Als creative director van Amsterdam Street Art en één van de initiatiefnemers achter de Dutch Street Art Awards, weet Lars Brehm als geen ander hoezeer street art in Nederland in de lift zit. “We kunnen alleen de aantallen zien, en niet de inschrijvingen zelf”, zegt hij over de aankomende awardshow. Een bewuste keuze, om de onafhankelijkheid te bewaren, maar hij is wel blij om te zien het aantal inschrijvingen ten opzichte van vorig jaar flink hoger is. “Dat is erg leuk, dat we daar een stijgende lijn in kunnen zien.”
Twee jaar geleden kregen ze bij Amsterdam Street Art het idee voor de prijsuitreiking. “Wij deden vaker dingen met Boomerang Create, de creatieve duizendpoot in het commerciële wereldje en we hebben bij hen dat plan gepitcht. Vanaf dag één waren ze eigenlijk heel enthousiast. Dus toen zijn we ons met die twee partijen daarvoor in gaan zetten.” Komende week sluiten de inschrijvingen voor de editie van 2017, waarbij het inmiddels storm loopt. “Alleen de Young Talent Award loopt nog wat achter, wat jammer is, want ik ben er van overtuigd dat er genoeg jong talent in Nederland rondloopt”, zegt Brehm.
Aan de aantrekkingskracht van de prijzen zal het niet liggen, want naast de award zelf, heeft de organisatie geijverd diverse aanvullende prijzen te vinden. “We hebben dit jaar negen categorieën en het streven is voor iedere categorie een passende prijs te vinden”, vertelt hij. “Je kunt een jaar lang spuitbussen winnen, een expositie die je voor jezelf kan cureren, en het talent krijgt een plek in het nieuwe Amsterdamse street art-complex, dat volgend jaar op de NDSM-werf geopend gaat worden.” Maar de mooiste prijs vindt hijzelf toch wel de hoofdprijs: “Een compleet verzorgde reis naar Aruba. In Oktober vindt de tweede editie van de Aruba Art Fair plaats. De winnaar wordt daarheen gevlogen, krijgt een all-inclusive hotel en een muur tot zijn beschikking en al het materiaal, en gaat op Aruba tijdens de Aruba Art Fair een grote mural maken.”
Met dat soort professionalisering en de brede acceptatie van de kunstvorm, ligt wel het gevaar op de loer dat street art zijn inherent rebelse karakter kwijtraakt. “Het is best lastig om een awardshow te organiseren voor iets dat toch een beetje een undergroundsfeer over zich heen heeft —waar ik zelf ook een enorme voorstander van ben, om die charme vast te houden” legt Brehm uit, “Het is allemaal best wel met een knipoog.”
Aan de ene kant ijveren ze daarom die sfeer en de cultuur van hun oorsprong te houden, aan de andere kant moeten de Dutch Street Art Awards wel de uitstraling en het cachet van een prestigieuze prijs hebben. Een middel om die balans te vinden is het instellen van een coulant gehanteerde dress code en oranje loper tijdens de uitreiking, terwijl artiesten die hun anonimiteit bewaken willen tegelijk geen strobreed in de weg wordt gelegd. “Albert Heijnstein, die veel in Amsterdam voorkwam als stencil artist in het straatbeeld, die was er ook”, vertelt Brehm over de prijsuitreiking van vorig jaar. “Dat is een anonieme kunstenaar, maar hij liep met een Einstein masker en een Albert Heijn shirt rond. Dat benadrukt weer die knipoog. Het is een awardshow, het mag een beetje gek, en op het moment dat je anoniem op straat werkt, moet je dat ook lekker blijven doen.”
“Dat we commercieel worden, en dan praat ik over street art in het algemeen, dat is onvermijdelijk”, zegt Brehm. Hij voelt een zekere verantwoordelijkheid, om dat dan ten minste vanuit de scene zelf in de juiste banen te proberen te leiden. “Dat wij de award organiseren, en niet een of andere multinational.” Op die manier hoopt hij het vaak tegendraadse karakter van street art en de link met straatcultuur te kunnen behouden.
“Als je geen zin hebt om in de picture te staan, dan snap ik dat volkomen. Dat is ook eigenlijk wel een beetje het milieu waar we vandaan komen. Maar we zitten nu wel in een dusdanig ver stadium van de acceptatie van de kunstvorm, dat er ook jongens zijn die denken ‘misschien is het juist wél slim om in die picture te staan. Al dan niet met mijn gezicht, maar wel met mijn naam. Laat mensen maar weten dat ik dit heb gemaakt. Ik ben er trots op. Wie weet wat er van komt, en zit ik eind van het jaar wel op Aruba en mag ik daar een muur schilderen.’”
