Er bestaat een parallele muziekwereld waarin luisteraars niet kunnen lachen en enkel duistere praktijken uitvoeren. Een van de grote leiders? Boldy James. In haast elk nummer waarin hij te horen is, klinkt hij gruizig als de pest, alsof hij zich heeft compleet heeft overgeleverd aan de grillen van de hood. Penalty Of Leadership, zijn honderdste release (écht!) sinds 2022, wijkt daar niet van af.
De productiviteit van de mc uit Detroit is onwerkelijk. Hij brengt waarschijnlijk méér platen uit dan de meeste mensen daadwerkelijk kunnen bijhouden. Het album Fair Exchange No Robbery uit 2022 is een van de meest beklijvende uit zijn recente run. Daarop tekende producer Nicholas Craven uit Montreal voor de beats, dus het is voor de fans een mooi gegeven dat de twee muzikanten er een vervolg aan hebben gegeven.
Het beste nieuws is dat het uit precies hetzelfde hout gesneden is als zijn voorganger. Craven levert prachtige, op samples gebaseerde soundscapes en Boldy strooit daar ogenschijnlijk achteloos bars overheen. De muziek zorgt voor een sfeer die te beschrijven is als donker, kalm en vintage. Boldy klinkt alsof hij de beste schoudermassage ooit krijgt, terwijl hij gecertificeerde straatquotes uit zijn mouw lijkt te schudden.
De plaat vormt zijn terugkeer na het bijna-fatale auto-ongeluk in zijn thuisstad. Boldy belandde daarbij in kritieke toestand in het ziekenhuis, maar stabiliseerde na een uitgebreide operatie. Na twee weken in het ziekenhuis werd hij ontslagen; inclusief rolstoel en nekbrace. Dat weerhield hem er niet van om muziek te maken. Vijf dagen nadat hij uit het ziekenhuis kwam, zat James alweer in de studio.
Op de eerste single van het project, Brand New Chanel Kicks, klinkt een nieuwslezeres die verslag doet van de tragische gebeurtenis. Alsnog wacht Boldy, met zijn kenmerkende monotone voordracht, tot het einde van de eerste verse om de olifant in de kamer te bespreken. “Stood up out my wheelchair in brand new Chanel kicks / Only gang member never had to do a jail stint”, rapt hij vlak voor het refrein. In het tweede couplet gaat hij er dieper op in.
“Three weeks ago was paralyzed, my people’s all was terrified / Been had a blue check, but in the streets you know I’m verified / Got a sale for two P’s of powder and a brick in the Cherokee / Right after I do these three hours of physical therapy / Countin’ my blessings, don’t know why He keep sparing me / Got a house around my neck, and a kit full of clarity.”
Toch is hij het meest open over zodra de outro invalt en hij zich niet meer aan techniek of schema’s hoeft te houden. Hoorbaar geëmotioneerd: “Been five days since I broke out of rehab, they had me in there depending on the meds… Poppin’ me, pokin’ me… Skin poppin’ me, stabbin’ me, every three, four fuckin’ hours (…) Screws and rods all in my shit. I couldn’t do nothin’, I couldn’t even move my motherfuckin’ toes three weeks ago (…) I’m back standin’ on the business.”
Tijdens een luisterbeurt van Penalty Of Leadership valt het meteen op hoeveel creativiteit Craven heeft gestopt in het flippen van de samples. Miquel Brown’s Do It klinkt door in Jack Frost, en Too Love Somebody van de Bee Gees valt heerlijk in Murderous Tendencies. De original en Boldy’s lyrics hebben in de kern weinig gemeen, maar de manier waarop het wordt gebruikt roept alsnog herinneringen aan vrienden en geliefden uit het verleden op.
En terwijl die productie absoluut prijzenswaardig is, is Boldy’s bijdrage aan dit project dat ook. Het is pure rap, in de meest monotone vorm mogelijk. Hij opereert met dat stoïcijnse geluid in dezelfde lane als bijvoorbeeld billy woods en Earl Sweatshirt; raps om bij achterover te leunen, je ogen te sluiten en te luisteren. Er is een goede mix van recht-toe straatrap en zijn fijne humor. Die mengeling is al te horen op de pianotonen en elektrische riffs van introtrack Formal Invite. “Duck tape on the handle on the stick look like a roman candle”, rapt hij daarin. En even later: “Drive by shooter in my living room was playing Duck Hunt.”
Zinnen die een beeld in je hoofd vormen zodra je ze tot je krijgt; Boldy is er ijzersterk in. Toch verliest Penalty Of Leadership de spanning als er te kale tracks als Straight As voorbijkomen. Soccer Mom komt als een toffe oppepper na die van alles gestripte song, maar daarna doen de laatste drie tracks ook bijzonder weinig. De sample van Early Birds Get Worms is cool, maar bevat Boldy’s zwakste performance, en dan is er ook nog Double Dee die opduikt voor de enige gastvocalen.
Finale All My Tokens voelt jammer genoeg niet alsof we door een uitsmijter naar buiten worden gegooid, maar meer als een rustige drive met de ‘Harley into the sunset’. Boldy’s soepele flow en de luxe samples maken vooral van de eerste helft van ‘Penalty’ een geweldige luisterervaring. Echt gewaagd wordt het nooit, maar om nou te zeggen dat Boldy en Nic op safe spelen met deze plaat gaat te ver. Boldy’s monotone flow is vermakelijker dan ‘ie zou moeten zijn en Nicholas stijgt boven zichzelf uit met zijn subtiele productie. Sommige artiesten wil je simpelweg niet anders horen doen dan waar ze goed in zijn.
Stream:
