Van 2016 tot 2020 beleefde Griselda een legendarische run. De impact van het gehele roster – zowel binnen als buiten het label – op het wereldwijde geluid van hiphop is niet te ontkennen. Toch is er de laatste jaren ook kritiek te horen; over dat de core members regelmatig mikten op de mainstream. De fans die verliefd werden op het authentieke geluid, de wrestling-bars, de vreemde sample-keuzes en bijbehorende ad-libs moesten slikken hoe de wereld kennismaakte met hun helden en vice versa. Maar is gatekeepen de manier, of mocht het ook allemaal wel wat gepolijster? Benny The Butcher probeert op zijn Def Jam-debuut Everybody Can’t Go de gulden middenweg te vinden.
En dat blijkt een flinke zoektocht. Benny is namelijk meer dan eens in staat geweest om memorabele platen af te leveren. Tana Talk 3 als vaakstgenoemd voorbeeld, maar ook The Plugs I Met en Tana Talk 4 zijn coherente platen wat geluid en topics betreft. Zijn signing bij Def Jam zorgt ervoor dat hij meer dan ooit een groot publiek probeert te bereiken. Het euvel? Benny past niet bij iets mainstreams anno 2024. Het levert een vreemde mix op, die soms teruggrijpt naar de Def Jam / Roc-A-Fella-dagen, terwijl hij ook een beetje melodische trap uit de golf van vijf tot tien jaar geleden wil maken. En die grimey shit die Alchemist zo goed kan dan? Ook niet laten liggen natuurlijk.
Die besluiteloosheid zorgt ervoor dat zijn bars minder hard aankomen dan tijdens de come-up van Griselda. De mix is ook wat vreemd; regelmatig klinken Benny’s vocalen gedegradeerd, alsof ze verdwalen in de beats. Dat lijkt vooral het geval in de tracks die door Hit-Boy werden geproduceerd, die sowieso flink de les gelezen wordt door Alchemist. Vooral introtrack Jermainie’s Graduation en het met verrassende beatwisselingen gevulde TMVTL zijn parels.
Terwijl in laatstgenoemde track onder hem het ritme meermaals verandert, weeft Benny stoïcijns meerdere verhaallijnen door elkaar. Aan het eind onthult hij min of meer dat het hele nummer verwijst naar de schietpartij in Houston waarbij hij het slachtoffer was. Het culmineert bij de verteller, die de dader weet op te sporen en wraak kan nemen. Hint: er loopt nu iemand rond met de initialen B$F in zijn voorhoofd gekerfd.
Ondanks de af en toe fenomenale storytelling blijft het gevoel dat er meer had gezeten in Everybody Can’t Go. Het werd aangekondigd als het beste Def Jam-debuut sinds dat van DMX. En met King’s Disease 3 en Voir Dire van de twee mannen achter de boards nog vers in het geheugen had het muzikaal gezien allemaal wel wat spannender gemogen. Buffalo Kitchen Club vormt het begin van wat op de laatste Griselda-releases vaker voorkomt. Zodra er een iets van stagnatie optreedt in de productie, geldt dat eveneens voor de hoofdpersoon. Pillow Talk & Slander is niet zo rijk aan elementen als het leeuwendeel van Hit-Boy’s beats, maar de toevoeging van Babyface Ray en Jadakiss zorgt alsnog voor het ultieme straatgevoel.
Met How To Rap wordt de draad weer opgepakt. In die regelrechte banger zet Benny uit eerste hand advies uit over welke valkuilen en slangen er allemaal er op de loer liggen als je rapcarrière serieus begint te worden. Zowel interne als externe factoren komen daarbij aan bod.
Op Everybody Can’t Go verzamelde Benny twee van de beste hiphopproducers van de jaren ’20. De poging om het zo hard mogelijk te laten binnenslaan is voelbaar, maar het jasje dat de producers hem aantrekken zit hem regelmatig te lekker. In de loop der jaren is Benny’s flow namelijk behoorlijk gaan wennen, wat maakt dat hij écht iets uit de trukendoos moet halen om op te vallen. Ja, er staan tracks op die future classic-proof zijn, maar als geheel is Everybody Can’t Go te opgeblazen om te kunnen matchen met de verwachtingen.
Stream:
