Ineens was hij daar: de inktzwarte EP van Bosschenaar Killian. 'De Geschiedenis Herhaalt Zich', een hard, open en eerlijk relaas van een gekwelde man. De release riep een hoop vragen op. Wie is deze man die op jonge leeftijd al zo getekend lijkt? De Nederlandse Eminem, de nieuwe Fresku of gewoon Killian? HIJS zocht het uit.
We ontmoeten de 24-jarige Killian op het terras van het Doelencafé in Rotterdam. De geboren en getogen Bosschenaar woont nu al een tijdje in Rotterdam waar hij Media en Entertainment Management studeert. Terwijl de temperatuur richting de 20 graden gaat en de mensen rondom het café en het Pathétheater hun zorgen vergeten en genieten van de voorjaarszon, gaan we met Killian de diepte in. Op zoek naar het verhaal achter de met pijn doorspekte EP.
Killian schetst door zijn debuut een beeld van een man die erg worstelt met het leven. Maar wel van een man die daar open en eerlijk over kan en wil praten. Kenmerkend hiervoor is de track In Alle Eerlijkheid. In dit nummer zeg je: ‘Dit is wie ik ben, niet wie ik probeer te zijn.’ Wie is Killian?
“Een jongeman van 24 die eigenlijk voor zijn hobby muziek maakt, daar steeds serieuzer in wordt en daar ook heel veel in kwijt kan.”
Wie probeer je vooral niet te zijn?
“Heel iemand anders dan dat ik ben. Ik zie heel veel artiesten die een act opvoeren. Heel veel haantjesgedrag. De scene is daar toch vol van. Zelf vind ik het heel fijn om aan een artiest te zien dat hij helemaal zichzelf is. Zoals ik nu met jou een gesprek zit te voeren, dat je ook dezelfde persoon bent als artiest. Dat vind ik heel prettig. Ik betrap mezelf er ook wel eens op dat ik me anders gedraag. Ik ben van nature een grappenmaker maar als je op het podium staat, moet het natuurlijk allemaal strak zijn en je staat daar ook niet voor jezelf maar voor de mensen die naar je komen kijken.”
Een grappenmaker camoufleert vaak ook zijn onzekerheid.
“Sowieso. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik op het podium heel erg mezelf ben maar dat ik dan ook rekening houd met mensen die voor me staan. Het gaat dan om hen en niet om mij. Dus in die zin pas ik me dan aan zonder een act te worden.”
Ben je een eenling binnen de hiphopscene?
“Dat niet, maar ik vind het wel een apart wereldje. Ik bezoek ook bijna geen concerten, voel me vaak opgelaten bij die feesten. De artiesten die optreden, vind ik wel tof maar ik heb er verder niks mee. En gewoon het feit al dat als ik in de zaal naar een artiest sta te kijken er mensen naar je toekomen. Dat vind ik nog steeds moeilijk. Dat wildvreemden ineens aandacht voor je hebben. Wel leuk, maar ook ongemakkelijk. Ik kan er niet aan wennen dat mensen ineens iets van je willen.”
Door sommigen werd je bestempeld als dé hiphopbelofte van 2010. Heeft die titel je druk opgelegd?
“Ik heb dat gelezen en vond het erg leuk maar laat me er niet gek door maken. Als ik dat soort dingen ga geloven, ga ik mezelf een druk opleggen waardoor ik waarschijnlijk niet meer presteer zoals ik moet presteren. Ik wil ook op dezelfde voet verder gaan als voor de release van De Geschiedenis herhaalt zich. Die hebben we uitgebracht met het idee: we kijken wel wie het oppikt en wat er van komt. Ik probeer heel erg bij mezelf te blijven en niet te luisteren naar probs die ik krijg, hoe blij ik daar ook mee ben. Ik wil gewoon met beide benen op de grond blijven staan.”
En de kritiek. Hoe ga je daar mee om?
“Toch gemakkelijker. Ik heb best veel kritiek gekregen. Ook uit mijn eigen kring, van mijn vrienden, nog voor het album uitkwam en daar had ik best moeite mee. Nu kan ik zeggen dat de kritiek mij niet veel meer doet en dat de positieve reacties voor mij een stuk zwaarder wegen. Ik heb mezelf ook in het diepe gegooid door bij mijn eerste release me zo bloot te geven dat het logisch is dat je daar reacties op krijgt. Maar er kwamen zoveel positieve reacties dat ik nu bij negatieve denk: het zij zo.”
Wat heeft je er toe aangezet om met deze release te komen?
“Ik werkte al heel lang met Sharif en we namen al een tijd lang nummers op. Daar deden we niks mee en ik had het gevoel dat we daar toch iets mee moesten doen. Nadat ik een interview had gelezen met Common op State, werd dat gevoel alleen maar versterkt. Hij vertelde daarin namelijk dat als je een album uitbrengt dat eigenlijk de afsluiting is van een periode in je leven. En zo voelde dat voor mij ook; die nummers die er lagen vertegenwoordigden voor mij een bepaalde periode in mijn leven. Toen dacht ik: fok it, laten we het gewoon uitbrengen en zo is het dan ook gebeurd.”
En dan?
“Dan komen mensen bezorgd naar je toe en vragen zich oprecht af of het wel goed met je gaat. En dan was mijn antwoord: ‘Natuurlijk.’ Want ik heb die nummers pas kunnen schrijven nadat die periode afgesloten was. Als je in die donkere periode zit, lukt het je niet eens om zoiets te kunnen schrijven. Dat komt pas daarna. Dan kun je het allemaal helder bekijken. Toen de EP verschenen was, voelde dat ook echt als een opluchting. Bijvoorbeeld de track: In Het Kader Van, gaf mij echt het gevoel van: zo wil ik het naar buiten brengen. Alle woede was eruit, al het verdriet. Hetzelfde met Vertel Me. Niemand had dat ooit op die manier gedaan. Mensen in mijn omgeving hadden er moeite mee en trokken dat niet. Het deed ze pijn om mij zo terug te horen maar het was wel de shit waar ik toen mee te maken had. Het was voor hun te direct en te diep.”
In die track zeg je ook: ‘Beoordeel een boek nooit op de cover.’ Wat is de inhoud van je levensboek?
“Wat ik daarmee bedoel, is dat ik altijd beoordeeld werd op mijn gedrag, op mijn uiterlijk en op mijn kleur. Sommigen zeiden ook tegen me dat het wel meevalt wat ik allemaal had meegemaakt en dat stoorde me. Ik voel wat ik wat voel. Door de jaren heen heb ik een depressie opgebouwd en daar heb ik heel diep ingezeten. Ik heb daar ook een therapie voor gevolgd. Toen ik daar bovenop was, heb ik het van me af kunnen schrijven en daar op die manier mijn energie uitgehaald.”
Welke tegenslagen waren het die jou in een depressie hebben doen belanden?
“Dat is moeilijk om te zeggen. Het kan met de scheiding van mijn ouders te maken hebben, maar dat was op mijn derde. Ik ben gewoon iemand die veel opkropt en door de jaren heen is dat te veel geworden en dat heeft tot die depressie geleid. Ik had toentertijd ook echt het gevoel dat ik veel mensen teleurstelde en voelde me ook erg schuldig. Vooral naar mijn familie en met name naar mijn ouders. Ik wou ze dit niet aan doen. Mijn pa heeft me daarbij heel erg geholpen en uiteindelijk heb ik me er bovenop geknokt.”
Kun je als artiest te openhartig zijn?
“Ja, er zijn ook wel tracks die we niet uitgebracht hebben omdat die iets te ver gingen en er was 1 track die ik wel uit wou brengen maar die Sharif te ver vond gaan. Het is verder niet relevant waar deze over ging, maar de keuze is toen gemaakt om die achterwege te laten.”
Is het voor een producer niet lastig om zo’n duistere sidekick te hebben?
“Nee, want het grappige is dat de beats van Sharif dit soort teksten bij me oproepen. Hij gooit vaak zo’n gevoel in zijn beats dat het de onderwerpen vanzelf omhooghaalt. Hij laat me vrij bij de onderwerpen waarover ik schrijf. Sommige teksten had ik van tevoren al geschreven en pasten er perfect bij. Hij vond eigenlijk alles wel tof.”
Op je EP heb je een line van Joe Budden gesampled en je haalt hem ook aan. Is hij een inspiratiebron voor jou?
“Bij heel veel rappers in Nederland heb ik vaak het gevoel dat ze hetzelfde brengen. Fresku was eigenlijk de eerste waarbij ik meer diepgang bespeurde. Niet veel rappers doen dat in Nederland of überhaupt. Joe Budden is in mijn ogen de enige artiest die zo diep gaat en zijn ziel zo bloot legt. Zijn agressiviteit, hij heeft voor mij het totaalpakket. Behalve dan goede beats, die zijn kut. Voor mij is hij wel echt een voorbeeld.”
Komt er nog een nieuwe samenwerking met Sharif?
“Tussen mij en Sharif is de samenwerking voorbij. We hebben dat album samen uitgebracht omdat het er al zolang lag. Sharif is nu ook bezig met een popalbum en wil ook een eigen hiphopalbum maken met verschillende artiesten. Door hem ben ik erg verwend geraakt. Hij speelde gitaar, drums, bas; hij kon alles gewoon. Ik produceer nu zelf ook veel en heb van IJs ook een aantal beats gekregen, maar ben nog wel op zoek naar een producer. Ik ben ook niet iemand die zomaar met een ander kan samenwerken. Er moet wel een klik zijn. Maar als je mij vraagt met welke producers ik graag nog iets zou willen doen, dan moet ik Terilekst en Nikes noemen.”
Je hebt ook een track gemaakt met IJs: Eigen Deel. Wil je met hem nog meer gaan doen?
“Ik hoop het wel. Ik vind IJs echt een held, met zijn muziek kwam ik in aanraking toen ik net Nederlandstalige hiphop ging luisteren. Hij heeft het alleen op het moment erg druk met allerlei projecten. Ik ben heel toevallig met hem in contact gekomen via twitter. Wat berichten over en weer gestuurd en toen heeft hij me uitgenodigd bij hem thuis waarna we een nummer in elkaar hebben gezet. Echt tof om te doen en ik hoop dat het een vervolg krijgt.”
Je maakt tracks met een bittere smaak. Worden je toekomstige projecten zoeter?
“Ik heb nog wel van dat soort nummers erbij zitten, want ik schrijf gewoon wat in mijn hart zit. Of dat nu positief of negatief is. Maar er kunnen ook luchtigere nummers tussen zitten. Ik ben nu bezig met Jimmy Flexus, die je kunt kennen van Cartes en Kleine Jay, om een studio te bouwen. En het idee is om met hem een EP uit te brengen. Echte harde nummers. Maar het staat nog in de kinderschoenen op het moment.”
Je schrijft wat in je hart zit, zeg je. Fresku is ook iemand die dat doet. Heeft hij voor jou een deur geopend?
“Zo zou ik het niet zeggen. Ik vond het dope dat hij daar mee kwam, maar het was niet zo van: nu hij het durft, doe ik het ook. Het is meer zoiets van: er zijn meer mensen die zoiets doen en ik had die teksten al geschreven voor ik hem kende.”
Was je door die persoonlijke, emotionele teksten niet bang voor het stempel van emorapper?
“Ik heb daar wel over nagedacht, maar heb me er ook snel weer bij neergelegd. Ik word zo vaak met anderen vergeleken dat het lijkt of mijn eigen karakter is verdwenen. Laat iedereen zijn mening hebben, digg het of digg het niet. Dit is hoe ik ben en zo breng ik het uit.”
Kan iemand die de schaduwzijde van het leven heeft gezien nog wel van dat leven genieten?
“Ja, steeds meer. Mijn EP is goed ontvangen. Op school gaat het goed, met mijn vriendin gaat het goed, met mijn ouders. En je leert er ook steeds meer van genieten omdat je juist de donkere kant ervan hebt gezien. Ik ben er niet makkelijker door geworden maar weet nu wel waar mijn sterke en waar mijn zwakke kanten liggen.”
Waar haal je op dit moment je geluk uit?
“Dat ik alles weer op de rails heb. Maar vooral dat het goed gaat met school en dat ik zo aan mijn toekomst kan bouwen. Muziek is leuk en ik wil er nog heel veel mee doen, maar ik weet wel dat er meer is dan dat. Ik ga het niet alleen met muziek redden en weet dat ik daar niet al mijn geluk uit kan putten. Mijn ouders hebben er ook altijd op gehamerd dat ik mijn school moet afmaken en dat ik een goede basis heb om te leven. Een gezin en een goede baan zijn voor mij in die zin het belangrijkst om het geluk te bereiken.”
Lees de recensie en download: Killian & Sharif – De Geschiedenis Herhaalt Zich
Beeld door Willem de Kam
