Vince Staples speelt een rapper genaamd Vince Staples in het mede door hem geschreven en geproduceerde The Vince Staples Show. Maar in hoeverre deze vijf delen tellende Netflix-serie met zijn leven overlapt, is bij lange na niet de meest interessante vraag die het opwerpt.
“He’s an asshole but he’s so fuckin’ talented” zegt één van de drie witte politieagenten die zitten te viben op de clip van Norf Norf. “I ain’t never ran from nothing but the police!”, rapt hij enthousiast mee, waarop zijn collega met enige trots “that’s us” grinnikt.
Vince heeft niet gerend. Vince heeft niet gescholden. Vince heeft gedurende de grofweg 25 minuten die de eerste aflevering van The Vince Staples Show duurt kalm meegewerkt aan zijn arrestatie na een verkeersovertreding. Er zou een opsporingsbericht voor hem openstaan, dat uiteindelijk voor een ander blijkt te zijn. Maar dan heeft Vince er al een dag opzitten in de cel.
Daarin is hij vooral bezig geweest een andere arrestant te ontlopen die zijn kans schoon ziet om te netwerken en constant in een ongewenste auditie voor studiotijd met hem schiet. Irritant, maar niet gevaarlijk, in tegenstelling tot de man in de cel tegenover hem. Een beer van een vent genaamd Poke, die vastbesloten is hem neer steken zodra ze een moment buiten de tralies krijgen. Het is ten slotte Long Beach, California, en Vince komt volgens hem nu eenmaal uit de verkeerde straat.
Zo opgesomd klinkt het allemaal vrij spectaculair, en in de snel gesneden trailer ziet het er ook zo uit. Dat doet het echter niet zodra je de vijfdelige serie op Netflix aanzet. In tegendeel, de toon van de serie is net zo stoïcijns als de flow van Vince op zijn platen is. In de scherpe dialogen zit veel humor, tussen Poke en Vince bijvoorbeeld, of tussen zijn vriendin Deja (Andrea Ellsworth) en Vince zijn moeder tijdens een volledig ontsporende familiebarbecue. Maar een sitcom is dit zeker niet.
Wie een komedie in de lijn van klassieke West Coast-komedie Friday verwacht komt bedrogen uit. The Vince Staples Show heeft qua vorm en toon namelijk meer met Larry David zijn Curb Your Enthusiasm gemeen dan met de strapatsen van Ice Cube en Chris Tucker aan de vooravond van het weekend. Net als Seinfeld-schrijver David, speelt en schrijft Vince Staples een gefictionaliseerde versie van zichzelf. Hoeverre deze daadwerkelijk overlapt met zijn eigen leven laat hij aan de kijker over. De boodschap “This is a work of fiction” die voorafgaat aan elke aflevering, maakt in elk geval duidelijk dat we niet met een autobiografie te maken hebben.
Waar ‘Curb’ echter voor de lichtjes bewogen camera-stijl van comedyseries als Parks and Recreation of The Office kiest, en het zo minstens de schijn van realiteit geeft, kiest Vince Staples voor een visuele stijl die eerder bij arthouse cinema ligt. Lange, onafgebroken shots, vloeiend camerawerk, een ingetogen tempo en een sterk gevoel voor stilering overheersen. De rustige verteltrant wordt zelfs gehandhaafd bij een achtervolging met een pistool, die eerder mikt op een gevoel van paranoia en vervreemding dan het rondpompen van adrenaline. Bij vlagen lijkt de serie zelfs een beklemmend soort magisch realisme te bevatten, zonder dat er echt wonderlijke dingen gebeuren. De vergelijking met Donald Glover’s Atlanta dringt zich dan al snel op, maar dat is eerder een compliment dan kritiek.
Wie wel eens videointerviews met Vince Staples gezien heeft, weet hoe ad-rem hij is en hoe droogkomisch en ongeremd hij uit de hoek komen kan. In een alternatief universum zou hij een uitstekend standup comedian kunnen zijn. Die Vince Staples krijgen we in deze serie alleen niet te zien. De humor in het vijf delen tellende The Vince Staples Show is vele malen onderkoelder en subtieler. Verwacht hier geen dijenkletsers, maar slimme, scherpe en ja – ook grappige observaties over het leven die de tijd nemen om in te dalen.
Of niet. Want wat de serie nooit doet, is uitspellen wat je als kijker ergens van moet vinden of denken. In een aantal gevallen lijken elementen van het plot zich zelfs net buiten de marges van de aflevering af te spelen, en kun je er, net als Vince zelf, je vinger niet eens op leggen wat er nu net precies gebeurd is. Die dromerige sfeer schept daarmee juist ruimte om volop te overpeinzen wat The Vince Staples Show precies wil zeggen. Over gangcultuur, ontbijtgranen, roem, familie of wat nu een écht goede mac and cheese maakt. Aan het einde ervan is het in elk geval moeilijk met maker en hoofdrolspeler Vince Staples oneens te zijn: “It was cool.”
Alle vijf afleveringen van The Vince Staples Show zijn vanaf vandaag op Netflix te zien.
