Een van ’s lands langstlopende hiphopfestivals kreeg dit jaar een aantal enorme setbacks te verduren. Met het afzeggen van al hun Amerikaanse headliners in Madlib (ziekte), Famous Dex (“paspoortproblemen”) en Smooky MarGielaa (gewoon schijt hebben aan zijn Europese show) in de week vóór het festival, leek het er even op dat Appelsap dit jaar een stapje terug zou doen. Niets bleek minder waar; het waren juist de Nederlanders en de OG’s van Appelsap die het Flevopark letterlijk lieten schudden.
Waar Appelsap de schijn tegen had qua artiesten die afzegden had het gelukkig over het weer en haar bezoekers niets te klagen. Appelsap zou je als het familiefeestje van de hiphopscene kunnen scharen. Het is namelijk niet voor het eerst dat er niet alleen maar twintigers op het festival af komen, maar ook ouders met kinderen. Dit in combinatie met het uitstekende weer en die chille Amsterdamse vibe zorgt ervoor dat je dit hele festival door zou kunnen komen zonder maar een optreden te bekijken.
Toch ga je in de eerste plaatst naar een muziekfestival voor de optredens en er zijn nog genoeg interessante namen te vinden. Zo is een van de eerste grote namen op de veranderde timetable die van Boyz In Da Hood; broers Adje, Hef en Crooks komen gezamenlijk een Amerikaanse act vervangen en hun optreden van tien jaar geleden nog eens overdoen. Inmiddels prijken nummers van toen jammer genoeg niet meer op de setlist. Puur, Echte Mannen, Uitpakken en Get Money zijn ingewisseld voor recenter materiaal als Bizzey’s Merry (waar Hef een featuring op heeft) en Wejo. Adje overtuigt nog het meest; tijdens zijn stagedive op Hele Meneer gaat het publiek voor het eerst ham.
Meteen daarna is het tijd voor Jacin Trill. De koning van Happyland begint zijn set net als altijd met een lach op zijn gezicht en met de energie van een 20-jarige. Springend en schreeuwend op stage laat hij zijn aanstekelijke nummers horen. Jacin Trill is er voor de jeugd en de jeugd is er voor hem. Het jonge publiek zweet, mosht en danst mee in de vibe van Happyland, terwijl ze nat worden gespoten met waterpistolen. Wanneer het tijd is voor Trill’s grootste hit kspreyopjebytch brengt Jacin een speciale gast op het podium. Zijn moeder (vandaag omgedoopt tot Mama Trill) pakt een waterpistool, zorgt dat de moshpit wordt geopend en flext op het publiek. Nu al een van de mooiste momenten van de dag en we zijn pas net begonnen.
De man die na Jacin het podium op moet is in alles anders dan hem. Ouder, zit al veel langer in de game en maakt grime. Hij wordt zelfs de ‘Godfather of Grime’ genoemd. Wiley bestijgt het podium in een Nederlands elftal trainingspak. Ook anders dan de rondspringende twintiger die we net hebben gezien is Wiley veel meer timide en ingecalculeerd, wat eigenlijk perfect past bij zijn performance. Hij rapt scherp, snel en foutloos, met een flow en intonatie alsof hij zojuist iemand heeft vermoord. Echte UK grime zoals het hoort. Dat Wiley ook moshpits kan creëren laat hij zeker zien door ‘Shutdown’ van Skepta door de speakers te knallen. Door het enthousiasme van het publiek beginnen deze gevaarlijk hard te schudden. Het boeit de mensen in het publiek niets, die blijven doorgaan en nemen nog een duik de pit in.
Een ander voorbeeld van een UK artiest die alles geeft voor het Nederlandse publiek is Slowthai. In de kleine Boiler Room staat hij letterlijk tussen de crowd. Nadat het shirt uitgaat en de tattoos van deze Britse artiest zichtbaar worden, breekt de hel los. De Boiler Room is eigenlijk te klein voor al dit geweld, want de moshpits zorgen ervoor dat zelfs de mensen die rustig aan de zijkant staan worden meegetrokken. Dit terwijl Slowthai’s hypeman zijn rol perfect vervult door bovenop de DJ-booth te staan en deze basically bijna kapot te stampen. Hij rondt het af met een half gelukte crowdsurf. Slowthai is iemand die elk woord wat hij rapt gelooft en het publiek aankijkt terwijl hij het zegt, maar ook een bepaalde energie naar zijn shows meebrengt die je weinig ziet tegenwoordig.
Een wandeling door het Flevopark leidt je langs de verschillende eettentjes en podia. Bij de eettentjes wordt niet met muntjes, maar gewoon met cash geld gewerkt. Iets wat aan de ene kant handig is, maar ook meteen de enorme festivalprijzen laat zien. Een patatje met mayo kost je bijvoorbeeld € 4,25, om nog te zwijgen over de prijzen van een broodje shoarma of kip van de barbecue.
Goed, terug naar de podia. Daar heb je er, naast de Noisey stage, nog drie van. Het Amsterdamse Patta Soundsystem, een stage waar DJ’s centraal staan maar ook Idaly (snoeihard) en de Londense Kojey Radical (met een soort Major Lazer-achtige outfit aan) en Nines (timide, maar solide) optreden en die vrolijk is aangekleed met vlaggen van allerlei landen. Dan is er nog de Boiler Room, waar net als altijd een DJ-tafel in het midden staat waar het publiek omheen kan dansen. En last but not least hebben we het Smib-station. Een podium vernoemd naar de Amsterdamse formatie die ontstond op Appelsap. De kleinste maar gezelligste area van Appelsap 2018, waar Smib hun eigen vibe creëert met dj’s en bevriende acts waaronder SoulTrash, die als een stel hongerige honden die een dijk van een show neerzetten. Vooral jonge, opkomende artiesten wordt hier een kans geboden.
Een kans die leden zoals GRGY en Ray Fuego ook ooit kregen op het festival. Nu, jaren later, staat Smib met hun gehele formatie op de Noisey stage. Smib vlamt vanaf het begin en dat moet ook wel met artiesten als Yung Nnelg, Ray Fuego en GRGY in je midden. Ray die het publiek opzweept en het publiek oproept elkaar kapot te maken in de moshpits, een Noisey pitboy die een keer of tien van het podium het publiek in springt en meemosht en als kers op de taart is daar een schattig jongetje wat midden op het podium meedanst en rapt. Smib ademt Appelsap en de geest van het festival leeft in deze boys. Ze zijn het perfecte voorbeeld dat Appelsap geen Amerikanen nodig heeft om een succes te zijn.
