“Aaahh, yes!”, zucht een dame even opgewekt als opgelucht naast me aan de bar van 013. “Hij gaat eindelijk beginnen en we kunnen onze trein nog halen.” Bijna konden Linda (24) en haar vriend huiswaarts keren zonder hoofdact Tory Lanez te hebben gezien in 013, want hij stond eerder op de dag nog met paspoortproblemen op een vliegveld in Engeland. Maar de Canadese artiest staat er -gelukkig voor hen- om 22:45 alsnog: “Sorry dat ik te laat ben, maar we gaan deze hele tent opfucken!”
Het is dat uw scribent en fotograaf van dienst op nog geen kilometer van 013 wonen, anders hadden we ’t ook al opgegeven. Dat het publiek lang heeft moeten wachten, lijkt het in eerste instantie terug te geven aan Tory. Met een felle lichtinstallatie en een snoeihard en schel geluid en onder begeleiding van een veelvuldig terugkerende bom-sample van zijn dj probeert hij er wat van te maken, maar de handen gaan niet massaal de lucht in en mensen bestellen tijdens de eerste vier nummers nog rustig hun biertjes aan de bar. Guus Meeuwis kan blij zijn want op dit soort momenten ben ik op Brabant zo trots als een Fries.
Zodoende moet Tory hard werken om iedereen voor zich te winnen. Dat moest hij bij ondergetekende al ver vóór de show, omdat het album waarnaar de tour vernoemd is niet echt een authentieke plaat is. Memories Don’t Die is een grote imitatieshow; de vele geleende melodieën van Drake, de melancholiek van Post Malone, een sprankeltje The Weekend en de kadans van Swae Lee of Young Thug? Tory Lanez draait zijn hand niet om voor een impressie. Na een track of zes is het publiek bij de les, geeft hij zelf wat meer gas, waagt hij zich aan een stagedive en pullt hij een ouderwetse ‘Method Man’; hij staat op de handen van het publiek en wordt ineens als een God aanbeden.
Dat dat het hoogtepunt tot dan toe is, is veelzeggend. Er zit weinig vuur in Tory Lanez, maar ook in 013 en daarom wil het maar niet ontbranden. Tot zijn dj uit het niets de beat van Ronnie Flex z’n track 4/5 aanslingert en Ronnie ook daadwerkelijk het podium komt opgelopen. Die aangename verrassing is onderdeel van een groter plan, want een paar minuten later komt ook Boef op om een nummer te spelen. “We zijn nog niet klaar!”, schreeuwt een plots enthousiaste Tory. “We hebben iets écht speciaals.” Ze spelen samen (!) een track en een vierde rapper verschijnt op het podium. Zijn naam is Jayjay en hij is zó verlegen dat ik spontaan nog een biertje ga halen zodat ik de awkwardness op het podium niet meer hoef aan te zien.
De Canadees haalt zelf ook behoorlijk wat energie uit zijn verrassing, maar bewaart die nog even. Een te lang blok rustige nummers zorgt ervoor dat de crowd weer helemaal inkakt en hier en daar vertrekken de eerste mensen al richting uitgang: “Tja, het is kiezen of delen. Ik ga liever zo in de trein de nieuwe Lil Wayne luisteren, dan dat ik niet meer thuis kom vannacht”, roept een jongeman richting zijn vrienden.
Tory Lanez krijgt ondertussen zowaar zin om te rocken, trakteert 013 nog op een tweede stagedive tijdens de reprise van Shooters en klimt op een dunne rand aan de zijkant van de zaal om vervolgens er van af te springen. Éindelijk is daar de Tory Lanez waar de mensen voor komen, en zo is hij ook op zijn best. Jammer alleen dat die dan weer belachelijk veel lijkt op een ragende Travi$ Scott. Een matig gevulde 013 heeft staan te kijken naar een jongen die nodig op zoek moet naar een eigen sound, want continu laveren tussen de r&b-zangers van OVO en de turn-up van ATL levert een haast nietszeggende show op.
De rest van de harde pics zie je hieronder.
