Melle Mel is niets minder dan een hiphoplegende. De voormalige frontman van The Furious Five was samen met Grandmaster Caz van Cold Crush Brothers één van de eerste rappers met een wat we nu ‘moderne flow’ zouden noemen. Deze Bronxlegendes introduceerden een stijl van rhymen die verder ging dan het geijkte a-b-a-b-rijmpatroon en staccato delivery. Na eind jaren ‘70 en begin jaren ’80 faam verworven te hebben in New York, kwam daar ineens het grote succes in 1982. The Message zorgde voor een aardverschuiving in muziekland. Een welbespraakt, briljant geschreven nummer over de uitzichtloze positie van jonge zwarte jongeren in de Bronx; dat was nog eens wat anders dan de hedonistische party-rap van bijvoorbeeld The Sugarhill Gang. Nog een aantal kleinere hits volgden (White Lines), maar daarna was het over met de crew. Zoals vele helden van het eerste uur heeft Mel de aansluiting gemist met de tweede hiphopgeneratie. KRS-One, Rakim, Big Daddy Kane en Kool G Rap borduurden voort op Caz en Mel, maar zetten grote stappen vooruit. In één klap was Mel’s flow oldschool, tot grote frustratie van de Bronx-bewoner. Sindsdien komen er zo nu en dan albums uit waarop Mel voornamelijk demonstreert dat hij echt nooit verder geëvolueerd is en dat zijn smaak in beats abominabel is.
Muscles is niet anders. Mel is extreem gespierd en refereert met deze titel aan dat feit. Muzikaal is het album echter heel pover. Aan de ene kant zijn er moderne, maar kale en ongeïnspireerde beats en aan de andere kant oldschool beats die kant noch wal raken. Mel probeert mee te gaan in het muzikale klimaat van vandaag door zelfs een reggaeton (?!)track te doen, het idiote Dimelo. Tekstueel gaat het vaak over Mel en dat hij de beste is en nog steeds de party rockt. Er zijn wel een aantal politiek getinte teksten, bijvoorbeeld Cotton, maar het probleem is dat zijn flow gewoon totaal niet meer boeit.
Een legende zal Melle Mel altijd blijven, maar dit soort albums zijn gewoon pijnlijk. Een kerel van een jaar of 50 die wanhopig zijn best doet om mee te doen met jongens die zijn zoon kunnen zijn: het is triest. Eeuwige props voor The Message en het feit dat hij één van de absolute grondleggers is, maar Muscles is een blamage.
Tracklist:
01. Ice Cube Intro/Blow
02. Clapper
03. New Truck
04. M-3
05. Left, Right, Left
06. Muscles
07. One More
08. Dimelo – Grandmaster Melle Mel,
09. Hit List
10. Move
11. Another Hot Track
12. Oh! What a Night
13. Tha Bushes
14. Cotton
15. Crossfire
16. Sellin’ Those Things
Meer info: http://www.melemel.net
