Speciaal morgen vrijgenomen/in de file vanuit Brabant/oude platen van de vliering gehaald: je hoorde het allemaal dinsdagavond in Paard in Den Haag, want ain’t no school like the oldskool! Het lukte The Ultimate ‘88 Hiphop Reunion om een van de oudste hiphopcrews uit New York naar Nederland te halen: Juice Crew. En dat was bijzonder feestelijk.
Eerst maar weer even wat nerdfacts: ik was net uit de Playmobil toen producer Marley Marl halverwege de jaren tachtig de Juice Crew, ‘hiphop’s first family’ formeerde. Veel flinke namen begonnen hun carrière bij die groep: Big Daddy Kane, Kool G Rap en Masta Ace bijvoorbeeld. Die waren er dan ook allemaal in het Paard, en Craig G, MC Shan en Roxanne Shanté ook. Roxanne (‘queen of the crew with the juice’) is de enige femcee binnen de groep, rapte al toen ze veertien was én ze is een van de hoofdpersonen in the Roxanne Wars. Dat ging zo: UTFO had een nummer Roxanne Roxanne, gewoon een gezellig liedje over een lekker wijf uit de buurt. Marley Marl was op een dag boos op de jongens van UTFO en trommelde Shanté op om Roxanne’s Revenge rappen. En toen waren de spreekwoordelijk raprapen gaar en hoppekee, het begin van een van de beroemdste dissreeksen. Juice Crew is sowieso wel van de beef en veel disses waren gericht op BDP en KRS maar later kwam dat toch weer goed. KRS en Marley zaten zelfs gezellig samen in een Sprite-reclame. En in Paard blijft het ook de hele tijd gezellig. Some people call me Shanie, some people call me Rox, And those who try to diss I just knocks them out the box waarschuwt Roxanne, die in Paard als eerste het podium bestijgt. Maar Roxanne is vrolijk en begint gelijk te rappen alsof het totaal geen moeite kost. Ze is redelijk snel schor, dus we worden niet helemaal weggeblazen als Hurricane Annie, maar Shanté komt later nog een keer terug. Heel cool om Big Mama (de grote femcee-diss) eindelijk eens live te horen.
Daarna is het de beurt aan Craig G die ook nog maar een heel kleine Craig was (15 jaar) toen hij bij de Juice Crew begon. Craig heeft een strakke flow en krijgt het publiek ook goed mee bij zijn tracks. Dat lukt MC Shan, die erna mag, niet meteen. Tot afgrijzen van veel oldskool hiphopheads werd in de aankondiging van Paard gezegd dat je Shan vast wel kende van zijn bijdrage in de klassieker Informer met Snow. Shan’s optreden begint ook met wat gemopper in de zaal omdat Shan soms met vocalenband erbij rapt. Maar sinds ik Nas met autocue heb zien rappen, verbaas ik me nergens meer over. Natuurlijk gaan we terug naar 1986 met The Bridge (You love to hear the story again and again of how it all got started way back then). Nou het begon allemaal in Queensbridge, waar anders, al vond KRS dat het in de South Bronx begon (en hallo, die bridge is zoooo over). Daarom deed Shan Kill That Noise ook maar. Al met al toch een fijn optreden en Shan ziet er heerlijk slick uit, dat helpt ook.
Dan maakt de ‘crowd motivator, mc annihilator’ plaats voor Masta Ace. En het wordt steeds beter. Brooklyn Battles en gelijk door met Take A Walk. Bij Music Man vraagt Masta wie zijn debuutplaat heeft (platenhoezen gaan braaf de lucht in). Ace komt zelfs als opa op, met grijze opplakbaard; we zijn tenslotte bij oudemensenhiphop. Ook nog even gezellig meezingen met Just A Friend (zo is Biz Markie er toch een beetje bij). Het publiek vindt dat zo leuk dat het zelfs nog even doorzingt als Masta Ace eigenlijk al klaar is. Geen probleem, Masta Ace doet intussen wat beatboxspitsvondigheidjes. Maar Big Daddy Kane, koning van de ‘fast rap’, draagt toch wel de show. Beginnen met Nuff Respect (van de soundtrack van Juice) doet Kane vaker, maar dat is altijd een goed idee. Verder is het ook handjes in de lucht & meezingen galore met klassiekers als Raw en natuurlijk Ain’t No Half Steppin’. En dan, net als je je afvraagt, zou Kool G Rap nog komen? Kijk eens aan, daar is hij, tijdens de possecut The Symphony.
Toch is de vreugde maar kort, want Kool G Rap valt daarna als enige op de avond flink tegen. Dat komt misschien ook omdat Big Daddy Kane net voor een soort climax gezorgd had, like a pit bull against a Chihuahua, dat idee. Dan is een mompelende en niet erg in maat rappende Kool G toch een beetje jammer. Goed moment om aan mijn roman te gaan werken/bier te gaan halen/naar de plee te gaan, denk je dus. En dat Kool G dan Ill Street Blues inzet. Dus het kwam in ieder geval nog een beetje goed en gelukkig kwam the Big Daddy daarna weer terug om de boel nog wat meer op te peppen.
Door de vele wisselingen op het podium blijft het allemaal heel knallend en het publiek wordt ook goed bij de les gehouden (dan weer klappen, dan weer handen van links naar rechts, dan weer even allemaal wat naroepen, je hand opsteken voor Masta Ace als je niet in Brooklyn bent geweest). En verder is het natuurlijk ook retegezellig. Oude vrienden vallen elkaar in de armen en je ziet overal in het wild bekende hiphopgezichten, Kay-LC en The Hiphop Collector bijvoorbeeld en natuurlijk His Royal Saulness. De avond is ook goed begonnen met een prima voorprogramma starring niemand minder dan Deams.
En dan eindigt het toch nog redelijk plotseling. Big Daddy Kane wordt nog even in een lange jas gehesen en krijgt een leuke hoed op, MC Shan vertelt nog wat over zijn nieuwe album Bars Over Bullshit (toptitel, ik kan niet anders zeggen), Roxanne herinnert ons eraan dat je ook shirts kan kopen en het is jammer jammer jammer afgelopen. Maar de stemming blijft er goed inzitten. We delen nog dagenlang filmpjes op Facebook en ik ben thuis op de vliering ook maar platen gaan zoeken. The Ultimate ’88 Hiphop Reunion did it again!
