Zou het een blik op de toekomst kunnen zijn? Een wereld waar plastic veren en bont vervangen heeft, en tie-rips de nieuwe tentakels zijn. De beelden die Paul Ressencourt en Simon Roche in hun jaar-lange serie kunstwerken presenteren zijn zowel dystopisch als dromerig. Dat het street art duo, bekend als Murmure, de serie dit weekend afrondt met een expositie in Parijs betekent echter niet dat ze hun creatieve opties uitgeput hebben. Als ze namelijk één ding geleerd hebben in het werken op straat, dan is het wel dat ze zich door niemand in een hokje willen laten duwen: Simon Roche: “Het voelt enorm goed niet om toestemming te vragen.”
“Wat als vuilniszakken de plek van onze fauna in zouden nemen?” Dat is de centrale vraag achter GARB-AGE, de serie werken van Paul Ressencourt en Simon Roche, beter bekend als het Franse street art duo Murmure. De staart van een walvis die uit de zee oprijst, of is het wat vreemd gevormde afvalzak? Een vogel die wegvliegt, of is het een stuk plastic dat wind vangt? Die wereld die Murmure afbeeldt is even vermakelijk als verontrustend. “Ons antieke afval, tot leven gekomen, en een bestaan op zich oppakkend”, zegt Paul met een glinstering in zijn ogen.
“Onze beelden zijn eerder poëtisch dan donker”
“Onze beelden zijn eerder poëtisch dan donker” vindt hij. “Als een droombeeld”, voegt zijn partner in de kunsten eraan toe. Tegelijkertijd roept het zien van afvalvormige beesten, of beestachtig afval, direct bepaalde associaties op. “Het is een manier om mensen na te laten denken over wat wij willen zeggen. Mensen kunnen er hun eigen interpretaties bij hebben, maar het gaat wel degelijk over plastic en ecologische problemen”, zegt Simon. Hij is een makkelijke prater, die opgewekt en open is in gesprek, maar zich terughoudend opstelt als het om het uitleggen van hun kunst gaat. “We willen geen woorden gebruiken om deze gevoelens uit te drukken, maar beelden creëren die mensen diezelfde gevoelens laten ervaren. Het werk moet voor zich spreken.”
De twee ontmoetten elkaar tijdens hun studie aan het ésam Caen/Cherbourgin in Frankrijk. “In het begin was Simon niet zo geïnteresseerd in street art, hij wilde alleen voor zichzelf tekenen. En ik was juist een graffitischrijver”, zegt Paul. Simon is het met hem eens: “Hij bracht de straatkant in wat wij doen. Ik begon hem te volgen tijdens onze studie, en ging samen met hem graffiti doen. Spuitbus-werk. Ik leerde over de graffiti-scene en de codes daarvan dankzij hem.” Simon viel op die manier ook voor het gevoel van vrijheid dat erbij kwam kijken. “Wat zo fijn ervan is, is het niet vragen om toestemming. En iedereen ziet het. Niks uitleggen, maar gewoon laten zien.”
Paul: “Ik leerde beter te tekenen door hem, en hij leerde over street art van mij. Sindsdien werken we samen.”
“We proberen altijd te verwerken wat de omgeving van de muur is”
Dat partnerschap duurt nu al bijna een decennium. Het duo maakt tegenwoordig paste-ups van hun kleinere ontwerpen, en schildert hun muurschilderingen met kwast. Hoe ze beslissen welk ontwerp een paste-up, en wat een muurschildering moet worden, hangt af van de muur in kwestie. “We proberen altijd te verwerken wat de omgeving van de muur is. In Vladivostok hebben we de walvis geplaatst, omdat het een havenstad is. En omdat het richting de kust van Japan zou staan, een land dat nog steeds op walvissen jaagt. Dat maakt het de perfecte plek voor een ‘garbage whale’”, aldus Simon. “In Rotterdam hebben we een vogel geplaatst, omdat de muur boven het straatbeeld zit. Rechts ervan is een open stuk. We hebben de vogel die kant op gezet, zodat deze wegvliegt van de bebouwing. En gelukkig voor ons, staat de zon ook precies in die hoek aan het einde van de dag.”
Ressencourt en Roche houden er van om vuile handen te krijgen, maar werken niet op straat om nieuw publiek te veroveren. “Het is meer zo dat ik van de muur zelf houd; de textuur ervan, en hoe dat het ontwerp beïnvloedt, of het nu om verf of paste-up gaat”, legt Paul uit.
Het is ook waarom Murmure liever muren als canvas gebruikt, dan een daadwerkelijk canvas. “Muren leveren meer technische uitdaging. En we houden ervan om uit onze comfort zone gehaald te worden. Voor onze show in Parijs hebben we ook een bronzen sculptuur gemaakt. We zoeken altijd naar nieuwe manieren om onszelf uit te drukken.”
Simon: “Dat is voor mij persoonlijk ook het mooie van street art; alles mag. Je remt jezelf niet af van iets omdat het misschien niet goed ontvangen wordt. Wil je een sculptuur maken? Doen! Alles kan. Wil een auto die voor je huis staat tot sculptuur verbouwen? Niemand die zal zeggen ‘Maar jij bent toch een schilder?’ We willen bewegen aan de hand van onze eigen grillen, niet naar de verwachtingen van het publiek.”
Om de boodschap die ze im hun werk communiceren extra kracht bij te zetten, werken ze in series. “Het afgelopen jaar was geheel besteed aan GARB-AGE”, blikt Simon terug. “Het is een verkenning van dat thema, maar dat betekent niet dat we in een andere fase niet meer op dat thema teruggrijpen. We willen gewoon een jaar spenderen aan het maximale uit een project halen, en dan door naar een volgend project gaan.” Paul: “Het boeit ons om een thema via verschillende kanalen te benaderen. In een serie maken we schilderijen, sculpturen, muurschilderingen.”
“Zo veel, we hebben nooit genoeg tijd”, voegt Simon toe. “Het is een heel universum.”
Dat universum wordt afgerond met de tentoonstelling bij Galerie LJ in Parijs, maar Ressencourt en Roche bereiden hun volgende hoofdstuk al voor sinds vorig jaar. “Dat zal ook een ecologisch thema hebben”, zegt Paul, “maar op een andere manier.” Simon wijdt iets meer uit, maar niet veel verder: “Het zal meer een evenement zijn. Het vindt plaats op een bepaald moment plaats, en dat is het dan ook.”
Paul: “Het is een conceptueel project, meer kunnen we nog niet zeggen.”
Simon: “Je moet er bij zijn!”
De expositie <<GARB-AGE>> van Murmure kan vanaf zaterdag 7 maart tot 18 april 2020 bezocht worden in Galerie LJ, 12 Rue Commines in Parijs.
