Hoewel sommigen hem euwig afschrijven als zeurpiet, is J. Cole al ruim tien jaar een vaste waarde in het hiphoplandschap. Met titels als Forest Hills Drive, Friday Night Lights en Born Sinner onder de arm bereikte hij een almaar groter publiek. Van een uitverkochte Melkweg aan het begin van de jaren ’10 naar een uitverkochte Ziggo Dome richting het einde van het decennium; J. Cole bewees keer op keer zowel in de studio als op het podium te groeien.
De discografie van Jermaine Cole is dan ook meer dan solide. Critici stellen dat hij geen classic album op zijn naam heeft staan, voor anderen is het feit dat hij ‘platinum gaan zonder featurings’ als een kunst heeft verheven genoeg. Drie jaar na zijn laatste album KOD kondigde hij niet het album aan dat hij al jaren heeft geteased, maar een nieuwe.
The Fall Off, de plaat waaraan hij al jaren schaaft, ziet hij als mogelijke finale van zijn carrière. Die stelt hij nog even uit. The Off-Season is echter niet als simpel tussendoortje te bestempelen. Cole worstelt openlijk met het zelfbewustzijn over zijn status als muzikant. Dat doet hij aan de hand van reflecties op zijn eigen ervaringen.
Van meet af aan vliegen vroegere hiphopreferenties je om de horen. Het album opent met een bloedfanatieke mc-intro door Cam’ron, die de boel ophyped voordat de kalme piano-intro zich ontvouwt tot een banger met dezelfde samples als in JAY Z’s U Don’t Know. En alsof Cam’ en een Jigga-feel nog niet genoeg zijn, sluit 9 5 . s o u t h af met Lil Jon-vocalsamples uit Put Yo Hood Up. Cole heeft dan al gerapt over zijn multiplatinum-status en blikt vanaf daar terug op hoe wanhoop en geweld grote onderdelen waren van zijn opvoeding.
Welke rol die tragedie en ontbering hebben gespeeld bij het vormen van een sterk karakter, vraagt hij zich hardop af samen met 21 Savage op m y . l i f e. Leeftijdsgenoten drugs zien verkopen voedde het verlangen naar het supersterrendom. Maar als je dat wilt bereiken met kunst, hoe beïnvloedt dat succes dan het kunstenaarschap? Dat onderzoekt hij op een ingetogen boombap-arrangement in A p p l y i n g . p r e s s u r e.
En zo biedt The Off-Season contrasterende beelden; eentje van vóór de roem, en eentje alle factoren die zowat alle zaken die succes met zich meebrengt. Onderwerpen als angst, isolatie, wantrouwen, familiaire relaties en religie blijven niet onbesproken. Sfeervolle en soms kille beats bieden daar de ruimte voor. Meer dan eens zijn er gruizige boombapdrums te horen. De akoestische gitaar uit Aminé’s Can’t Decide luidt een van de belangrijkste thema’s van The Off-Season in; de dood.
De hoogmoedige aard van mensen om hem heen hebben levens verwoest, en in het leven van een van de populairste rappers ter wereld schuilt altijd het gevaar van een neerwaartse spiraal. In t h e . c l i m b . b a c k kaart Cole het aanhoudende wapengeweld in Amerika aan. En op een sample uit MF DOOM’s Valerian Root beschrijft hij hoe een vriend in de meest duistere krochten van het straatleven belandde. Uiteindelijk leidde dat tot een vroegtijdig overlijden.
Sommige strofes zijn hartverscheurend, maar J. Cole zegt met The Off-Season niets nieuws en geeft weinig stof tot nadenken. Het is vooral een voorbeeld van zijn bereidheid om na te denken over zijn eigen karakter. J. Cole zoekt continu naar het contrast. Tussen toen en nu, tussen rijk en arm, maar vooral tussen de drang om een superster te willen worden en er daadwerkelijk een zijn.
Het mooiste zit hem in misschien wel het grootste contrast van The Off-Season. Het geluid doet denken aan een Cole-project, terwijl het een eerbetoon is aan de muziek waar hij mee opgroeide. Dat is puur vakmanschap.
Stream:
