We geven Westside Gunn geen ongelijk. Hij vond het maar raar dat hij zijn populaire Hitler Wears Hermes-mixtapereeks liet steken bij negen stuks. Een volume 9 is er zelfs niet – 8 was opgedeeld in Side A en Side B. En dus moest hij de cirkel rondmaken. Makes sense; de serie bestaat dit jaar tien jaar, de tiende plaat. Waarschijnlijk vanwege de anti-semitische uitspraken van Ye van onlangs is de controversiële titel echter achterwege gelaten. De tape heet simpelweg 10 en dropte – bij wijze van traditie – in het weekend rondom Halloween. Of je nou gaat griezelen of niet; hier is je soundtrack voor vanavond en de rest van de herfst.
En daarmee stuitert de Griselda-generaal terug van een aantal mindere releases zoals het afgelopen zomer verschenen Peace “Fly” God. Alles aan 10 schreeuwt dat het een monumentale finale moest gaan worden: de timing, de featurings (van Run The Jewels via Black Star (!) naar A$AP Rocky), de producer line-up (met o.a. Alchemist, RZA en Pete Rock) en de gigantische possecut met zowat de hele Griselda fam erop.
Hij heeft er een landmark van gemaakt; HWH is een mixtape-serie geworden die een eigen hoofdstuk in het boek over hiphop verdient. Impactvol, zoals Trap Or Die, The S.O.U.L. Tapes en Dedication; dankzij de consistentie en de intrige. Ook op de finale is Westside Gunn even woest als altijd. Hij ziet zichzelf inmiddels al lang niet meer als rapper, maar als de beste curator ter wereld. Het resultaat daarvan horen we op 10. Hij laat zich omringen door een sterrencast die regelmatig al rappend het kaas van zijn brood eet. Maar alsnog ademt iedere track zijn energie en stilistische virtuositeit, dankzij zijn ad-libs, flow en zijn hate it or love it-stemgebruik.
Hoewel de gastheer qua rapvaardigheid verbleekt bij gasten als Yasiin Bey, Talib Kweli en zelfs Griselda-protegés als Stove God Cooks en Rome Streetz, komt Westside Gunn vocaal gezien vele malen sterker uit de hoek dan op sommige van zijn vorige platen. Gunn bespreekt het leven in bendes, systematisch racisme en toont uitgebreid zijn historische kennis. Maar hij blinkt uiteraard uit in de regels die daar tegenover staan; als hij heerlijk kan brag ’n boasten.
Dat hij de fakkel langzaam overdraagt aan Stove God Cooks hoorden we al op de laatste projecten. Ook hier is de Syracuse-rapper – misschien wel té – vaak present. Dat wil niet zeggen dat hij niet levert hoor, maar het was bijvoorbeeld leuker geweest als Gunn zelf de finale van Science Class voor zijn rekening had genomen. Tussen Busta Rhymes, Raekwon en Ghostface Killah verbleekt Stove met zijn tekstuele herhalingen. De rest maakt óf gretig gebruik van de vocal sample die om de paar maten terugkeert, óf rapt er gewoon vol zelfvertrouwen stoïcijns doorheen. Het is overigens de fijnste beat die Swizz Beatz tikte in een behoorlijk lange tijd.
Toch komt Cooks ook regelmatig fantastisch uit de hoek. Op Switches On Everything krijgt hij behoorlijk de ruimte en ook op Red Death – de label-possecut waarop Mach-Hommy en Boldy James schitteren in afwezigheid – scoort hij een plek in het linkerrijtje. Tijd om te wennen aan de ietwat chaotische productie is er niet eens. “And now, we’ve come to that time that the legend of Griselda lives forever!”, opent DJ Drama de finale. Benny trapt vervolgens de estafette af, om zo’n tien minuten later te eindigen bij Conway. Naast de grote drie van Griselda en Cooks blinkt Rome Streetz uit, net als eerder op BDP.
Ondanks de enorme stoet aan gast-mc’s die langs de microfoon trekt, weet Gunn ook te bewijzen dat hij soms simpelweg niet méér nodig heeft dan een toffe beat van Griselda-signee Conductor Williams om te kunnen uitblinken. Op Super Kick Party haalt hij een dosis charisma en onophoudelijke flows boven op smaakvolle boombapdrums. Over dat hij bricks whipt op hetzelfde gasfornuis waarop zijn soul food bereid wordt, bijvoorbeeld.
Ook in de productie en plaatsing zitten toffe details. Pete Rock’s gelaagde jazzy beat van vlak voor het slotstuk bijvoorbeeld. Hoe subtiel de drums verwerkt werden onder de coupletten van Peppas met Black Star. De lunchtafel-drumsessie waarover gefreestyled wordt. Ze doen de mindere tracks – de onwennigheid van WSG op een generieke trapbeat en het saaie, voortkabbelende God Is Love bijvoorbeeld – al gauw vergeten.
10 is een plaat met vele hoogtepunten en makkelijk een van de betere Griselda-releases van het jaar. En hoewel Gunn misschien net een kwart van de speelduur te horen is, staat hij stevig aan het roer. Iedere noot en lettergreep ademen namelijk zijn aanpak. Hoewel een paar tracks wellicht wat saai zijn, een flow hier en daar wat repetitief is het bijzonder goed uitgeproduceerd en wordt Westsige Gunn niet compleet van de mat gespeeld door zijn collega’s. Het was leuk hoor, dat tussendoortje dat het Shady Records-debuut als stempel kreeg en zoethoudertje in de vorm van Peace “Fly” God. Maar HWH is de plek die Westside Gunn hoorbaar als fijnste speeltuin ziet. En al staat die naam niet meer in de titel van de finale, 10 doet ‘m alle eer aan.
Beluister de grande finale hieronder zelf. Happy Halloween!
