De interessantste en creatiefste rapcrew van het moment is een boyband. Althans, zo noemt het vijftienkoppig collectief BROCKHAMPTON zichzelf, want als er iets is dat zij graag doen, dan is het wel verwachtingen op hun kop zetten. Één van de vele goede redenen waarom zij je aandacht zeker waard zijn.
Clifford Simpson, beter bekend onder zijn artiestennaam Kevin Abstract, timmert in 2016 al enkele jaren aan de weg als solorapper, en zijn faam op rapblogs begint zich eindelijk om te zitten in tastbare successen. Maar de solosuccessen zijn niet genoeg voor de ambitieuze jonge rapper, die enkele maanden voor zijn tweede album American Boyfriend samen met zijn groep BROCKHAMPTON ook hun debuutmixtape All-American Trash uitbrengt. “Ik wilde gewoon mijn eigen dynastie. Mijn eigen Cash Money of Roc-A-Fella”, zo vertelde hij aan The Fader.
Die kans krijgt hij wanneer hij geboekt wordt op de vijfde editie van het door Tyler, The Creator gecureerde festival Camp Flog Gnaw Carnival en zender Viceland hem tijdens zijn tour volgen wil voor een nieuwe TV-show. Abstract laat de show niet over hem alleen gaan, maar noemt het American Boyband en speelt gedurende de acht afleveringen van het eerste seizoen alle leden van BROCKHAMPTON, die tot dan toe slechts één mixtape uitgebracht hebben (All-American Trash uit 2014), in de kijker.
Ze slaan vervolgens rap munt uit hun nieuw verworven faam door in juni van dit jaar hun debuutalbum SATURATION uit te brengen. Producer Romil Hemnani verbaast zich er in een interview met Pigeons & Planes nog over: “Ik besef het nog maar nauwelijks omdat het zo snel ging. We zaten in de woonkamer en zeiden ‘Laten we een mixtape maken’, en kondigden het die avond al aan terwijl we nog geen enkele track hadden.”
“Het is een huis vol geweldige, creatieve mensen, en ze dagen me elke dag uit de beste artiest te zijn die ik zijn kan”
SATURATION wordt goed ontvangen, maar voordat mensen de plaat goed en wel beseffen is daar in augustus de opvolger al. Ondanks die haast is SATURATION II een nog sterker en gebalanceerd album, dat even makkelijk stemmige pianomelodieën afwisselt met wavy synths en diepe bassen, als scherpe rapverses met catchy zanglijnen en persoonlijke reflecties. SATURATION II klinkt alles behalve gehaast en is overduidelijk het resultaat van een diverse groep artiesten die elkaar niet alleen aanvullen, maar creatieve voeding uit elkaars ideeën halen. Rapper Matt Champion: “Wij willen elkaar allemaal pushen om precies dat te maken dat we in ons hoofd zien.”
Hoe ze elkaar beïnvloeden is goed te horen op een track als JUNKY, waarin hij back en forth gaat met JOBA, die ook de studio-engineer van het collectief is. In de brug van dat nummer levert laatstgenoemde een aantal met lettergrepen volgestouwde maar uiterst melodieuze lines af in een bijna Bone Thugs-n-Harmony-achtige flow, afgewisseld met de uiterst onderkoelde statements van Matt Champion, die eerder aan Mac Miller doen denken.
Dat snelle schakelen en elkaar continu inspireren is een tweede natuur geworden voor de groep jongens, die met zijn allen in één huis in Los Angeles wonen. “Het is een huis vol geweldige, creatieve mensen, en ze dagen me elke dag uit de beste artiest te zijn die ik zijn kan”, zegt rapper Ameer Vann. “Het is als een familiesetting binnen een enorm intense werkomgeving”, vindt ook Champion. “Zoiets met vijftien mensen kunnen delen is erg zeldzaam en ik voel me dan ook blessed dat wij dat hebben.” Romil ervaart dat op dezelfde manier: “Ik sta elke dag op om te doen waar ik van houd met mensen waar ik van houd en die me inspireren. Het voelt als een familie. Veel mensen hebben het geluk niet een stabiele familie te hebben, en ik heb er zelfs twee.”
Ondanks het stormachtige succes dat uit die al even turbulente creativiteit voortvloeit, is het voor de BROCKHAMPTON-leden zelf allerminst uit de lucht komen vallen. Kevin Abstract, leider van de groep, kent rappers Ameer Vann, Merlyn Wood en Matt Champion van school in San Marcos, Texas. Samen met Russell Boring aka JOBA, die een klas boven hen zat, vormen zij de kern van de groep. Boring werkte al als studio engineer in Houston en de rappers maakten vaak van zijn technische kennis gebruik door bij hem thuis op te nemen. Daar groeide een vriendschap uit. “Kevin zei me ‘Hey, ik wil dat jij een artiest wordt binnen BROCKHAMPTON.’ Ik heb altijd naar hem opgekeken, ook al is hij jonger dan ik ben, dus dat gaf mij de duw vooruit om dat na te jagen en mezelf serieuzer te nemen, om in de mindset van een creatief en niet enkel technisch persoon te stappen.”
Ondanks die Texaanse kern komt de groep echter uit een opvallend aantal windrichtingen. Er zitten leden uit de Amerikaanse staten South Carolina, Connecticut, Florida in de groep, maar zelfs buiten die landsgrenzen zijn ze vertegenwoordigd. Producer en zanger Bearface kreeg bij zijn geboorte de naam Ciaran Ruaridh McDonald mee, wat een goede hint naar zijn afkomst uit het Noord-Ierse Belfast geeft. Hij was het enige lid dat tijdens de opnames van de eerste SATURATION nog niet in hun gezamenlijke huis in Cali woonde, maar heeft inmiddels een werkvisum voor de komende drie jaar. “Ik kon er steeds maar voor een paar maanden naartoe voordat ik weer even moest vertrekken. Dat was super slopend, steeds heen en weer gaan. Vooral omdat mijn ouders sceptisch waren. ’Wat is je lange termijn-planning? Het reizen kost je zoveel geld. Waar gaat dit heen?’ Ik had zoiets van, ‘Het is oké, vertrouw me.’ Ik denk dat ze nu wel zien dat dit het waard is.”
Geografisch zaten ze dus niet bepaald dichtbij elkaar, maar die absolute afstanden zijn in het internettijdperk al vrij snel relatief. Sommige van hen hadden een baan, anderen studeerden nog, maar wat de leden allemaal gemeen hebben is dat ze begin twintig zijn en rondingen op het forum van Kanye West-fansite KanyeToThe. Of zoals Kevin Abstract rapt op JELLO: “Met all my friends through Kanye West / And I ain’t met him yet”.
“Het is een vertegenwoordiging van verschillende achtergronden, en geeft een stem aan mensen die misschien niet zo’n stem hebben”, denkt producer Robert Ontinient. “Mensen kunnen er echt mee relateren, op de ene of de andere manier, juist omdat er zo’n grote diversiteit er in de groep zit.” Bovendien zit er nog een praktische kant aan; de groep heeft producers, rappers, zangers, een studio-engineer, fotograaf, art director en een web designer allemaal binnen de eigen gelederen, waardoor BROCKHAMPTON alles dat ze uitbrengen, en de presentatie ervan, volledig in eigen hand houden kan.
Maar dat zou allemaal weinig uitmaken als de basis niet in orde was, en dat is de muziek. Die is gelukkig bijzonder gedreven, en mixt allerlei stijlen en subgenres binnen de hiphop tot een explosief creatieve cocktail. SATURATION II’s openingstrack GUMMY bijvoorbeeld, heeft een duidelijke west coast-invloed in zijn synthlijn, terwijl het refrein van SWAMP (“They be talking down on me (huh) What you say?”) met een haast T.I.-achtige delivery wordt gebracht.
“Why you always rap about bein’ gay?”
‘Cause not enough niggas rap and be gay
Bovendien hebben de diverse rappende leden allemaal een eigen flow, zijn ze in staat met indrukwekkende bars te komen en schromen ze ook niet uiterst persoonlijke invalshoeken te kiezen. Zo rapt leider Kevin Abstract op de keiharde banger JUNKY over zijn moeder die zijn homoseksualiteit niet accepteerde, en dat er volgens hem nog lang niet genoeg gayrappers zijn. Dat hij dat doet in één van de meest rauwe raps van 2017 is één van de manier waarop ‘boyband’ BROCKHAMPTON bewijst hoe succesvol ze zijn in het omverwerpen van stereotypes.
Welke kanten BROCKHAMPTON allemaal nog opgaat is moeilijk te zeggen, maar de ongebreidelde creativiteit, en de eigenzinnigheid en humor waarmee ze die laten horen en zien, is in elk geval veelbelovend. Het moet raar lopen wil SATURATION II geen materiaal voor de jaarlijstjes zijn, en Romil Hemnani heeft dit weekend via Twitter laten weten dat de opnames voor wat deel drie in de SATURATION trilogie moet worden al begonnen zijn.
Één ding kunnen we daarover alvast met zekerheid zeggen: de tracktitels gaan zes letters hebben. Op de eerste SATURATION bestonden alle titels uit één vierletterwoord, op de door Bearface gezongen slottrack WASTE na. De titels op SATURATION II bestaan op hun beurt uit vijf letters, met uitzondering van finale SUMMER, die er zes heeft, net als het onlangs verschenen FOLLOW. Wij hopen vooralsnog dat BROCKHAMPTON door blijft gaan totdat hun tracklists eruit zien als een potje vijftienletterwoordenlingo, en liefst nog langer. Laat maar komen, die boyband-bangers!
