Stones Throw

De Stones Throw delegatie doet voor haar Europese tour twee steden in Nederland aan: Amsterdam en Nijmegen. Ik had verwacht dat de heren in Nijmegen aan zouden treden in Doornroosje, maar ze kozen echter voor de Merleyn. De Merleyn is een kleine zaal, zonder garderobe, met een ongelijke houten vloer en een podium dat nog geen halve meter hoog is waardoor de artiesten praktisch in het publiek staan. Dit paste echter erg goed bij de show die er op de planken gezet werd, de MC’s stonden goed in contact met het publiek en het was lekker druk.

Voordat de Stones Throw show begon werd er nog een voorprogramma ingelast dat verzorgd werd door The Procussions. The Procussions bestaat uit drie MC’s uit Californië. Zij brachten frisse beats met vaak grappige teksten in combinatie met een heel goed uitgewerkt showelement. Ik had wel ooit van ze gehoord, maar ik had er nog nooit iets van gehoord. Ik was dus ook totaal verbaasd over de energie die deze gasten overbrachten. Het samenspel tussen de drie MC’s was goed, ze klonken duidelijk en brachten een positieve sfeer over. The Procussions wisten het publiek ook in no-time enthousiast te krijgen. Sterker nog, ze kregen het publiek zelfs zonder al te veel moeite aan het springen. Dit is iets wat lang niet alle voorprogramma’s voor elkaar krijgen, maar The Procussions kunnen eigenlijk ook gemakkelijk als hoofdprogramma een show vullen.

Nadat The Procussions het podium hadden verlaten mochten Oh No en Medaphoar aan hun show beginnen. Ondersteund door DJ Rhomes achter de draaitafels brachten zij nummers van hun recente 12" en de opkomende albums. Zowel Oh No als Medaphoar klonken redelijk goed, de nummers waren eigenlijk wel als typisch Stones Throw te omschrijven. Ze deden hun nummers echter wel strak en duidelijk, waardoor het publiek goed reageerde en lekker meedeed. Echt dynamisch was het niet wat de twee lieten zien, maar omdat het kwalitatief goed in elkaar zat bleef het toch boeien.

Wildchild had tijdens het optreden van Oh No en Medaphoar rustig op een speaker op het podium toe zitten kijken, om het daarna over te nemen. Ik had Wildchild vorig jaar al gezien in de Melkweg en was toen niet echt overdonderd door zijn show. Maar met zijn maatjes erbij op het podium leek hij beter in zijn vel te zitten dan vorig jaar. Zijn set bestond voornamelijk uit nummers van zijn laatste album “Secondary Protocol” maar ook enkele Lootpack nummers deden de revue. Vooral toen “Whenimondamic” langs kwam ging het publiek goed los. Wildchild had meer contact met het publiek dan Oh No en Medaphoar wat ook duidelijk te merken was aan de reactie van het publiek. Wildchild zorgde ervoor dat die goede sfeer er weer helemaal in kwam.

Ten slotte mocht Declaime aka Dudley Perkins nog laten zien wat hij kon. Dudley was tijdens het Planet Rock weekend ook al in Nederland, toen was hij echter te stoned om een fatsoenlijk optreden te geven. Tijdens de voorgaande acts had hij ook nu weer redelijk wat jointjes opgerookt zodat hij met dichtgeknepen ogen op het podium stond. Op een of andere manier komt Dudley Perkins erg sympathiek over, misschien omdat hij constant met een grijns van oor tot oor voor zich uit loopt te staren, of om zijn grappen/wijsheden die hij uitkraamt. Het feit blijft dat hij eigenlijk helemaal geen show geeft, hij bralt een beetje over de toch wel erg vette Madlib beats heen en strompelt een beetje over het podium. Het publiek zwakt ook duidelijk af, de show die hij neerzet is ook niet anders dan saai te omschrijven. Hoe lekker het ook is om Dudley Perkins thuis te luisteren, op het podium werkt het gewoon niet goed.

Gelukkig kwam Wildchild daarna weer op het podium om nog wat nummers te doen en wat te freestylen, ook de rest van de crew ging aan het freestylen en ook The Procussions waren het podium weer opgeklommen. Dit zorgde ervoor dat het publiek weer helemaal wakker werd, en het veegde ook de ietwat nare bijsmaak weg die Dudley Perkins achterliet. Ook de lokale MC’s mochten hun skills laten zien, zodat het al redelijk gevulde podium nog drukker werd, de sfeer zat er goed in en iedereen had het duidelijk goed naar zijn zin. Inmiddels was het al een uur of 2 en stond ik me dus al ongeveer vier uur achter elkaar goed te vermaken in de Merleyn. Toen was de show dus ook afgelopen, nadat ik Wildchild en de gasten van The Procussions nog had bedankt en mijn biertje had opgedronken kon ik ook met een goed gevoel de Merleyn verlaten.

Fixtures:
Hoogtepunt: The Procussions!
Dieptepunt: Dudley Perkins
Bier: 1,50 euro
Wc: gratis
Garderobe: nope
Fotograferen: yep
Geluid: Goed
Bezoekers: het zat goed vol
Damage: 6,50 Euro
Cijfer: 8,0

Geplaatst door bowie op 10 april 2004