WOII staat voor: Werk en Onderneming voor de tweede keer, Wetenschap en Onderzoek voor de tweede keer en Wilders Overwinning twee keer. “Het album is geïnspireerd op de 2e Wereldoorlog. Het is een terugblik op het verleden met een visie op het heden. Het staat voor bepaalde processen rondom de 2e W.O. en het staat voor datgene wat in mijn leven speelt: willen overleven. In de 2e W.O. wilden mensen nieuw leven opbouwen na de oorlog. Nu na vier jaar, na Nederlands grootste nachtmerrie, probeer ik ook te overleven in de scene.” Hij vergelijkt het met een constante strijd. “De subsidies worden gekort, poppodia worden gekort, creatieven worden steeds meer beperkt.” WOII staat dan ook voor zijn persoonlijke strijd in relatie tot het verleden.

Hoe zag de weg naar het album er precies uit? “Ik heb er in totaal twee jaar aan gewerkt en het album is in twee weken opgenomen. In 2007 kwam ik met Nederlands Grootste nachtmerrie, in 2009 met het Arabische album Horr. De afgelopen tijd moest WOII alleen nog uitgewerkt worden. Maar, mijn focus lag op andere dingen. Ik ben met jongeren en film bezig geweest. Ik heb ook bedacht wat ik precies wilde doen met mijn album qua geluid, titels, productie, welk team enz., de hele ontwikkeling. Het is eigenlijk net een bedrijfsplan. Ik zie muziek als een bedrijf. Je moet jezelf blijven ontwikkelen om geld te verdienen. Het moet een passie blijven, maar daarvoor moet je wel investeren. De afgelopen vier jaar heb ik van muziek geleefd, dus ik mag absoluut niet klagen. Het groeit alleen maar verder, ik ben tevreden maar er blijven altijd uitdagingen en ambities. Ik wil mezelf ook ontwikkelen als schrijver en als acteur.”

Op de vraag of hij wat meer kan vertellen over zijn schrijfambities vertelt hij enthousiast over zijn plannen. “In 2015/2016 zal er een boek uitkomen. In plaats van opnemen schrijf ik alles op.” Hij lacht. “Het gaat over tien jaar in de game. Het wordt dus geen biografie, het gaat meer over muziek. Ik leg mijn albums uit, hoe de muziek gemaakt is, tactieken om beter gehoord te worden, anekdotes van fans, zakelijke dingen enz. Alles wat je vormt in de muziekwereld. Het is bedoeld voor mensen die op de bodem zijn begonnen. Je hoeft niet meer afhankelijk te zijn van Hilversum. Je kan je eigen wegen bewandelen.” Door inzicht te geven in zijn eigen carrièrepad, wil de rapper aankomende rappers van raad en advies voorzien. Met zijn muziek probeert hij ook een duidelijke boodschap mee te geven.

Zo heeft de eerste single van het album, Als ik eens een Nederlander was, ook een diepere betekenis. Hoe is die track tot stand gekomen? “In 2008 heb ik meegewerkt aan een korte film over het pamflet van een Indonesische minister, Soewardi, van Wendelien van Oldenborgh. Soewardi, voluit Raden Mas Soewardi Soerjaningrat, schreef het provocerende pamflet ‘Als Ik eens Nederlander was’. Wendelien van Oldenborgh had mij benaderd om dat stuk voor te dragen. Dat is een flinke lap tekst in Oudnederlands, maar de tekst drong steeds meer tot mij door. Wat hij daar benadrukt en waar we nu in leven. Soewardi heeft dat pamflet geschreven omdat Nederland een Napolitaanse bevrijding vierde en men gedwongen werd om mee te feesten terwijl hun gebied bezet werd. Hij zegt dat als hij een Nederlander was geweest, hij wel zou hebben meegefeest en trots was geweest. In deze tijd is het ook zo. Nu worden er troepen uitgezonden naar Irak en Afghanistan onder het mom van veiligheid en vrede terwijl onschuldige mensen worden gedood. Daar zou ik niet voor kiezen wanneer ik in die positie zou zijn. Ik geloof niet in oorlog. Ik geloof niet in fysieke strijd. Ik geloof in verbale strijd.”

Wat wil je precies aan mensen meegeven door middel van je muziek? “Ik wil mensen door muziek met elkaar laten praten zodat ze hun ergernissen uiten op forums of met anderen erover gaan praten. Dat is niet altijd goed, maar zo is er wel een dialoog. Ik bied een platform van wat we meemaken. Ik ben realistisch in muziek.” Het is zijn realiteit, benadrukt hij. Dat dat soms de nodige controverse oproept, neemt hij voor lief. “Hiphop is kunst en het wordt misschien als controversieel gezien, maar ik vind het een weerspiegeling van de maatschappij waar mensen soms niet tegen kunnen of het niet willen zien. Controverse is maar net wat je erin ziet.”

Salah’s maatschappijkritische songteksten worden vaak als controversieel bestempeld en de Alphenaar heeft dan ook de nodige kritiek te verduren gehad. Op de vraag hoe hij omgaat met alle kritiek hoeft hij niet lang na te denken. “Ik heb veel kritiek gekregen, maar ik zie het positief. In de track Memoires, die volledig bestaat uit geluidsfragmenten van critici, geef ik eigenlijk weer wat er de afgelopen vier jaar is gebeurd, wat er naar buiten kwam. Het is een weerspiegeling. Kijk, iedereen die zulke dingen over mij zei, geeft me nu gewoon een hand als ik ze op straat tegenkom, op Yolanthe na dan. Ze uiten zich wel maar ze hebben niet naar mijn werk geluisterd. Yolanthe bijvoorbeeld, geeft aan van cool, maar wat doe je hier? Het is tegenstrijdig. Ik heb sommige mensen nooit ontmoet maar die hebben al wel een mening. Ik gebruik de controverse in mijn voordeel. Ik schuif aan tafel, kom met argumenten en ga in gesprek met mensen. Ik ben een mondige jongen, mijn moeder vindt het maar niets, maar je moet strijden voor jezelf. Het wordt bestempeld als controverse. Ik zeg welkom in mijn wereld.”

De rapper is mondig en gaat de dialoog met de kritische media niet uit de weg. Maar hoe weet hij de media elke keer weer te bespelen? “Het is een kwestie van goede titels kiezen.” Hij lacht. “Concepten die ik erin probeer te verwerken, weerspiegelen mij en de maatschappij, mensen die me inspireren. Jongeren weten bijvoorbeeld niet veel van WOII en zo gaan ze misschien zoeken naar meer informatie. Het is goed om onderzoek te doen. Ik ben er zelf serieus mee bezig geweest. Ik heb veel gelezen, films bekeken, documentaires gezien en heb met mensen gesproken om te kijken hoe ik het kon linken. Het plaatje moet overkomen zodat het te begrijpen is. Dat is voor mij belangrijk. Ik zeg niet zomaar wat. Het moet niet alleen shockeren maar goed onderbouwd worden.”

“Neem bijvoorbeeld de track Auxwitz. Het verwijst naar auxilliary, de uitgang van muziek. Auschwitz wordt als ernstig ervaren. Die ernstige gevoelens worden geuit door de muziek heen met als uitgangspunt mijn eigen verhaal. Mensen schrikken misschien van titels maar bepaalde mensen die snel geprikkeld zijn, moeten eerst luisteren naar de muziek. Het is geïnspireerd op en niet kwetsend. Wat is er verkeerd aan als het zelf gecreëerd is? Andere tracks zoals Lief dagboek en Stille strijd zijn weer heel persoonlijk maar ik heb ook nummers voor jongens in de buurt zoals Mijn kamp. Het Achterhuis gaat weer om het leven achter de schermen. Ik probeer het te balanceren voor mezelf en het publiek. Ik hoop dat mensen waarderen dat muziek wordt gemaakt, dat mensen het snappen. Misschien kan ik mensen ook inspireren. Mensen veranderen kan ik niet, alleen prikkelen. Als dat kon, had Michael Jackson met Heal the World allang de wereld veranderd.”

Op de vraag wat de reden is dat hij de afgelopen tien jaar slechts drie albums heeft uitgebracht, antwoordt Salah Edin zelfverzekerd. “Ik heb veel ideeën, over twee of drie jaar komt er weer wat nieuws. Dit jaar focus ik me op muziek, dan weer op film. Zo groei ik en ontwikkel ik me als mens. Ik ben niet iemand die elk jaar een album uitbrengt. Ik heb het niet nodig. Kijk naar Dr. Dre die in 30 jaar twee albums uitbrengt of Sade met één album in tien jaar. Als ik elk jaar een album uit zou brengen, zouden mensen kotsziek van me worden.”