Het had wat voeten in de aarde: WOO HAH! 2018. Een verhuizing van de kleine maar vertrouwde Spoorzone naar het grote Beekse Bergen en meerdere acts die het festival cancelden, tot op de laatste dag aan toe had het festival met annuleringen te maken. Gelukkig was er voor de meeste artiesten vervanging geregeld, en zo bleef er alsnog een line up over met zowel (grote) internationale als nationale namen. Omdat ik een groot deel van de artiesten van eigen bodem al eens gezien heb, stonden er op mijn persoonlijke planning vooral internationale acts. Al bleek achteraf dat grote namen niet altijd een grootse show neerzetten.
Zo begon Ty Dolla $ign zaterdag als een van de grotere namen, met live band. Jammer genoeg kwam ‘ie daar niet echt bovenuit en heb ik zelfs -terwijl ik toch echt praktisch vooraan stond- mijn oortjes uitgedaan om hem te kunnen horen. Ondanks dat we tegenwoordig niet meer opkijken van een dosis autotune was hier het verschil tussen een Spotify-playlist en een live performance wel heel erg minimaal. Zijn performance zelf voegde weinig toe aan het geheel waardoor het ook voor het publiek lastig werd om de energie het hele optreden vast te houden. Dat gebrek aan energie bleek bij een aantal optredens (op de mainstage) vaker een dingetje, zo bleek bij Migos en A$AP Rocky.
Gelukkig waren er ook artiesten die wél een show neerzetten. De Amerikaanse 6LACK bijvoorbeeld. Met zijn gevoelige nummers zette hij een optreden neer dat récht vanuit zijn hart kwam. Geen moshpits te vinden hier, maar de vibe was er niet minder om bij de Forest Stage. Er waren meer pluspunten, maar die kwamen vaker van eigen bodem. Ronnie Flex a.k.a. Flonti Stacks kreeg met nummers van zijn laatste trapalbum NORI en anthems als In Een Jet en Allermooiste Feestje de hele Waterfront stage mee, Jacin Trill en Leafs gingen ook erg lekker in die tent en ook kleinere namen als Bridde Boys die zich hadden gevestigd in de Lil Cube (een opblaasbare kubus in de bossen) werden enthousiast ontvangen.
Graag had ik nog geschreven hoe tof de show van J Hus was, die zaterdagavond de Canna Stage bezette. Een half uurtje daarvoor begon Joey Bada$$ op de Forest Stage en ook die wilde ik nog even meepakken. Eindstand heb ik van beide niets gezien dankzij Joey’s late verschijning (overigens wel positieve geluiden gehoord over zijn optreden) en mijn navigatiegevoel dat niet echt on point is. Eenmaal de Canna Stage gevonden te hebben was J Hus zo goed als klaar.
De afstanden waren dus nog even wennen dit jaar. Ten opzichte van voorgaande jaren, toen nog alles lekker dichtbij elkaar zat, was het nu soms even zoeken naar een bepaalde stage of die ene foodtruck waar ik eerder die lekkere wrap gehaald had (over het aanbod van eten niets te klagen overigens!). Buiten dat, en de drie kilo zand die ik de komende week nog ophoest dankzij de enorme stofwolken, is de Beekse Bergen een mooie locatie. Het was bloedverziekend heet maar er waren genoeg schaduwplekjes en het briesje vanaf het water was een fijne bijkomstigheid. Daarnaast bood de locatie plekjes om zowel in als op het water (met waterfietsen) af te koelen. Voor degene met watervrees die genoeg had van alle drukte was er The Block, waar skate demo’s en dance battles gehouden werden.
Op zondag was de temperatuur nog altijd even hoog. Mijn verwachting wat minder dankzij een aantal tegenvallers van de dag ervoor. Pluspunt: dan kan het alleen maar beter worden. En dat werd het ook met J. Cole en Denzel Curry op het programma. Ook al zette J. Cole een topshow neer met alle classics die je bij een J. Cole show wilt horen, Denzel Curry bombardeerde zich tot de man van WOO HAH! 2018. De 23-jarige rapper uit Florida zette samen met zijn dj/back-up mc een show neer met energielevel 100. Zijn uithoudingsvermogen, zijn diversiteit door de show, stemgebruik en performance an sich zijn in geen geval met anderen te vergelijken. Het was misschien niet zo’n doordachte show als die van J. Cole, maar vanuit het hele veld voor de Forest Stage kreeg hij -verdiend- net zoveel energie terug als dat ‘ie zelf gaf.
WOO HAH! 2018 liet zien dat het festival het niet per sé moet hebben van de grootste namen, en dat de meeste goede acts op andere stages te vinden dan die op de main. Daarnaast is het vooral de sfeer die WOO HAH! maakt tot wat het is. De WOO HAH!-bubbel is een fijne en voelt soms bijna aan alsof je op één groot familieweekend bent. Na iedere moshpit worden er schouderklopjes en verloren telefoons uitgewisseld, discussies over artiesten worden gevoerd en wanneer Noah kwijt is, gaan we met zijn allen op zoek. De sfeer is er eentje die niet veel festivals overtreffen en dat is voor mij toch zeker een reden om volgend jaar weer terug te keren. Wel met een mondkapje, tho.
Wat? Geen foto’s van o.a. Lil Pump, Junglepussy, Latifah, Bokoesam en Lil Xan? Nou vooruit dan; Jenny Janssens did one hell of a job voor jullie:
