“Westcoast”, zei ik, eerlijk/rebel without a pause als ik ben. Mijn date deed of hij opstond en het restaurant verliet, maar dat bleek gelukkig voor de grap te zijn. “Maar als je nu ook nog zegt dat je 50 Cent goed vindt, ga ik echt naar huis hoor”, ging hij verder. Ik ben dol op 50, al is hij eastcoast. Ik vind hem ook duizelingwekkend aantrekkelijk, maar ik hield daar wijselijk mijn mond over. Het is nooit wat geworden.
De westside the best side vinden wordt vaker gênant of not done gevonden in de scene. De speechwriter van de Franse president Hollande blijkt ook van westkusthiphop te houden. Pierre Yves-Bocquet is zijn offstagenaam, maar in hiphopkringen is hij bekend onder de naam Pierre Evil.
Vivien, stop/hold it now/rewind: is dat nieuws niet heel erg weken geleden? Ja dat is het zeker, maar het waren roerige weken. De niet al te beste Wildersrap kwam voorbij, waarin rapper Hozny in zijn video misschien wel, maar misschien ook wel niet de suggestie wekt dat hij Wilders wel eventueel eens zou kunnen willen neerschieten (maar misschien ook wel zichzelf, of misschien ook wel niet). Intussen komt onze landgenoot Sef heel erg ver in De Slimste Mens. GeenStijl kopt rellerig: Spekman 3 x dommer dan rapper Sef en zegt ook nog dat het toch prettig is dat die lui het voor het zeggen hebben in Nederland. Want als rapper kan je natuurlijk niet slim zijn. Zeker niet als je ook nog een Marokkaanse vader hebt. Het duurde wel even voor ik hier niet meer boos om was. En dan zijn er ook nog de gebruikelijke nieuwe tracks die ik moet luisteren om de blits te maken op hippe feestjes (Rap Life van Diamond D en Pharoahe Monch is nu al een klassieker, denk ik dat ik ga zeggen). En dan niet te vergeten de good ol’ belastingaangifte, en daarna het urenlang jurkenstaren op Marktplaats ter beloning.
De Pierre Evil-gate werd uiteindelijk toch geen gate, maar het nieuws past gelukkig in een discussie die altijd actueel blijft.
Eerst Pierre zelf. Pierre trekt niet in het weekend een hoodie aan. Hij spoedt zich niet op zaterdagmiddag, als zijn vrouw brocante aan het kopen is, naar zijn kelder, waar ook zijn trein en postzegelboeken staan, om daar een uurtje met zijn oude 12’’ te spelen (hij heeft vast ook Japanse persingen op rood vinyl). Nee, Pierre houdt openlijk van gangstarap en schrijft daar zelfs heel aardige boeken over. Dat vindt de wereld lollig, en ook gek. Want Pierre is een heel nette man. Hij heeft geen thug lifetattoo achter z’n oor, op zijn twitterfoto draagt hij beige kleren en een bril zonder montuur en je zou hem honderd keer in de supermarkt tegen kunnen komen zonder hem daadwerkelijk te zien. Als er een Slimste Mens-programma in Frankrijk zou zijn, zouden ze van Pierre wel denken dat hij zou winnen. Pierre warmt iets op in de magnetron denk ik, als zijn vrouw op zaterdagavond aan het pétanquen is met haar copines. Gelukkig is hij wel redelijk jong. The Daily Mail zegt dat Pierre is aangenomen to help inject some attitude in Hollandes speeches. Thug Life at the Elysée kopt de krant ook nog frivool: wat een kwajongens zijn het toch, daar bij de krant.
De Volkskrant schrijft prompt ook een stuk over Pierre. Pierre Evil zou vooral van eastcoast houden, maar intussen de Franse rap verwaarlozen. Het is wel een leuk stuk, vind ik, en het eindigt, heel hiphop, met een grappige metafoor, want Pierre is een beetje de Jacques Chirac van de rapcritici: ‘old school’, uitstekend in buitenlands beleid, teleurstellend in het binnenland. Toch blundert de Volkskrant; ik heb dat zelf aanvankelijk niet eens door, maar een oplettende Facebookvriend wel: in een artikel in de Franse krant Le Monde staat dat Pierre juist zoveel van la côte ouest houdt, en dat is toch echt de westkust en niet de oostkust. Intussen staat bij mij ook de telefoon roodgloeiend. Het foutje doet het natuurlijk goed, want lachen om fouten is leuk. Verder zeg ik dat ik de ophef ook niet erg begrijp. Johan Derksen, die weliswaar lang haar heeft, maar meestal een pak draagt, houdt van metal. Dat zou je ook niet denken. Dat is kennelijk toch minder raar dan een overhemd dragen, een serieuze, verantwoordelijke baan hebben en van hiphop houden. Als Pierre Evil dol was geweest op atonale jazz en golfen, had je daar niemand over gehoord, zeg ik stellig in de telefoon. Ik vind dat zelf wel grappig gevonden, maar de journalist lacht niet.
De fout in de Volkskrant is veelzeggend: als je dan al van hiphop houdt, dan natuurlijk van eastcoast. Westcoast wordt meestal ordinair gevonden. “Wat is dan het verschil?”, vraagt weer een andere journalist ongeduldig. Dat is moeilijk in drie brutale, gevatte zinnen te gieten. Sommige films worden treffend samengevat met ‘tieten, schieten en bandieten’. “Dat is westkust ook wel”, zeg ik. Maar dan met een zonnetje erbij. Ik begin nog net niet over jheri curls. Aan de oostkust zijn de teksten vaak wat serieuzer, zijn er minder vrouwen in bikini en geen palmbomen, maar appartementenblokken van bruinrode baksteen en het gaat meer over politiek en sociale onvrede enzo, zeg ik onsamenhangend. Kort-door-de-bochterig ook, want The Coup, ik schreef al eens eerder over ze, is erg westkust, maar de teksten van de groep gaan veel over politiek. Voorman Boots Riley nodigde me onlangs uit voor zijn lezing op een marxistisch congres in Melbourne. Ik kan denk ik niet op ‘deelnemen’ klikken. Coup-lid Kev Choice heeft een opleiding tot klassiek pianist, maar is ook rapper, en maakte onder andere een nummer over Oscar Grant, een jonge zwarte man die werd doodgeschoten door een politieagent. Intussen heeft Asap Rocky het aan de oostkust druk met zijn modieuze kleertjes en vooruit, ook wel met rappen. Beetje flauw voorbeeld, maar oost en west zijn dus niet altijd zo duidelijk van elkaar af te bakenen.
Discussies over oost en west verzanden meestal in het benoemen van in het oog springende, prototypische tegenstellingen, zoals ik dat ook aan de telefoon deed, en natuurlijk in ‘Biggie or Pac’-discussies (Pac, uiteraard, trouwens ook een onderwerp om een prille relatie mee op het spel te zetten). En vaak eindigen ze, als je even niet oplet, tot overmaat van ramp in monotone lofzangen op KRS-One.
KRS-One is natuurlijk erg goed. Ik begon met hiphop in 1989; toen was Ghetto Music van Boogie Down Productions net uit. Fantastisch. Ik haalde Criminal Minded en By All Means Necessary natuurlijk in, want vroeger had ik daar best tijd voor. Ik hoefde nog niet te koken, en werd niet dagelijks tussen 9 en 5 gevangen gehouden in een klein kamertje met een computer en ik hoefde nog geen belastingaangifte te doen. Ik vond Edutainment en Sex and Violence later eigenlijk de beste BDP-albums, maar dat was in de scene toen ook al een ‘epic fail’. Maar Vroeger noemde je dat nog anders. Nu is KRS al tijdenlang solo, en ik vind ‘the teacher’ eigenlijk steeds meer een ouwe zeikerd worden, zoals dat vaker voorkomt bij mensen van mijn leeftijd. You know, you don’t see with your eyes, you see with your brain, and the more words your brain has, the more you can see. Juist ja. Showin’ not tellin is in ieder geval in dit nummer niet zo aan KRS besteed. Teachers zijn vaak belerend, en hebben de neiging te veel te willen uitleggen, maar aangezien KRS-One de echte followers al zorgvuldig heeft uitgefilterd, zou je denken dat die het al begrepen hebben en best wat diepere teksten aan zouden kunnen. Ook voor leraren is het wel eens maandag, en ze mogen ook op een andere dag dan de maandag best eens een offday hebben, maar als je de hele tijd roept dat je de beste bent, dat jij de wijsheid in pacht hebt, en de anderen sucker mc’s zijn en beter in kunnen pakken, dan wil ik ook echt de hele tijd teksten lezen die superspitsvondig zijn. Ook op maandag. Ik ga jammer genoeg niet veel om met rappers, maar zit wel in een scene met mensen die een ‘passie voor taal’ hebben. Nu houdt die passie meestal in dat er wordt gelachen om taalfouten. Een aardig jongetje met een brilletje haalde pas 550 punten voor zijn Cito-toets. Dat is fantastisch, komt vaker voor, maar hij had echt geen enkele fout. Als enigste in Nederland!, twitterde het aardige jongetje blij. Het is ‘als enige’, wezen digitale preciezerds hem gelijk terecht. Niet chic, en flauw ook. Maar juist die spellingcops, en KRS dus ook, maken de ouwe zeikerd in mij wakker: als je zelf de hele tijd lacht om fouten, dan kan je er zeker van zijn dat ik jouw teksten ook zorgvuldig ga scannen op kofschipblunders. En als je dan ook nog een keer een tussen-n verkeerd zet, oeioeioei. Dan zijn de pannenkoeken nog niet gaar.
Intussen is het vrijdagavond, drie voor belastingaangifte, maar ik heb hem al ingediend. Ik wist zelfs in één keer mijn DigiD-code. Gangsta rap made me do it. Deze vrijdagavond kan dus niet anders dan uitlopen op alcoholhoudend vermaak én hiphop. Ik ben bij een vriend en we draaien Suga Free, Allfrumtha I, en, lekker oldskool, K Dee. En er is een nieuw nummer van MC Ren. Verder eten we ook nootjes, gooien we de W op, en praten we intussen ook. Over westcoastrap. Als echte ouwe zeikerds over mooie vervlogen tijden met Above The Law, Westside Connection, Spice 1 en DJ Quik. We verheugen ons ook op het nieuwe album van Ice Cube. Thuis kijk ik nog even gauw naar een video van Nipsey Hussle over Crenshaw. Oost West, West Best. En toch eens informeren of Marc Rutte niet een speechwriter zoekt.
