Anderson .Paak zit al sinds Venice en zijn zes fantastische bijdragen op Dr. Dre’s Compton op onze radar. Zijn soloalbum Malibu maakte van hem een ster, die zich beweegt tussen futuristische uptempo funk, gladde neo-soul, disco, rap en r&b. Afgelopen week verscheen zijn langverwachte album Oxnard, de derde en laatste in de beach-trilogie. Zijn eerste project op Dr. Dre’s fameuze Aftermath-label schept torenhoge verwachtingen, maar lost ‘Andy’ die ook in?
Op Malibu vermengde hij zijn nasale en rasperige zang met muzikale instrumentaties. De zwoele soul blendde perfect met zijn dunne stemgeluid. Dat is op Oxnard jammer genoeg lang niet altijd het geval. Met Dr. Dre achter de knoppen kun je er donder op zeggen dat het geluid ronduit bombastisch wordt, en dat is precies wat er is gebeurd. De bassen zijn hard en de productie is hier en daar zelfs lomp te noemen. Waarom Who R U als single is uitgebracht is een raadsel, want de beat staat haaks op alles wat .Paak ooit heeft gemaakt en voelt aan als een Compton-leftover.
Het minder organische geluid zorgt ervoor dat .Paak af en toe een flinke uitglijder maakt. Headlow is een ronduit melige track over orale seks ontvangen in de auto, en in finaletrack Left To Right imiteert hij op verschrikkelijke wijze een Jamaicaans accent. Het is kinderachtig en voor een vooruitstrevend en kundig muzikant als Anderson .Paak simpelweg onnodig. Door zijn fantasieën over een mondelinge beurt krijgen terwijl hij rijdt wordt wél meteen duidelijk waarom hij in de volgende track beweert getinte ramen nodig te hebben in zijn voertuig.
Daar tegenover staat weer dat Oxnard het beste rapalbum van Anderson .Paak tot nu toe is. Anderson .Paak’s pen heeft overuren gedraaid en qua flows en topics is hij vlijmscherp. Op eerste single Tints (met Kendrick Lamar) brengt hij het discotijdperk weer helemaal terug en op Brother’s Keeper wisselt hij bars met Pusha T, voordat de trapbeat compleet out of the blue maar op fijne wijze transformeert in een indietrack. Ook de bijdragen van Snoop Dogg (die hardop zwijmelt over de late jaren ‘80, de piek van de g-funk), J. Cole (op het sfeervolle Trippy) en met name Q-Tip tillen Andy naar een torenhoog niveau, net als de piekfijne productie van 9th Wonder op Saviers Road.
En zo is Oxnard eigenlijk het best te vergelijken met Busta Rhymes’ The Big Bang. Het is noemenswaardig dat een artiest die niet Eminem of Kendrick Lamar heet een album uitbrengt op Aftermath, daar het lang niet iedereen is gegeven (we noemen een Rakim, Raekwon, Hittman, Joell Ortiz en Jon Connor), maar het gangstarap-sausje dat Dre vaak serveert wanneer hij een album executive produceert, past nou eenmaal niet bij alle gerechten. De door de dokter geleverde beats en militant gebrachte rhymes blijken de minsten van het album.
Gelukkig zijn andere beatmakers als 9th Wonder, Dem Jointz en Focus… wel op hun best en staan er verfijnde beatwisselingen in bijvoorbeeld 6 Summers tegenover, is er de romantische vibe van Smile en zijn er meerdere lagen te vinden in de teksten. Zo schetst .Paak een gedetailleerd en vermakelijk beeld van een buitenechtelijke dochter die Trump zou hebben overgehouden aan een affaire met een huishoudster, beschrijft hij verschillende vrouwen in zijn leven in het grappige Sweet Chick en salueert hij zijn overleden vriend Mac Miller in Cheers. Oxnard is geen slecht album, maar is ook niet zo goed als we van te voren hadden verwacht en gehoopt. Teveel van de producties liggen hem niet en het is raar dat iemand met een oor als Dr. Dre dat zelf niet in de gaten heeft.
Oordeel zelf en stream ‘t album hieronder via Spotify.
