And Then You Pray For Me: Westside Gunn’s laatste album als wisselvallig kunststuk

Met Pray For Paris bracht Westside Gunn in 2020 eigenhandig de stoffige basement-drums naar de Paris Fashion Week. Letterlijk: hij bezocht het glamoureuze mode-evenement dat jaar op uitnodiging van Virgil Abloh en de Griselda-generaal kwam terug met het album dat de grootste schijnwerpers op hem deed richten. Iedereen wilde aanhaken: van Tyler, The Creator tot Wale en Freddie Gibbs. Het is dan ook logisch dat hij zijn album-run afsluit met de geestelijk opvolger ervan: And Then You Pray For Me. Is dit de grande finale?

Afsluiten? Ja, echt. Maar het is niet dat Westside Gunn stopt met rappen, legt hij uit aan Rolling Stone. “Ik zeg niet dat ik niet kom met een vijf tracks tellende EP met Madlib, of een EP met Alchemist. Ik zal zulke dingen blijven doen, maar een studioalbum maken… daar ben ik klaar mee. Het is nu droppen tot ik niet meer wil droppen. Nu ga ik plezier maken. Even af van alle druk.”

“Het is mijn beste werk”, gaat hij verder. “Het is voor ieder wat wils en het is genoeg om dubbelalbum van te maken.” En die uitspraken moet je als luisteraar niet met een korreltje zout nemen. And Then You Pray For Me is gemaakt in een creatief proces onder druk. Daarbij reisde hij dwars door Europa om in hotelkamers en afgehuurde studio’s afspraken te maken met allerlei rappers die op tour waren.

Memphis, 1998

Wie een boombapplaat verwacht á la de eerste WSG-releases komt bedrogen uit. Het is zijn meest veelzijdige sonische palet tot nu toe. Op 1989 is zijn hoge stem omlaag gepitcht, zodat hij een hele verse klinkt als de rauwe Memphis-shit uit 1998. Het contrast met Stove God Cooks, die zijn couplet zonder zulke drastische vocal-effecten uitvoert is een fijne.

Maar het is niet alleen maar zoemende bassen. Want meteen erna knalt er een beat van Conductor Williams in, die door DJ Drama en passant “tussen de Purple Tape en codeïne-vibes” wordt geplaatst. Terecht overigens. Suicide in Selfridges bevat een snelle maar vurige Gunn-verse, een van de weinige beats die hij solo rijdt. Want zoals op veel van zijn projecten, deelt Gunn graag de microfoon. Net als in de staart van de Hitler Wears Hermes-serie is daarbij een grote rol weggelegd voor Stove God Cooks. Die grijpt de kans met beide handen aan om uit te blinken. Op KITCHEN LIGHTS komt zijn smaakvolle rapstijl – 90’s gemixt met gospel en soul-achtige ‘uithalen’ – prachtig naar voren over de drumloze strijkerloop. Ook zijn hook (“Never seen a Richard Mille under kitchen liiiiights!”) mag er zijn.

Hokjes afbreken

“Ik wil niet dat men Griselda in een hokje plaatst”, zei hij in hetzelfde interview met Rolling Stone. Gunn breekt dat hokje eigenzinnig af door op de meest stevige trap- en dirty south-beats te spitten. Het driekoppige GxFR-monster dat hij vormt met Benny The Butcher en Conway The Machine is zodoende te horen op een grove Tay Keith-instrumentatie en DunnHill – met Rick Ross! – klinkt alsof het in het Miami van 2010 is opgenomen en op Teflon Don had kunnen belanden.

Op JD Wrist verzuipen Gunn, Cooks en Estee Nack in een harde, karige trapbeat. De spacey sample is luid en afleidend, de flow van Gunn te traag aangezet en de Trap-A-Holics-vocalen te random. Het is vergeven en vergeten als de donkere soundscape van Disgusting klinkt, Gunn ons zo’n twee minuten bij de hand neemt en afzet bij Giggs (!), in wiens studio de Buffalo-mc ook graag opneemt als hij in Europa is. De Peckham, London-spitter valt in op de “Grrrrrrr!”- ad-lib van de gastheer, waarna hij met zijn donkere stemgeluid de hele track opeist. Dat doet ook Denzel Curry op Ultra GriZelda, dat dan wel weer een mooie clash oplevert. Het luidt een blokje van vijf wisselvallige trapsongs in, waarbij Gunn niet altijd on beat weet te blijven. Hij klinkt vaak niet helemaal in zijn element op 808’s.

Drastisch

In de intro van zijn veelgeprezen album 10 bestookte Westside Gunn zijn day one-fans met een trapbeat van zijn eigen zoon Flygod Jr.. Het was een curveball die evenveel kans had om goed te landen als slecht. Hij masseerde zijn fans alvast in door te laten horen welke muzikale richtingen zijn catalogus nog kon uitwaaieren. Als je die sound niet trekt, ga je waarschijnlijk de helft van And Then You Pray For Me niet fraai vinden. Het is tekenend voor het album dat na dat blokje van vijf de grimmigste joint nog moet komen in de vorm van The Revenge Of Flips Leg. Samen met Rome Streetz brengt Gunn je daarmee terug naar die classic Griselda-tijd.

De beatselectie is gevarieerder, en misschien daardoor ook wel wisselvalliger. De sequencing is rommelig, en golft tot aan Ultra GriZelda van trap naar boombap en weer terug. De transities zijn drastisch, waardoor de sfeer van het album om de haverklap omslaat. Dat levert een album op met hoge hoogtes en diepe dalen. Zowel trapliefhebbers als boombap-fanaten gaan van dit album ongetwijfeld een eigen playlist samenstellen. Gunn zal het niet uitmaken: hij heeft er in ieder geval voor gezorgd dat zijn Griselda-imperium niet meer in een hokje te stoppen valt.

Stream:

Geplaatst door bowie op 13 oktober 2023