Met de openingstrack Supermagic bewijst Mos Def meteen al dat hij nog steeds het talent heeft dat we van hem kennen. De gitaarriff die producer Oh No samplet, maakt de track harder dan we gewend zijn van Mos Def. Alhoewel zijn nasale stemgeluid beter bij ‘smooth tracks’ als Ms. Fat Booty past, klinkt deze vernieuwende sound ook erg goed. Toch is “vernieuwend” misschien niet het juiste woord: kenners zullen de beat namelijk herkennen als de track Heavy van Oh No’s instrumentale album Dr. No’s Experiment. De beat van Auditorium komt van Madlib’s Beat Konducta In India en zo is er nog een handvol producties die identiek overgenomen zijn. Door de vele hergebruikte instrumentals waar Mos Def overheen rapt, weliswaar erg kundig, mist er iets nieuws aan het album en ontstaat er een onsamenhangend geheel met willekeurige producties. Toch komen tracks als History met Talib Kweli (Blackstar mét Dilla beat!) en Auditorium met de legendarische Slick Rick erg goed uit de verf en zijn het zeker hoogtepunten te noemen, maar The Ecstatic zou beter zijn met nieuwe producties in plaats van gerecyclede instrumentals.
Omdat het album veel hoogtepunten kent, zou het hypocriet zijn om Mos Def af te rekenen op het gebruiken van beats die we al kennen. De harde blazers op Twilite Speedball à la Simon Says… van Pharoahe Monch, het soulvolle Roses, het futuristische gevoel op Life In Marvelous Times en het Spaans gerapte No Hay Nada Mas: Mos Def toont met een variatie aan tracks aan dat hij nog steeds over een lyrisch talent beschikt. Toch klinkt zijn delivery niet zo extatisch als de albumtitel doet vermoeden. Op nummers als Revelations en Pistola komt hij nogal ongeïnteresseerd over; het klinkt alsof hij het hangend in een bureaustoel heeft opgenomen. Revelations heeft potentie om een erg vette track te zijn, maar Mos Def’s monotone en verveelde stem maakt het al snel een tegenvaller.
Natuurlijk hopen we allemaal op tracks met hetzelfde niveau als Mathematics en Hip Hop, maar The Ecstatic komt bij lange na niet in de buurt van zijn debuut Black On Both Sides – dat was te verwachten. Toch zou het doodzonde zijn om de CD om die reden stof te laten vangen, want Mos Def is terug. En hoe. Het hergebruiken van instrumentals en de ongeïnteresseerde delivery op een aantal tracks maken het album nét iets minder sterk, maar de vele hoogtepunten maken dat allemaal goed. Mos Def zegt het zelf op Supermagic: ‘You are now rocking with the Def.’ En dat doet hij goed.
Tracklist:
01. Supermagic
02. Twilite Speedball
03. Auditiorium Ft. Slick Rick
04. Wahid
05. Priority
06. Quiet Dog Bite Hard
07. Life In Marvelous Times
08. The Embassy
09. No Hay Nada Mas
10. Pistola
11. Pretty Danger
12. Workers Comp.
13. Revelations
14. Roses Ft. Georgia Anne Muldrow
15. History Ft. Talib Kweli
16. Casa Bey
