Zoals aangekondigd start Nas om 22 uur zijn optreden, begeleid door DJ Green Lantern en z’n vaste band genaamd Z. De combinatie rapper en liveband pakt vaker verkeerd uit dan goed, omdat vooral de hoge tonen en melodieën uit hiphopproducties verloren gaan in een chaos aan geluid. Vanavond is dat gelukkig bij slechts een enkele track het geval. Hoewel Nas’ songs met enkel een dj on stage (Paradiso, 2005) beter overkwamen, is vanavond bij het merendeel van de tracks de muziek in orde. Bij het politieke Sly fox en de sterke showopener Hiphop is dead, die sowieso al een nadrukkelijke gitaar in de productie hebben, zorgen de muzikanten juist voor extra pit.

Dat het optreden van Nas verre van perfect is, komt dan ook vooral door de legendarische mc zelf. Energie heeft ie wel, de verstaanbaarheid is prima en aan motivatie lijkt het hem ook niet te ontbreken. Echter, om onduidelijke reden laat de rapper vooral in het oudere materiaal delen van zinnen of hele bars achterwege. Tijdens het Illmatic blokje aan het begin van de show vult het publiek moeiteloos de ontbrekende woorden in van Represent, It ain’t hard to tell, New York state of mind, The world is yours en Life’s a bitch. De volgepakte Melkweg vormt maar al te graag Nas’ back-up, maar kan die rol niet 75 minuten lang vervullen. Wanneer hij steken laat vallen in Rewind komt dat het achteruit vertelde verhaal dan ook niet ten goede en toegift One mic valt, op het krachtige refrein na, daardoor in het water. 

 

Aangezien het om de Life Is Good tour gaat, lijkt Nas er een schepje bovenop te doen bij tracks van dat aankomende album. De vaderdochter relatie op Daughters en de straatsingle Nasty presenteert hij vol overgave en met keurig afgemaakte verses, alsof hij aanvoelt dat zijn fans hem nog niet goed genoeg kunnen helpen met deze songs. Overigens is de respons van de bezoekers tijdens die nieuwe tracks enthousiast genoeg, zeker wanneer The Don op een knallende wijze wordt gespeeld en gerapt en daarmee één van de hoogtepunten van de avond vormt.

Een avond die verder samengevat kan worden als wisselvallig. Met zoveel classic materiaal als Nas heeft, is genieten tijdens een optreden eigenlijk gegarandeerd: Made you look, Get down, Hate me now, Nastradamus, Live at the barbecue en If I ruled the world zijn nog enkele van de tracks die voorbij komen. Het is genieten, soms ondanks en soms mede dankzij de band. Het is genieten, soms door een overtuigende en fanatieke Nas, soms ondanks een Nas die hard op zoek moet naar een back-up.

 

Hoewel het erg 2001 is om Nas en Jay-Z te vergelijken, is die vergelijking snel gemaakt als ze zo kort na elkaar optreden in ons land. Nas z’n setlist steekt weliswaar stukken beter in elkaar, qua liveskills kan hij nog genoeg leren van zijn voormalige vijand.