“Eyo, the Wu is back” met hun eerste collectieve album sinds Iron Flag (2001). De supergroep uit Staten Island moet het voor het eerst ook doen zonder Ol’ Dirty Bastard, één van de oprichters en dé meest opvallende MC uit de clan. Er blijven evenwel nog genoeg MC’s in de Wu over die in elke ander hip-hop groep boven de rest uit zouden steken. In de overvolle december maand was dit dan misschien ook wel het album waar het meest naar uitgekeken werd.
Wanneer de speler start, hoor je een even mysterieus als typisch Wu-geluid met huilende Chineze snaren en een nagesynchroniseerde boodschap: “Practice honesty, keep your temper, a good friend holds his drink, bad company makes bad wine.” Na één minuut gaat Campfire echt geweldig van start met een rustig maar diep hoofdknikkende beat en achtereenvolgens Method Man, Ghostface en Cappadonna voor de mic. Take it back bereikt niet dezelfde status als Daytona 500 (die erg lange Cappadonna verse is een classic!) maar maakt wel lekker gebruik van dezelfde plaat van Bob James. Tel daar bij op dat Raekwon, Inspektah Deck en Ghostface een couplet laten horen en dat Method Man en U-God samen het refrein verzorgen, en je hebt één van de beste tracks van het album. Dit is als scoren in de eerste minuut van een Champions League wedstrijd: een droomstart. Hooggespannen zie ik de speler naar de derde track doortikken. Een tag-team chorus van clan-broeders Rae en Ghost kan echter het verveelde Get Em Out The Way Pa niet redden. Stick Me For My Riches zou je in die eerder genoemde voetbaltermen kunnen omschrijven als het aanpassen aan je tegenstander. Zoals het ook in het balspel vaak gaat is deze tactiek niet succesvol. Met een hoogdravend gezongen refrein en snel tikkende snares past RZA zijn product aan de huidige tijd aan en dat moet hij juist niet doen. De Wu-Tang werd bejubeld om hun eigen geluid en die insteek willen we ook 15 jaar na 36 Chambers nog terug kunnen horen. Opmerkelijk dat onze ‘eigen’ producers Godz Wrath en Cilvaringz die authentieke Wu-sound wel perfect weten te reproduceren. Het is aan te bevelen dat Killah Priest en Ghostface de contacten met de Nederlandse producers met de rest van de Wu gaan delen! Wat dat betreft komen Rushing Elephants (de perfecte titel zegt zowel wat over de beat als de lyrics) en Weak Spot (RZA, GZA en Raekwon bluffen nagenoeg briljant op een klassieke breakbeat) het meest in de richting. Starter klinkt exact één seconde veelbelovend totdat r&b ster Bobby Valentino inzet: “She’s my number one gangsta chick.” Een perfect voorbeeld van een vaak gemaakte fout op dit album: zangers en zangeressen in de studio voor een refreintje laten opdraven. Natuurlijk kun je de coupletten op zich bekijken en het refrein door de vingers zien, maar kom op! Dit is de ’Ain’t nuthin’ ta fuck wit’ Wu-Tang Clan en daar passen zulke zoete zanglijnen absoluut niet bij. Unpredictable gaat zoals de titel beschrijft allerlei onvoorspelbare kanten op. De beat bevat schreeuwende elektrische gitaren, irriterende drums en een vals gesproken/gezongen refrein door ene Dexter Wiggles. Genoeg is genoeg maar Inspektah Deck gooit er nog even een amateuristische punchline bovenop “Keep it fresh like Tupperware.” Nee, de enige reden om dit nummer nog eens op te zetten is het schrijven van deze review en het feit dat RZA laat blijken dat ook hij de foto’s op HIJS bekijkt: Like Method Man standing on the hands of fans
De net door RZA aangehaalde Mr Mef kon de laatste jaren als solo-artiest alleen nog op het podium overtuigen, maar gebruikt 8 Diagrams om zijn reputatie als ‘Presidential MC’ op te poetsen. Hij valt positief op door zowel de kwaliteit als kwantiteit van zijn coupletten. Ontspannen en charismatisch rapt hij nota bene Raekwon eruit op Gun Will Go: “This is poverty island man these animals don’t run / Slums where the ambulance don’t come / Who got the best base fiends waiting to smoke some / Approach son, ask him where he getting that coke from / My dudes hug blocks like Samurai shogun.” Ghostface Killah is het clan-lid dat de laatste jaren als solo-artiest juist is uitgegroeid tot een zwaargewicht van zo ongeveer legendarisch formaat. En net hij is op 8 Diagrams slechts met drie coupletten te bewonderen! Bovendien zullen diegene die GFK’s solo-track My Guitar al eens van de Wu-Tang site hadden gedownload weten dat The Heart Gently Weeps een aftreksel is dat het niet bij het origineel haalt. Een groots MC als Ghost zou je eigenlijk op driekwart van een Wu-Tang plaat willen horen, maar hij wordt het meest gemist op Live Changes waarop de zeven andere MC’s over hun in 2004 overleden clan-lid Ol’ Dirty Bastard rappen. Op z’n minst vreemd te noemen dat Ghostface niet op deze ode aan de ODB is te horen.
Concluderend is 8 Diagrams een zekere aanschaf voor ‘door dik en dun’ Wu-fans en verzamelaars die nou eenmaal hun Wu-Tang collectie compleet willen hebben. De bijgesloten bonus-dvd met afwisselend live-materiaal en interviews is daarbij een leuk extraatje. Positief is ook het gebruik van de Shaolin Kung Fu samples, die het Wu-gevoel versterken. De cohesie tussen de tracks zorgt voor een mooi geheel met een enkele uitschieter. Helaas schiet deze dan wel de verkeerde kant uit want een echte banger is er op 8 Diagrams niet te vinden. Wu’s vijfde is geen slecht album en waarschijnlijk zelfs beter dan de laatste twee, maar ver boven de middenmoot komt het niet. Nee, je zal mij niet horen smeken om een nieuw Wu-album. De competitie is moordend en het is beter dat de Wu er als groep zelf een einde aan maakt voordat het echt een tragische dood wordt.
Tracklist:
01. Campfire
02. Take It Back
03. Get Them Out Ya Way Pa
04. Rushing Elephants
05. Unpredictable met Dexter Wiggle
06. The Heart Gently Weeps met Erykah Badu, Dhani Harrison en John Frusciante
07. Wolves met George Clinton
08. Gun Will Go met Sunny Valentine
09. Sunlight
10. Stick Me For My Riches
11. Starter met Sunny Valentine en Tash Mahogany
12. Windmill met John Frusciante
13. Weak Spot
14. Life Changes
Meer info: Wu-Tang Clan
