Het feest zou plaatsvinden in The Mansion nota bene. Al ben ik geboren en getogen Amsterdammer, nog nooit was ik in dit chique restaurant geweest dus de beschrijving ‘om de hoek bij de P.C. Hooftstraat’ was in eerste instantie niet voldoende. Bij binnenkomst stak m’n oude kloffie lekker af bij het glimmende profiel op het behang en de rijke detaillering van het interieur. Deze tent had klasse en dat was weer eens wat anders voor een hiphopshow. Ik ging redelijk blanco de avond in het kleine zaaltje tegemoet; de relatieve stilte rondom Blaxtar had me nieuwsgierig gemaakt naar z’n teksten en podiumkwaliteiten.
De host van de avond was het minder bekende broertje: ‘O-dog’, een comedian van huis uit, die dus startte met wat grappen. Hij kletste iets meer dan de dijen van het publiek, maar de aankondiging van big brother Blaxtar was lekker. Meteen ging het middelpunt van de avond van start met het optreden voor de “vip’s”, 8 tracks van het nieuwe album volgden elkaar in rap tempo op. Voor mij is de stem van Blaxtar altijd even wennen, live komt hij wat rauwer over dan op cd en dat komt de energie ten goede. Na de titeltrack ‘Ozmoses’, volgende de diverse samenwerkingen met Juiceisdenaam ‘Hopen’, Neo en Manu ‘Rijm’ en broertje Typhoon ‘Ten Einde’. De energie van Neo en Manu was misschien wel te groot voor het kleine podium. Ze sprongen om Blaxtar heen als een kruising tussen dartele lammetjes en lamme darters, zonder al teveel schade aan te richten. Jammer dat het publiek het te vroeg vond om ook los te gaan, want de strakke beats van A.R.T. en Darin G. (bekend van D.A.C.- producties) gaven daar wel de aanleiding toe. Juiceisdenaam heeft een fijne stem en is naar mijn mening een veelbelovend MC. De kwaliteiten van Typhoon zijn bekend.
Na de pauze, waarin prijzen werden uitgereikt en voorzichtig gedanst werd op de plaatjes van de DJ´s, volgde het optreden voor het algemene publiek. De zaal was wat voller en er volgde een verzameling van tracks uit de Ozmoses-tour. Een extra nummer van Neo en Manu, zeer maatschappijkritisch, en het energieke Boombayee van Typhoon. De interactie met het publiek was heftiger. Zeker bij het laatste nummer, waarbij net als aan het einde van de eerste sessie de 4 leden van gezin De Randamie de zaal vulden met een lading enthousiasme waar je als toeschouwer moeilijk weerstand aan kon bieden. En waarom zou je ook?
Blaxtar is een perfectionist. Niet alleen de avond was tot in de puntjes verzorgd. Ook als hij rapt krijgt elk woord zijn aandacht om toch vooral niet zijn bedoeling achter de lines te verliezen. Technisch zitten z’n teksten erg goed in elkaar, de rijms zijn sterk, het ritme is goed verzorgd, afwisselend en geeft het geheel een speels karakter. Zijn fascinatie met taal en bijbehorende boodschap neemt bijna spirituele vormen aan. Na aanschaf van de cd kwam ik erachter dat de titels van nummer 5 tot en met 16 achter elkaar gezet het motto van het album vormen: ‘Tijd verstoft toch tot rijm dus schrijf ik niet ten einde de tijd te vermoorden, ik schrijf in momenten die niet tot tijd toebehoren.’ Door het ingeslopen moralisme en de filosofische insteek van vele nummers lijkt hij wat pretentieus. Maar hij verdient bewondering dat hij meer wil vertellen dan de gemiddelde rapper. Bovendien was de energie op het podium vanavond ruimschoots aanwezig mede door de vele collabo’s. En met dit gevoel bedankte ik de gastheer en peddelde ik huiswaarts op m’n tweewieler.
Fixtures:
Hoogtepunt: De 3 broers + zus die de zaal rockten
Dieptepunt: Publiek was lauwtjes bij eerste show
Bier: 3,00 euro (Que?)
WC: gratis
Garderobe: gratis
Merchandise: CD’s en t-shirts
Fotograferen: Ja
Geluid: Goed
Bezoekers: ca. 150
Damage: –
Cijfer: 7,5
