2Pac had er in zijn hitsingle Changes weinig vertrouwen in dat het ooit gebeuren zou, maar acht jaar geleden koos Amerika toch voor een zwarte president. Of de levens van zwarte Amerikanen er dankzij Obama veel beter op zijn geworden is maar de vraag. Wel gaf de ‘most swaggy’ president ooit het Witte Huis kleur door rapmuziek volledig te omarmen.
Van ‘My President Is Black’ naar ‘F*ck Donald Trump’
Chance
Beyonce laten optreden tijdens de inauguratie, vlak voor een belangrijke speech luisteren naar ‘Lose Yourself’ van Eminem en dineren met Chance the Rapper en Frank Ocean tijdens een officieel banket. Obama digs hiphop en komt daar maar al te graag voor uit.
Officieel zegt hij van allerlei muziekstijlen te houden, maar wie Obama tijdens zijn speeches en andere publieke optredens in de gaten houdt weet dat Spotify’s Rap Caviar zijn favo afspeellijst is. Niet gek aangezien hiphop in 2008 de ideale manier was om zijn ‘brothers & sisters‘ te mobiliseren. Als ambitieuze politicus had Obama twaalf jaar geleden al in de gaten dat populaire muziek helpt om stemmen te winnen. Strijdend voor de landelijke senaatspositie van Illinois neemt Obama ruim de tijd voor een MTV-interview met P. Diddy.
Het bleek het begin van een bijzondere carrière die Obama in 2008 zelfs het presidentschap bezorgde. Eindelijk was het onmogelijke toch mogelijk; een zwarte Amerikaan op het meest prestigieuze podium van de VS.
Maar vooral in zijn eerste termijn toonde Barack Obama zich vooral een president van alle Amerikanen. De armoede en criminaliteit in downtown L.A., South-Side Chicago en andere gebieden waar zwarte Amerikanen amper perspectief op een goede toekomst hebben werden niet opgelost.
Na zijn herverkiezing in 2012 sprak hij zich wat meer uit over zijn ‘brothers and sisters’. Vooral het politiegeweld tegen zwarte Amerikanen moest het ontgelden, Obama verdedigde de Black Lives Matter beweging. Maar de criminaliteit en problemen in zwarte achterstandswijken bleven. Tot irritatie van veel leiders in de zwarte gemeenschap, zelfs bij fan van het eerste uur P. Diddy.
De Amerikaanse president was op zijn beurt kritisch op rappers. Kendrick’s How Much A Dollar Cost was Obama’s favoriete nummer van 2015, maar tegenover dit poëtische meesterwerk staan volgens hem het veelvuldige gebruik van het n-woord en het respectloos rappen over vrouwen.
‘Hiphop is not just a mirror of what is, it should also be a mirror of what can be.’
Zeggen dat Obama en hiphop een haat/liefde verhouding hebben is overdreven. Ze hebben te veel aan elkaar (gehad) en gemeen. Met rake teksten overtuigen, humor gebruiken om spanning te breken en het verleden altijd in je achterhoofd houden om te blijven strijden voor een betere toekomst; ‘We gon’ be alright!’
In Hood Politics legt K-Dot de vinger op de zere plek. Hij wil dat zijn fans snappen dat de president niet zomaar op een knop kan drukken om alle problemen te verhelpen. Politiek is de Bloods tegen de Crips, Obama kan niet meer dan zijn best doen en moet dealen met hevige Republikeinse tegenstand.
F*ck Donald Trump
En de nieuwe president? Trump’s band met de Amerikaanse rapgame is op z’n zachtst gezegd wat minder sterk. The Rolling Stones, Neil Young, Aerosmith; Trump luistert liever naar classic rock. Ook al weigerden zijn favoriete artiesten het draaien van hun nummers tijdens Trump’s verkiezingscampagne.
Kan hij dan met geen enkele rapper opschieten? Begin december bleek van wel toen Kanye West plots in de Trump Tower in New York verscheen. Wat DT en KW precies bespraken (de release van ‘The Life of Donald’?) is onbekend.
De agenda van YG, Nipsey Hussle, G-Eazy en Macklemore is een stuk duidelijker:
‘This man’s not peaceful, racism’s evil
This man hates Muslims, that’s a billion fuckin’ people
If truth be told, Donald is a terrorist
Reasons why the world’s got a problem with Americans’
Hate it or love it, het zal waarschijnlijk wel even duren voordat er weer een rapper in het Witte Huis optreedt. Maar met de spiegel voor de mogelijke toekomst heeft de maatschappijkritische hiphop nog minstens vier jaar om volledig los te gaan.
