Wie dacht dat Nederlanders feestbeesten waren, is nog nooit in België op een festival geweest. Ook daar kunnen ze er wat van. Fire Is Gold werd vorig jaar nog gehouden nabij Brussel, dit jaar streken ze neer aan de Antwerpse Middenvijver, op de Linkeroever. De verhuizing maakte in principe niet veel uit voor de bezoekers, want maar liefst tienduizend mensen wisten de weg naar het terrein te vinden. Gezelligheid vierde hoogtij.
Daar droeg Moeder Natuur een flinke steen aan bij. Het zweet gutste op plekken waarvan je niet wist dat je er kon zweten terwijl het kwik al vroeg op de dag de dertig graden aantikte. Ideaal was het polsbandje, waar je je te besteden money kon opladen. Minder praktisch was het toen we voor het eerst aan de bar stonden. De valuta staan hier in vlammen afgebeeld. Hé? De vlammen brengen hier goud op, vandaar de naam van het festival. Maar gelukkig; het goud dat we terugkregen voor onze ‘flames’ smaakte meer dan prima.
Het eerste optreden dat we zagen was van Rare Akuma. Die lijkt zo in ATL het vliegtuig te hebben gepakt en naar Antwerpen afgereisd. Zijn hele voorkomen, houding, stage presence, zijn zelfgemaakte (!) en met bas overladen beats, Engelse raps en een stel rappende homies on stage; het zou een gast kunnen zijn die zich regelmatig met Gunna of Young Thug in de studio voegt. Het tegendeel is waar; deze jongen staat hier gewoon te rappen in zijn thuisstad. Met een schandalige dosis energie schudt hij de Linkeroever wakker. Een fijnere binnenkomer hadden we ons niet kunnen wensen.
Daarna treden de jonge honden van Roedel op op het podium er vlak naast. Het compacte terrein blijkt vandaag the gift and the curse. Voor de bezoekers is het niet lang pendelen van de ene stage naar de andere en het is ideaal om als het druk bij de bar even elders een paar biertjes te gaan halen. Voor de acts is het wat minder. Het geluid van het ene podium overstemt regelmatig dat van een ander. Daar lijken bezoekers weinig last van te hebben. Die staan in de brandende zon te kijken naar een groep jonge honden die elkaar prima afwisselen op de mic en met strakke raps in het Vlaams al zorgen voor een klein feestje zo vroeg op de dag. Niet elke rapper komt even overtuigend, maar de zelfverzekerdheid maakt een hoop goed.
Op Fire Is Gold is er naast beukende hiphop ook veel ruimte voor tropische beats. Hoewel het stiekem vrij lang duurt voordat we de eerste Drake-pokoe hebben gehoord, heerst het dansbare gevoel eigenlijk de hele dag. Op het ene podium zorgt producer Yung Felix met veelal eigen producties voor een continu deinende menigte (de eerste show die echte drukte oplevert), op het andere staat Bizzey en op het middelste podium van het terrein speelt Le 77 misschien wel een van de meest overtuigende optredens van Fire Is Gold 2019. De chemie tussen de twee rappers en hun beatmaker/dj (die trouwens ook nog even mee komt rappen en springen op de rand van het podium) is onmiskenbaar. Misschien omdat ze lang samen onder één dak hebben gewoond.
Verscholen onder de bomen en achter de foodtrucks ligt een van de leukste podia van het festival; de Casa Bacardi. Aan de bar is daar ook geen bier te krijgen -enkel rum en daarmee gemaakte cocktails- maar aan de sfeer ligt het niet. Iedereen die er verkoeling komt zoeken zweet binnen luttele minuten alweer door het dansen. De verrassende blends en edits van de dj’s die er vroeg op de avond draaien zorgen ervoor dat we weer met een gerust hart een optreden kunnen gaan checken. 
Broederliefde en Ronnie Flex zorgen vervolgens voor Rotterdamse sferen. Bij beide acts staat het hele veld vol bij de grootste stage op het terrein en beide weten een zeer fijn feestje neer te zetten vol tropische instrumentaties. Een betere match was er niet mogelijk geweest. De set die Faisal zou draaien op dat podium verandert ter plekke in een b2b-set met Jarreau Vandal en is misschien wel de dikste dj-set die we in járen hebben gehoord. De mixes zijn verrassend, de hits zijn er maar ook de onverwachte drops in hun eigen edits mogen er zijn. Hulde!
Aan Zwangere Guy de eer om het Top Notch / Code 32-podium af te sluiten. We zeggen een eer, maar vanavond blijkt die eer ondankbaar. Hij staat op het middelste podium en kan vanaf daar de twee andere podia zien. Daar staan ook nog acts gepland, waarvan een Aya Nakamura is met haar zwoele reggaeton-geluid. Guy uit zijn onvrede meermaals “We zijn muzikanten, dan willen we ook onszelf kunnen horen!” roept hij, en even later “Fuck die motherfuckers met hun lawaai!”, terwijl hij naar het hoofdpodium wijst. Hij vergeet niet ook nog een keiharde show te geven, die met gastartiesten én een nieuwe track wordt verstevigd, en waarin hij ook nog een dikke middelvinger heeft voor de politiek. Met een dikke mosh aan het einde laat het publiek weten dat ze voor hém zijn gekomen in plaats van voor mevrouw Nakamura. Dat doet hem zichtbaar goed.
Fire Is Gold 2019 werd een meer dan geslaagd feestje, waar voor de artiesten nog even de puntjes op de i moeten worden gezet. Wellicht is een extra laag containers boven op de bars een optie. Gelukkig won de sfeer ten alle tijde van het geluid en hadden we een prima dag in Antwerpen. Tot volgend jaar!
De rest van de foto’s:
