Bun B zit al een behoorlijke tijd in het vak. Sinds eind jaren ‘80 vormt hij samen met Pimp C UGK, dat wereldwijd doorbreekt dankzij de samenwerking met Jay-Z’ op Big Pimpin’. Het duo brengt samen 6 volwaardige albums uit, waarvan één in 2009, twee jaar na Pimp C’s overlijden in 2007. Sinds 2005 brengt Bun als solo-artiest albums uit. Na Trill en Il Trill maakt de rapper zijn solo-trilogie compleet met Thrill O.G..
Een snelle blik op de tracklijst leert dat Bun B veel heeft samengewerkt met zijn Dirty South-vrienden. Sterker nog, het 20 tracks tellende album (DeLuxe versie, de normale uitgave telt slechts 16 tracks) bevat slechts vier solo tracks. De producties zijn voornamelijk standaard Dirty South: veel synths, veel kale claps en snares die over het hele album hetzelfde klinken en nogal wat autotune. Arrangementen worden nergens spannend en variatie is niet aanwezig.
Deze sound wordt eigenlijk alleen doorbroken op de tracks Speakeasy, geproduceerd door Big E, en Let ’em Know waarvoor DJ Premier achter zijn MPC kroop. Jammer genoeg stelt zelfs Premier teleur met een wat saaie en ongebruikelijke beat. Zo klinkt de baslijn niet helemaal lekker en zijn de cuts waar Premier bekend om staat de minste die ik ooit van hem gehoord heb. Desalniettemin is het wel de track waar Bun B het beste klinkt. En eigenlijk niet omdat hij daar zo gruwelijk komt, maar omdat hij op alle andere tracks niet echt hoogstaand bezig is. De flow lijkt sinds eind jaren ‘80 niet meer geëvolueerd, en de thema’s ontstijgen nergens het niveau van ‘lekkere wijven, grote auto’s met grote velgen, gouden kettingen, ik en mijn maten zijn gevaarlijk’. En dat is eigenlijk nogal sneu als je nagaat dat Bun B alweer 37 jaar oud is.
De gastartiesten kunnen het niveau ook niet opkrikken. Het album bevat vrijwel geen enkele track die je nog wel een keer wil horen, met als absolute dieptepunten toch wel Trillionaire met T-Pain, Ridin’ Slow met Slim Thug & Play-N-Skillz en All A Dream met Letoya. Soms wordt een album beter naarmate je hem vaker afspeelt, maar dat werkt bij Thrill O.G. averechts.
Eigenlijk is het enkel het PR-team van Bun B dat hier props verdient. Ik vraag me af of er binnen The Source misschien weer iemand omgekocht, bedreigd of verleid is. Als dit album een hiphopclassic is, had Illmatic 20 mics moeten krijgen.
