Vóór 15 november 2011 was de wereld van hiphop een intimiderende plek voor iemand als Drake. Er was geen ruimte voor een jonge acteur-turned-rapper uit Toronto die kwam rappen én zingen over de gevoelens die hij overhield aan hoe meisjes hem in het verleden hadden behandeld. In de jaren erna is Aubrey Graham aantoonbaar de grootste artiest ter wereld geworden. Maar laat je niet in de war brengen; Take Care geldt nog altijd als zijn muzikale hoogtepunt. Een terugblik op een blauwdruk voor een decennium.
Take Care, de tweede langspeler uit zijn inmiddels flinke oeuvre, veranderde bovenstaand feit volledig. Toen het album verscheen was Drake een rapper. Een succesvolle, dat ook, maar niet meer dan dat. Hij was nog niet de Hotline Bling-, God’s Plan- of In My Feelings-superster die de wereld anno nu kent. Dit kan als een verrassing komen, maar Take Care kende wellicht een veel grotere, meer afgeronde artiest dan de Drake die vandaag de dag met elke single bovenaan de hitlijsten verschijnt.
Het is voor jongeren wellicht moeilijk voor te stellen, maar Drake was niet altijd de meme-genererende narcist die beroemd is door het zich toe-eigenen van Caribische smaken, Londense grime en de stijlen van minder bekende rappers voor onbeperkte persoonlijke winst. Er was een tijd dat hij nog een zelfingenomen opkomend rapper was, een ingetogen popmuziekliefhebber die een geluid perfectioneerde dat zijn carrière en hiphop fundamenteel zou veranderen. In die tijd zong hij niet alleen voor de luisteraar, maar ook voor zichzelf. Zijn muziek legde een inclusieve interne tweedeling vast waar een miljoen verschillende zelven zich geloofwaardig op konden projecteren.
Drake schommelt op Take Care tussen trots en ellende, soms binnen hetzelfde couplet. Aan een vroegere geliefde vertelt hij dat het prima doet zonder haar. Maar dan, in een opwelling, wankelt zijn vertrouwen en belandt hij plots in de biechtstoel. Daar doet hij alsnog uit de doeken dat hij haar mist en dat zij, buiten muziek, het enige is waar hij zich aan zou verbinden. Dat continue innerlijke gepingpong belichaamt het evangelie van Drake: steeds is er het conflict. Tussen zelfvertrouwen en zelfhaat, toekomstige ambities en terugkerende nostalgie of roem en chronisch isolement. Drake’s latere werk zou nooit meer zo goed balanceren tussen die ongerijmdheden. Op Take Care wikkelt hij die zoektocht in een coming-of-age verhaal. Dat verhaal weigert te moraliseren of teveel richting een oplossing te bewegen. Alles bijelkaar genomen leiden al zijn omslachtige ideeën nergens toe; en precies daarin schuilt de kracht.
De opschepperige rapstijl waar hiphopliefhebbers dol op waren, combineerde hij met melodieuze, aanstekelijke nummers waar r&b-fans van hielden. Die twee belangrijke componenten mixte hij veel beter dan iemand anders ooit heeft gedaan. Sinds Take Care zijn er voorbeelden te over. Inmiddels is er een zee van rappers te vinden – geweest – die over hun gevoelens en emoties praten. Onzekerheden mogen besproken worden in songteksten en kwetsbaarheid stond in de jaren ’10 van dit milennium vaker in de schijnwerpers. Er waren artiesten zoals hij vóór hem, maar geen van hen kwam ooit in de goat-discussie voor. Dat is precies waar Drake zichzelf plaatste met Take Care. Die ‘softe zeikerd’ was de favoriete rapper van je favoriete rapper, en er was niets wat je eraan kon doen.
Take Care veranderde de manier waarop naar rap werd geluisterd compleet. Natuurlijk had hij een rauw randje, in Headlines bijvoorbeeld: “You know good and well that you don’t want a problem like that / You gone make someone around me catch a body like that.” Maar in datzelfde nummer horen we ook zijn onzekerheden. “She wanna ask when it got so empty / Tell her I apologize it happened over time / She says they missed the old Drake, girl don’t tempt me.”
De meeste mensen groeien niet op met het verkopen van drugs en het schieten met pistolen, maar iedereen groeit op met de kennis van hoe het is om soms down te zijn. Rap was nooit een medium om die gevoelens te uiten. Nu is het dat wel, en voor die erfenis hebben we naast de makers van 808’s & Heartbreak, Man On The Moon en House Of Balloons ook zeker de hoofdrolspeler van Take Care te bedanken. Het album vloeit heerlijk voort, en Drake’s aanwezigheid is ijzersterk. Elke lettergreep die hij eruit perst lijkt doodracht, waardoor iedere zin er voor een reden is. Op Marvin’s Room belt hij dronken op naar een ex met een schertsende beschuldiging; volgens hem mist zij wat ze hadden. Echter beseft hij zich tussen de regels dat híj degene is die nog altijd wanhopig op zoek is naar iets echts, terwijl de tegenpartij al lang verder geleefd heeft.
Hiphop is gebouwd op een fundament van historisch lijden en culturele trauma’s. Rapalbums waren daardoor lang een plek voor schrijnende introspectie. Drake daalde met zijn zelfreflectie moedwillig af naar melodrama. In de nasleep van Kid Cudi’s Man On The Moon I en II en House Of Balloons van The Weeknd, albums die zweefden in een waas van gedrogeerde depressie, kwam hij met het magnum opus wat mannelijke kwetsbaarheid betreft. Take Care was een van de eerste mainstream rapplaten die van die emotionele transparantie iets maakte dat ook daadwerkelijk grote verkoopcijfers opleverde.
Of ze nou Trippie Redd, The Kid Laroi, XXXtentacion, Juice WRLD of Lil Uzi Vert heten; in het dna van de nieuwere hiphop zit een stukje Take Care verweven. De golf van Soundcloud-rappers die daarna de muziekindustrie overspoelde, tieners die depressieve of emo-rap maken, zou waarschijnlijk niet zo succesvol en winstgevend geweest zijn zonder Drizzy’s aanvankelijke bereidheid om verdrietig te zijn.
Drake die de rapfaam laat voor wat het is in ruil voor huiselijke stabiliteit? Het lijkt schier onmogelijk. Maar Take Care liet je wel even geloven dat hij de persoon was om zo’n besluit te nemen. Zijn focus lag in 2011 niet zozeer op verloren liefde, maar op de gemiste kans om verliefd te worden. En die focus heeft zijn beste album ooit opgeleverd.
Happy tenth. Stream Take Care nog eens hieronder.
