkbaar met de thuisbezorgde kant-en-klaar maaltijd is de derde optie. Deze heeft weer met het opkomen van het wereldwijde web te maken. Digitale diggers… Waar vroeger de producers en een paar mensen die ècht verstand van muziek hadden of gewoon veel muziek kenden, wisten waar de samples vandaan kwamen, kan tegenwoordig iedere Jan en Ali met enkele tikken op zijn toetsenbord een zogenaamde break-expert worden. Maak kennis met de luie stoel digger oftwel de internet struiner. Geen tijd verspillen en vieze handen krijgen door allerlei rommelmarkten en muffe shops af te gaan maar gewoon lekker vanuit je stoel, platen kopen.
Er is nog 1 soort erger. Dat is de digitaal diggende DJ die met downloadprogramma’s in combinatie met break websites hun “collectie” opbouwen, op CD branden en zo de breaks-koning uithangen. Persoonlijk word ik hier misselijk van en kan ik geen respect opbrengen voor dit type digger, alhoewel de namen digger en DJ niet eens van toepassing zijn in deze.
De boodschap is simpel: hou je van heerlijk eten, kom je uiteindelijk toch bij een verse maaltijd van de chefkok terecht!
Nog één ding: Ooit zag ik op een forum een post van iemand die zichzelf “Überdigger” noemde en dat maakte me wel benieuwd. In dit bericht stond dat de man in kwestie een CD (jawel) via Ebay had gedigd. Het moet niet gekker worden.
De digitale snelweg maakt veel slachtoffers, word er geen!
