“Je weet dat ik nóóit mee wil naar oudemensenhiphop.” Het beroemde o-woord viel thuis maar weer eens. Mijn dochter moet ik maar niet meer proberen te bewerken. EPMD is in Nederland en treedt op in het Paard. “And this one is for the even móre old people.”
Ja, de rappers zijn oud en het publiek ook. Voor gij onwetenden: EPMD staat voor Erick and Parrish Making Dollars of Erick and Parrish Millennium Ducats. De twee rappers van de groep heten namelijk Erick en Parrish, maar ze hebben, o hoe hiphop, natuurlijk ook nog een hele reeks andere bijnamen: zo heette Erick heel erg vroeger in de EPMD-oertijd nog Erick Easy, maar dat was te verwarrend omdat Eazy-E toen ook al actief was en die deelde, verwarring alom, ook nog eens dezelfde voornaam met Erick. Dus noemen we Erick Sermon nu vooral The Green-Eyed Bandit. En Parrish Smith is dan weer de Microphone Doctor, PMD dus.
En inderdaad, Erick en Parrish grepen al wankelend van het goud de microfoon toen jij nog met duplo in de weer was: No respect in 87, 88 you kneel. Maakten Erick en Parrish in 1987 nog wat schijnbewegingen op de radio, 1988 was het jaar van hun debuutalbum Strictly Business: tien opzwepende nummers en de heren in gezellige gestreepte truien op de cover. En ook niet onbelangrijk: Strictly Business went gold binnen vier maanden en werd zelfs opgenomen in de Rolling Stone-lijst van de 500 beste albums aller tijden. Weliswaar op plaats nummer 459, maar dat mag de pret niet drukken. Verder graaf je voor details en feitjes maar in je eigen oudemensenhiphopgeheugen of lees je wat fijne weetjes op de site met de W, maar laat het duidelijk zijn: het was hoog tijd dat The Ultimate ’88 Hip Hop Reunion EPMD naar Nederland haalde. En aldus geschiedde.
Inmiddels zijn we zeven albums en een aantal ruzies/breakups en heel wat kilo’s verder, maar de heren komen niet eens heel veel te laat energiek en stralend het Haagse podium op. De dj was er toen trouwens al eventjes: een golf van verrukking ging door de zaal toen dj Scratch opkwam. De man is gelukkig veel beter dan zijn artiestennaam. Ook Scratch zit al eindeloos lang in de game. Hij heeft ook een wijze les voor beginnende dj’s: een dj moet eerst kruipen, dan kan hij pas lopen, dus eerst maar eens goed leren mixen voor je je aan andere turntable spitsvondigheidjes waagt. Dit is zomaar even een anekdote tussendoor over de goede man, want bij het liveoptreden hing dj Scratch gelukkig geen belerende verhalen op. Ook geen Friday the 13th I’mma play Jason met een hockeymasker dit keer, maar gewoon zeer overtuigende draaitafelskills, en daar gaat het om.
Erick en Parrish zijn weer ‘on point like a needle’ en het publiek rapt direct alles mee. De dertigers en veertigers voorop, maar ook de wat jeugdigere fans schreeuwen hartstochtelijk. Er komen dan ook veel meezingers, ehm ‘meerappers’ voorbij, neem bijvoorbeeld So What Cha Sayin’, Rampage (Slow down baby), You Gots to Chill en Crossover. Dat je een aanklacht tegen de commercialisering van de hiphop in een liedje vangt en dat dat dan je grootste hit wordt. Hehehe. Maar ja, die Roger Troutman-sample. Heerlijk. En Gold Digger natuurlijk, en dan niet die van Kanye West, want “wij waren eerder”, aldus de heren. En verder fijn met gestrekte armen “It’s da joint” scanderen natuurlijk. “Get the bozack!”, werd er herhaaldelijk uit het publiek geroepen, maar helaas, die ontbrak. Wel nog solonummers van Parrish en Erick. Later leer ik van meer hardcore fans dat de solotracks van Erick eigenlijk ‘wijvennummers’ zijn. Dat klopt wel ja, Music is zo ongeveer het tofste dat ik ooit gehoord heb. De braggin’ en boastin’ en disses zijn meestal niet heel ingenieus bij EPMD en de teksten zijn altijd redelijk eenvoudig, maar wel gewoon lekker kort, duidelijk en treffend en all the non-believers can cold get the dick, dat werk. Fly without wings, dat zijn ze. En herhaling is kracht; elke keer een album maken met het woord ‘business’ in de titel en dan elke keer een liedje daarop over Jane. Het werkt.
On stage is vooral het openlijke plezier van de rappers aanstekelijk. Ze zoeken continu contact met het publiek en vooral The Green-Eyed Bandit is alleen maar aan het stralen. Als Erick Sermon lacht, breekt er toch echt even een oldskoolzonnetje door. Je gaat er spontaan van in slechte metaforen praten. Oké, je denkt nog net niet als je hem ziet: Oh what the heck, let’s get married and have a son named Erick, maar The Green-Eyed Bandit is een man die je heel hardnekkig wilt knuffelen als je hem ziet. Gelukkig signeerden de heren beneden langdurig T-shirts en cd’s, dus alle gelegenheid om Erick schaamteloos om de hals te vliegen. Parrish Smith had er zijn puntmutsje intussen maar bij opgezet. Wat een feest, en wat een aardige lui. En dat voor een doodgewone donderdagavond. Later blijkt dat Casper ‘Mr. Ghostman’ Knipscheer nog even geregeld heeft dat Erick en Parrish een videoboodschap inspreken voor Rob ‘Goldenboy’ Van den Aker, die dapper en stoer aan zijn herstel werkt. Nu moet het al helemaal goed komen.
Één zeurdingetje over de show: hij duurt vrij kort. Maar aan de andere kant: zo lagen we fijn weer een beetje op een gristelijke tijd in onze oudemensenbedjes.
