Kay LC bijvoorbeeld. Niet dat hij nu oud is, maar hij is zo iemand die jong begonnen is met rappen, en gewoon doorgaat. Net als Chuck en KRS trouwens. Toch heeft Kay LC’s hiphopcarrière een apart verloop: hij bracht in 2013 een nieuwe plaat uit, 22 (tweeëntwintig!) jaar na zijn plaat Hard 2 Handle.
Maar dan terugkomen alsof je nooit bent weggeweest. Hoe stoer is dat. Bij zijn debuut was hij 21, nu, bij Ups ’n Downs, is hij 43. Chriz the Wizzz schreef al een mooie recensie over de plaat op de website Boombap. “12 keer dope, ik kan er niets slechters van maken!”, zegt Chris daar. In het nummer Boss vertelt Kay LC (raised by mom and dad but hiphop made me the man that I am) hoe hij als jongetje druk was met graffiti en hiphop luisteren, en dat dit alles maar moeilijk te combineren was met in de schoolbanken zitten. Op Music Takes My Mind noemt Kay LC muziek zijn grote liefde. Dit nummer doet me ook fijn even afdwalen naar Muzic Appreciation van The Boogiemonsters, een van mijn lievelingshiphopnummers, waarin de monsters muziek verbeelden als een vrouw: If you was in the physical, you would be the best, with lips and eyes and hips and thighs and breasts. Maar ja, women can’t love them like music, sweet music. Ik denk niet dat The Boogiemonsters in 2016, 22 jaar na hun debuut, ook met een nieuwe plaat komen, maar zij hebben de hiphop dan ook vaarwel gezegd om zich fanatiek op hun geloof te kunnen storten. Leuk dat op de Kay LC-track Redzone meerapt, een oude plaatsgenoot van mij. Ik hoor hem rappen over walkin’ through the Keytown Streets. Leiden represent!
Kay LC heeft zijn plaat trouwens niet alleen gemaakt; DC Real 67 smeedt de beats. In het intro verwerkt DC Real The Message, 31 jaar oud. DC Real is ook bezig met een documentaire over dat nummer, en interviewde daar onder andere niemand minder voor dan KRS-One, zijn grote voorbeeld. Als ik ooit een hiphopwoordenboek zou maken, zou ik DC Real zeker een carrière als hiphoplexicograaf aanraden. Op mijn vraag hoe je ‘een beat rippen’ nou het beste kon definiëren, antwoordde DC: “Het is jezelf de beat zodanig eigen maken, dat je die beat spreekwoordelijk vermoordt.”
Let the rhyme continue is het laatste nummer. Kay LC brengt daar easily digestible terms, ondersteund met een fijne Eric B. and Rakim-sample uit As the Rhyme Goes On.
Love Bandit is al een paar jaar oud, en gewoon een heerlijk opschepliedje over meisjes en seks. Dat nummer doet Kay LC ook op Zomerjam, een gratis hiphopfestival in Keytown Leiden, dat dit jaar al voor de tiende keer georganiseerd werd. Hij moet zelf even gniffelen om de tekst. De LL-sample Give me the pussy, the money, the mic and I’m straight is fijn gekozen.

Kay LC treedt trouwens niet zo vaak op. Nu de plaat af is, wil hij ook wel weer gewoon eens op de bank liggen. Maar Kay ript overtuigend beats, ook live. Hij staat niet alleen on stage: Mic Crusher Rude D. is inderdaad een ware microfoonverbrijzelaar; ik ben fan. Ook Misstrezz rapt mee; altijd prettig, stoere femcees in de scene.
Maar pff, Kay LC weet wel iedere keer goede momenten te kiezen om zijn platen uit te brengen. Not. In 1991 had ik het al zo druk: We can’t be stopped van de Geto Boys kwam uit, maar ook Niggaz 4 life, Death Certificate, Straight checkn ’em en Sons of the P. Alsof ik tijd had om me te richten op een ander meesterwerk. Gelukkig is Ice-T nooit mijn favoriet geweest en kon ik O.G. lekker links laten liggen. In 2013 kwam Ups ’n Downs ook weer uit in een roerige hiphoptijd. Great Minds was net een feit. En Kanye kwam met Yeezus aanzetten. Het duurde een hele tijd voor ik mijn woede over die plaat kwijt was en me op iets anders kon richten. En dit allemaal ook nog in het jaar dat hiphop zijn 40ste verjaardag vierde.
Hard 2 Handle bezit ik nog steeds alleen op een bandje, maar dat is erg oldskool, maak ik mezelf wijs. Het is een collector’s item geworden, en dus een duur grapje. Een vriend belde blij; hij had de plaat voor 40 euro op de kop getikt. Een koopje, want een andere vriend had er 100 voor neergelegd. En die plaat moest ook nog uit Duitsland komen. Maar Hard 2 Handle had hem in zijn jeugd veel geholpen. Als hij naar de tandarts moest, zette hij steeds de titeltrack op. Die begint met een bekende sample uit de film Platoon: Take the pain! Take the pain!
Nu, 22 jaar later, kunnen we Ups ’n Downs gelukkig heel makkelijk op elpee kopen, zonder omwegen via Duitsland en zonder een bank te hoeven overvallen. Hoewel, volgend jaar misschien al niet meer, want er zijn maar 300 platen geperst. Wie weet moeten fanatieke fans de plaat dan wel ritselen via rare mannetjes in regenjassen op donkere straathoeken. En ook nog voor schandelijke bedragen. Ik hoop het: Ups ’n Downs is het waard. Ik ben blij dat ik een gesigneerd exemplaar bezit.