Een trefzekere omschrijving van Sean Price wordt door de man zelf gegeven in de track Frankenberry: I’m actually one of the rappers that really can rap. Iets dat moeilijk te ontkennen valt. De zwartgallige humor is consequent trefzeker en zelfs punchlines die matig zouden klinken uit de mond van een andere rapper (I sell dope to yo mama / And I didn’t even vote for Obama) veranderen in knockout-punches wanneer ze uitgesproken worden met het zware, terecht van zelfvertrouwen doordrenkte stemgeluid van Sean P. Daarmee is hij eigenlijk een zichzelf vervullende belofte: hij zegt met zoveel zelfvertrouwen dat hij een geweldige rapper is, dat zijn raps er geweldig door klinken waardoor hij een geweldige rapper is. Bovendien is zijn timing feilloos en weet hij daarmee ook in tragere raps iedere verse van een geloofwaardige dreiging te voorzien.
Wat betreft de beats kunnen we kort zijn: deze zijn uitsluitend geschoeid op knallende boombap-leest en de producers leveren stuk voor stuk een uitermate voorspelbare maar geslaagde bijdrage. Een blik op de lijst van producers vertelt ook wat beats betreft exact wat je kan verwachten. Amp blijft met Pyrex zelfs zo dicht bij het late jaren 90 idioom dat zijn productie rechtstreeks uit de koker van DJ Premier lijkt te komen. Met name Alchemist, die voor meerdere beats tekent, steekt er positief uit en ook de bombastische productie van Solomon Grundy (met uitstekende Ill Bill feature) door Eric G is er een die je niet snel vergeet. Tekstueel kom je tot eenzelfde eenduidige conclusie: als Sean Price zichzelf niet op de borst aan ‘t kloppen is, is hij aan ‘t bedreigen, behalve op momenten dat beide elementen samenkomen voor een opscheppend dreigement. Concept tracks zijn niet aan de man besteed en alles op deze plaat is rauw en hard.
Geen verrassingen dus. Om een even een Mart Smeetsje te doen: is dat erg? Nee, dat is niet erg. Dit zijn precies het soort tracks waarop P excelleert en hoewel enige variatie met een zoeklicht en een roedel politiehonden door Sherlock Holmes nog niet gevonden kan worden, zul je evenmin een zwakke broeder tussen de tracks spotten. Typisch een album om bij in je hoody te duiken op een regenachtige herfst-/winterdag terwijl je het volume op je headphones opschroeft. Fuck die happy shit.
Als Sean Price The Hardest Nigga Out afsluit met de woorden See you in Hell zie je hem al bijna staan; breed lachend, Timberlands aan de voeten, met bloedspatten besmeurde mic in de hand alsof ’t het zwaard van Conan is, een willekeurige hipster-rapper roosterend boven een kampvuurtje van skinny jeans. Dan buigt hij zich voorover naar de arme, dwalende ziel die het in zijn hoofd haalde te gaan rappen over cute shit en heeft nog één opmerking voor de jonge metro-seksuele rapper die het stadium van huilen inmiddels al lang voorbij is: I make your mom suck my dick with barbecue sauce. P!
Tracklist:
