De toon op het album wordt gezet door een deel van een intergalactisch logboek, voorgedragen door niemand anders dan acteur Joseph Gordon-Levitt, bekend van The Dark Knight Rises, Looper, 500 Days of Summer en andere eigenzinnige kaskrakers uit Hollywood. Hij schetst daarin een beeld van het jaar 3040 dat weliswaar technologisch ver van ons vandaan is, maar met zijn instorting van het bankwezen en marginalisering van de middenklasse duidelijke parallellen met 2013 vertoont. Gelukkig, besluit hij, keerde het mythische duo terug. Tien jaar had niemand van ze gehoord en waren ze slechts een sterk verhaal in de kroeg, maar nu zijn Deltron 0 en The Automator er weer.
De intro loopt direct door in het toepasselijk getitelde The Return, waarin hun terugkeer luister wordt bijgezet over een bijzonder gevarieerde en indrukwekkende productie van Dan The Automator. De track is maar liefst zesenhalve minuut lang, maar verveelt met zijn zorgvuldig aanzwellen, gas terug nemen, opnieuw aanzwellen en na vier minuten doorlopen in een duistere brug naar het einde toe, geen enkele seconde. De scratches van Kid Koala maken het nummer helemaal af. Een betere binnenkomer hadden ze zich niet kunnen wensen.
Single Pay The Price hint vervolgens naar wat de teloorgang van de maatschappij heeft veroorzaakt, die tijdens de afwezigheid van Deltron 0 en The Automator in gang is gezet; een zucht naar geld. Everywhere I smell the place stink / And I told him man, “Seems like y’all gotta think big.” / I said introduce deeper concepts / He told me “Hell nah fool, it wouldn’t profit”, rapt Del. Dat het duo de taak op zich neemt om dit recht te zetten, wordt tegen het einde duidelijk: I’mma kick him in his nuts so hard his heart skips a beat. Degene die verder nog een duidelijk narratief in het album wil ontdekken, kan de hoop vervolgens opgeven. Wat volgt zijn voornamelijk schetsen van een wereld die dan weer op ruïnes rust, dan weer uit een aflevering van The Jetsons geplukt is, maar in alle gevallen gebukt gaat onder autoriteiten die niet willen deugen. Deltron 0, ook bekend Deltron Osiris, is de antagonist van dit regime en protagonist van de plaat, maar van de strijd die hij voert vangen we nooit meer dan een glimp, gepeperd met wat sfeerbeelden, op. Ondanks die losse omgang met het concept voelt Del’s flow op verschillende momenten geforceerd aan. Het is alsof hij zijn teksten soms op andere beats, een ander tempo of een andere maat geschreven heeft, of zelfs frasen compleet los van muziek op papier heeft gezet en deze later naar de beat in kwestie om probeert te buigen. Nobody Can lijdt zelfs onder een ronduit krampachtig refrein, waarin de eerste helft een simpele structuur heeft die catchy zou kunnen zijn (Deltron zero, he’s our hero), wanneer het niet in de tweede helft uitmondde in een slecht passende woordenbrij die niets in een refrein te zoeken heeft.
Hoewel Del af en toe onverwacht te kort komt aan soepelheid in zijn flow, kan dat allerminst gezegd worden van zijn verbeeldingskracht. De eindeloze stroom aan futuristische terzijdes zet in vrijwel ieder nummer een beeld neer dat je zo voor ogen ziet. Next meeting is underground in the West Matrix, underneath the Statue of Liberty’s remains, zegt hij aan het einde van City Rising From The Ashes, daarmee met slechts enkele woorden zowel een sterk beeld als een sfeer van verzet en samenzwering oproepend.
De heren van Deltron 3030 hebben daarnaast schijnbaar een indrukwekkend adressenboekje opgebouwd de afgelopen jaren, want naast vele anderen doet ook actrice Mary Elizabeth Winstead (o.a. Scott Pilgrim Vs. The World) mee op het album, evenals comedy groep The Lonely Island (Akiva Schaffer, Andy Samberg en Jorma Taccone) die op Back In The Day als futuristische Statler en Waldorf rappen over hoe vroeger alles beter was. Rage Against The Machine’s Zack De La Rocha laat op Melding Of The Minds een refrein horen dat niet had misstaan op een Beastie Boys track en Del’s Hiero-collega Casual komt op What Is This Loneliness de Gorillaz-reünie van Del en Dan met Damon Albarn versterken. Laatstgenoemde track is een hoogtepunt op de plaat, met de sfeervolle beat waarop zweverige synthesizergeluiden een aardse tint krijgen door enkele orgeltonen, en Del en Casual met hun sterke gezamenlijke chemie en flow de track aanvullen.
De productie van Dan The Automator is sowieso het punt waarop de plaat continu uitblinkt. Zijn drumritmes zijn zelden gebonden aan een standaard boombap-patroon en worden gelardeerd met blazers, samples, synths en verwrongen vocale effecten om tot een bedwelmend brouwsel samen te komen dat werkelijk geen zwakke broeder kent. Daarnaast zorgen de virtuoze scratches van Kid Koala voor een tweede lading die het geheel intrigerend maakt en voor vervreemdende klanken zorgt die goed bij het concept aansluiten, zonder dat deze de overhand krijgen. Integendeel, ze passen naadloos in de rest van de muziek en het is bij vlagen moeilijk je de beats zonder zijn bijdrages voor te stellen. Ondanks alle grote namen die de diverse vocalen verzorgen, zijn zij daarmee de felst schijnende sterren in dit portret van het firmament van 3040.
Event II is niet de absolute klapper waar men wellicht na de exponentieel toegenomen verwachtingen in de afgelopen vijf jaar op gehoopt had, maar een geslaagde muzikale staalkaart van veelzijdig talent is het toch zeker geworden. Daar kunnen we de toekomst wel mee in.
Tracklist:
01. Stardate (feat. Joseph Gordon-Levitt)
02. The Return
03. Pay The Price
04. Nobody Can (feat. Aaron Bruno of AWOLNATION)
05. Lawnchair Quarterback Pt. 1 (feat. David Cross and Amber Tamblyn)
06. Melding Of The Minds (feat. Zach De La Rocha)
07. The Agony (feat. Mary Elizabeth Winstead)
08. Back In The Day (feat. The Lonely Island)
09. Talent Supersedes (feat. Black Rob)
10. Look Across The Sky (feat. Mary Elizabeth Winstead)
11. The Future Of Food (feat. David Chang)
12. My Only Love (feat. Emily Wells)
13. What Is This Loneliness (feat. Damon Albarn and Casual)
14. Lawnchair Quarterback Pt. 2 (feat. David Cross and Amber Tamblyn)
15. City Rising From The Ashes (feat. Mike Patton)
16. Do You Remember (feat. Jamie Cullum)
