“Het is een absurdistische zwarte komedie met elementen van magisch realisme en science fiction, geïnspireerd door de wereld van telemarketing. De naam is Sorry to Bother You.” Dat was de opening van de pitch waarmee rapper Boots Riley jarenlang zijn filmscript probeerde te verkopen. Een film die in een paar weken tijd is uitgegroeid tot dé indie-filmhit van de Amerikaanse bioscopen.
Hij zou vervolgens uitleggen hoe de film gaat over Cassius Green, zwarte telemarketeer die zijn stem bijzonder wit kan laten klinken, en vervolgens zo succesvol wordt dat hij bij de elite van zijn vakgenoten terecht komt, die via de telefoon massavernietigingswapens en slavenarbeid verkopen. Ondertussen proberen zijn activistische vrienden een vakbond te organiseren. De hoofdrol wordt vertolkt door Lakeith Stanfield, ook wel bekend als Darius uit Atlanta, en zijn ‘witte stem’ is die van comedian David Cross. Boots Riley (ooit filmstudent) tekende zelf voor de regie, en schrijver Dave Eggers vergeleek zijn stijl al met die van Spike Jonze, Charlie Kaufman en Michel Gondry.
Klinkt dat als iets dat je acuut wilt gaan zien, dan heb je pech. Een Nederlandse of Belgische release van de film is nog niet aangekondigd. Wat je sinds afgelopen vrijdag wel al kunt checken, is de soundtrack van de film. Uiteraard is die in zijn geheel verzorgd door The Coup, het politiek-militante hiphop-collectief waar Boots Riley deel van uitmaakt. Dat hij al lang met het project bezig is, blijkt uit het feit dat de groep in 2012 al een album uitbracht met de naam Sorry to Bother You. Om verwarring daarmee te voorkomen heeft deze nieuwe plaat de titel Sorry to Bother You: The Soundtrack gekregen.
Om het lekker overzichtelijk te houden is de filmmuziek dan weer gecomponeerd door tUnE-yArDs, die vervolgens op Anitra’s Basement Tapes samen met Jolie Holland weer een bijdrage aan het soundtrack-album door The Coup levert. “Jack and Coke is the marinade / But we sober up quick at the barricades”, rapt Riley zelf op openingstrack OYAHYTT, succesvol de twee belangrijkste aspecten van hun muziek samenvattend: party en politiek activisme. De tweede verse op die track wordt overigens gedropt door hoofdrolspeler Lakeith Stanfield, die daar verrassend goed mee wegkomt. Ook Jannelle Monáe en Killer Mike, zelf allebei ook niet bepaald vies van uitgesproken statements, leveren daarnaast gastbijdrages, net als Bay Area-icoon E-40.
Het knappe van Sorry to Bother You: The Soundtrack is dat de funk en de furie in evenwicht blijven, waardoor je ondanks al dat activisme nooit het idee hebt naar een droge les sociologie te zitten luisteren. De film en plaat sluiten daarmee in elk geval op elkaar aan, want dat is ook precies wat Boots Riley met de film heeft willen bereiken. Op de opmerking dat de film tijdens het Sundance Festival met een vloedgolf aan gekkigheid beschreven werd, reageerde hij gelaten tegenover The New York Times: “Dat is beter dan dat mensen denken dat het een ‘message movie’ is, want niemand wil zoiets zien — Ik wil zoiets ook niet zien! Terwijl de waarheid is dat elke film een ‘message movie’ is. Alleen de meeste films lopen wat betreft hun boodschap in de pas van de status quo.”