1. The Sheffield Drum Record
Deze lp, uitgebracht door Sheffield Lab in 1981, bevat twee drum improvisaties van ieder een minuut of 7. Alleen drums… Geen andere instrumenten. De hoes zegt: “For audio component testing and evaluation.” Ik zeg: “For sample purposes and drumfreaks.” De eerste track is alleen een drumstel, bij de tweede worden ook andere slagwerkinstrumenten opgetrommeld. De prijzen van deze lp variëren sterk op ebay, maar met een beetje mazzel heb je voor minder dan 50 dollar een hele dope lp in je kastje staan. Een kant van de lp is trouwens helemaal leeggetroken voor Blackalicious’ Chemical Calisthenics.
2. KPM 1110 – Life for living
Niet makkelijk te krijgen, deze library lp van KPM uit de 1000 serie. De lp stond al een tijdje hoog op mijn verlanglijstje om het nummer Thunderbird van Johnny Pearson. Ik had de mazzel dat ik de lp kocht voordat deze track op de Dusty Fingers comilatie stond, waardoor de prijs verdubbelde. Thunderbird is een echte powertrack. De kopersectie blaast het vel van hun lippen terwijl de drummer en en de andere muzikanten hun uiterste best doen om zich in deze krachtmeting niet te laten kennen. Dit geldt trouwens ook voor het nummer The Fast Machine. Tracks als Back Beat en Jazz Rocker zijn wat funkiër en jazziër, maar grooven er niet minder om. Denk trouwens niet dat alles van meneer Pearson goud is. Bij mening kringloopwinkel is er wel een plaat te vinden genaamd Sleepy Shores van Johnny. Deze lp is echter zo vreselijk cheesy dat ie de euro niet bepaald waard is.
3. Oscar Brown Jr. – Sin & Soul
Oscar is een zanger en schrijft zijn eigen liedjes. Singer/songwriter zou men nu zeggen. Hij heeft de gave zoveel expressie in zijn stem te stoppen dat je het gevoel hebt dat hij naast je staat en een verhaal vertelt. Alle nummers zijn eigenlijk ook korte verhalen. In de track Somebody Buy Me A Drink vertelt hij het verhaal van een man die alles is kwijtgeraakt door de drank. Daarbij wisselt hij tussen zijn eigen stem en de stem van de dronkenlap. Een soort van gewauwel, maar dat wel net verstaanbaar. Ook de muziek doet denken aan een rokerige bar waar het al laat is. De blazers laten het nummer echt slepen als een zatlap die niet meer op zijn benen kan staan. Dat Dere is ook een creatief nummer, hierin verplaatst hij zich in de wereld van een kind dat steeds dingen vraagt aan zijn vader. Ook hier gebruikt hij zijn stem op een creatieve manier. Mensen die Dat Dere menen te herkennen…RJD2 heeft een andere uitvoering van dit nummer gebruikt voor zijn eerste album. (tweede deel van de snippet klinkt wat crappy…verkeerd opgeslagen denk ik)
4. Mandingo – Mandingo
Deze groep is niet zo bekend in break-land. Tuurlijk zijn er mensen die deze band kennen, maar het is geen bekende naam als bijvoorbeeld Mandrill. Mandingo staat voor harde afro-funk met een flinke scheut bigband en een snufje rock (klein snufje maar). De lp staat vol met krachtpatsers van tracks waarbij de energie letterlijk uit je speakers spat. En het mooiste… Er staan geen missers op deze lp. Iedere track is de moeite waard, maar mijn favoriete track is toch wel Black Rite. Dank aan Mark dat ik deze lp voor een vriendenprijsje mocht overnemen!
5. Galt MacDermot – Hair Pieces
En natuurlijk mag aan aan dit lijstje geen Hair plaat ontbreken 🙂 Van de 30+ Hair lp’s die hier inmiddels in de kast staan is dit er een die ik het meest luister. Uitgebracht op het Verve label en met enkele oude bekenden in de orkestbak (oa. Eric Gale op gitaar en Bernard Purdie op drums). Natuurlijk, Galt heeft meerdere Hair lp’s op zijn naam staan en niets kan tippen aan de Ripped Open versie op The First Natural Hair Band, toch is Hair Pieces een wat meer steady lp. Alle tracks hebben een rauw funky randje, hoewel soms wat dunner hier en daar. Maar altijd genoeg om een platengek met een kale kop te laten zeggen: gimme a head with Hair 🙂
Toegift
Het nummer I Put A Spell On You is door een enorme lijst artiesten gecovered. Nina Simone’s versie is dope. Zelfs Marlyn Manson heeft een versie opgenomen. Maar alles begon natuurlijk bij DE versie van Screaming Jay Hawkins (diende als ingrediënt voor Biggie’s Kick in The Door). Meneer Hawkins schreef het nummer voor een verloren liefde. Verhaal wil dat de eerst opgenomen versie geen zoden aan de dijk zette, maar dat de live versies altijd meesterlijk waren. Toen een engineer er achter kwam dat dit lag aan het drank gebruik van Hawkins voor zijn optredens liet hij direct een lading alcohol aanrukken en nam vervolgens de versie met Hawkins op die wij nu kennen als DE versie.
Maar dit is niet de versie die mij het meest raakt. De versie die mij iedere keer opnieuw kippevel bezorgt is die van de Alan Price Set. Dat iemand een nummer van iemand anders zo naar zijn hand kan zetten en de tekst zo overtuigend brengt dat je zweert dat hij huilend in de studio stond. Jammer genoeg kan ik jullie niet het hele nummer laten horen. Maar jullie kunnen deze vast ergens opduikelen. Al dan niet digitaal. De track bouwt zich langzaam op vanuit een treur-orgel en mondt uit in een pandemonium van liefdesverdriet. En hoe de toetsenist bepaalde aanslagen uit zijn vingers heeft gekregen is mij een raadsel. De snippet bevat de ‘grand finale’ van het nummer. Luister en huiver.
Aanrader
Nog een laatste woord voor de diggerts onder ons. De komende weken is er weer veel snuffel plezier te beleven. Allereerst natuurlijk ‘de grootste platenbeurs’ in ons Utrecht. Vervolgens Koninginnedag in vrijwel iedere plaats, waarbij hele volksstammen weer hun zolder naar de stoep verplaatsen (waaronder natuurlijk lp’s). En als klap op de vuurpijl organiseren verenigingen, scholen en buurten rond deze tijd van het jaar rommelmarkten en fancy-fairs. Mijn advies is hou die plaatselijke suffertjes (hier is dat oa. Ons Utrecht) in de gaten voor data. Doordat de meeste mensen geen idee hebben wat ze weg doen is hier een hoop spul weg te snekken.
