Dat het een gek jaar was hoef je niemand meer te vertellen. We focussen daarom liever op het feit dat het óók een jaar was waarin ontzettend veel goede muziek uitkwam. Zoveel zelfs, dat wij aan het bespreken van veel van onze favoriete platen niet eens zijn toegekomen. Wat het album van het jaar was, was in juni al duidelijk, en die call maakten we dus ook toen al. Maar al die geweldige platen waar de (Nederlandse) muziekpers haar schijnwerper nog maar mondjesmaat op gericht had? Moesten we daar dan niet gewoon het thema van onze jaarlijst van maken?
We legden onszelf twee regels op: de plaat mocht nog niet eerder op HIJS besproken zijn, en moest natuurlijk een absolute hoogvlieger zijn. De Wekdienst: 20 platen waar in 2020 op geslapen is is na veel wikken en wegen het resultaat. De afgelopen dagen presenteerden we je al de nummers 20 t/m 16 en 15 t/m 11, en vandaag zijn 10 t/m 6 aan de beurt!
Mike Eagle (real name, no gimmicks) dankt zijn bijnaam ‘Open Mike’ aan de tijd dat hij als student psychologie zijn vrije tijd besteedde als aspirant stand-up comedian. Hij koos uiteindelijk voor rappen, maar zijn beste soloalbum tot nu toe blijkt nog altijd schatplichtig aan zijn unieke, donkere gevoel voor humor en de rauwe eerlijkheid die de beste comedians kenmerkt.
Die titel doet wellicht een plaat vermoeden die zich wentelt in depressiviteit en zelfmedelijden. Mike serveert de zware onderwerpkeuze echter met vrachtladingen vakkundige zelfspot. Op frisse, eigentijdse producties horen we hem onder meer rappen over zijn angsten, zijn scheiding veroorzaakt door een niet nader genoemde aflevering van Black Mirror en hoe hij bijna verdronk tijdens een dagje strand met zijn zoontje. Hoe ze dat beiden verwerken? Door er samen een rap over te maken, natuurlijk. Een dag later al spitten ze de track Fifteen Twenty Feet Ocean Nah tijdens een show van pa. De live-opname vormt een even openhartig als hilarisch einde van een prachtige plaat. Het is een grote gave voor Open Mike Eagle zelf dat hij zijn eigen ellende met zoveel humor relativeren kan, en voor ons dat hij zijn publiek erover mee laat lachen. – Jaap
Een mens heeft zekerheden nodig in het leven. Vrienden of familie waar je op rekenen kan, een dak boven je hoofd, en Curren$y die elke paar maanden weer een verse partij solide tot uitstekende stonerrap aflevert. De momenten waarop zijn werk in die laatste categorie valt, zijn doorgaans wanneer hij met één enkele producer samenwerkt. The Outrunners met Harry Fraud is zo’n moment.
Curren$y mijmert er op los alsof hij wegzakt in een diepe fauteuil, blunt in de ene hand en glas cognac in de andere, en jij een goede vriend bent die hij van alles toevertrouwt. Dat gaat over de auto’s die hij en zijn vrienden niet hoeven te huren voor clipshoots, tot het feit dat hij zijn zoontje vaker zou willen zien, maar corona het reizen lastig maakt. Nieuwsberichten over een in een baai verlaten boot weven een rode draad door het geheel. Het wiel wordt hier niet opnieuw uitgevonden, maar draait wel heerlijk soepel, met rims blinkend in het oranje licht van de avondzon.
Oh, en op Mugello Red rapt Rick Ross alsof hij op een boot zit. Rick Ross die rapt over boten levert altijd goud op. Nog zo’n zekerheidje in het leven. – Jaap
Met Below The Heavens bracht het duo Blu & Exile in 2007 een cultklassieker uit. Ze bewandelden daarna ook solopaden, maar op de een of andere manier komen ze eens in de zoveel tijd weer bij elkaar om muziek te maken. ‘Miles’ is hun derde langspeler en vertelt het verhaal van een man die op gespannen voet staat met zijn gecompliceerde leven. Optimisme en geloof botsen met iemand die na bijna veertig jaar overleven versleten is. Daardoor klinkt het album zowel hoopvol als somber. Blu en rapkompanen als Cashus King, Johaz en zelfs Exile zien het einde van de wereld voor zich: een apocalyptisch beeld dat voortbouwt op huidige gebeurtenissen en voorbije trends.
Anderhalf uur lang onderzoekt Blu zichzelf. Hij probeert te begrijpen wie hij is en waar hij vandaan komt. Hij neemt dus uitgebreid zijn tijd, maar verspilt er niets van. De wereld van Blu en Exile was nog nooit zo complex en verwarrend, maar al die heftigheid geeft wél de vorm die het nieuwe album gebruiken kon. – Bowie
Tha God Fahim is een fenomeen. Drie jaar na zijn debuut in 2015 werd hij al ‘The 70-Tape Legend’ genoemd, een aantal dat hij sindsdien ruimschoots overtroffen heeft. Verzamelaars krijgen genoeg van zijn gigantische output, maar waar begin je als leek met zo’n oeuvre?
Wat ons betreft is Lost Kingz een prima start. Een tape waarop de samples klinken alsof ze stuk voor stuk uit de hoek van de platenzaak getrokken zijn waar alles een euro kost, en er meer spinnenwebben dan klanten zijn. Op Renowned en A Breath Of Winter dropt de Dump God refreinen die niet zouden misstaan op een early 90’s classic, en voor de delivery op Stay Fly geldt hetzelfde. Gelukkig leunt de Dump God niet gemakzuchtig op de East Coast golden era invloeden, maar bouwt hij er vanuit thuisstad Atlanta geheel naar eigen inzicht op voort. – Jaap
“It is music to uplift, heal, and inspire listeners dealing with racial injustices”, viel er te lezen in het persbericht toen Common zijn nieuwste plaat A Beautiful Revolution pt. 1 losliet. Al drie decennia is hij een maatschappelijk betrokken artiest, maar van zijn laatste paar platen maakten niet veel mensen wat soeps. Hoe anders is dat nu hij zijn frustratie uit over de raciale spanning die Amerika anno 2020 in zijn greep houdt?
Common kaart de nalatigheid van de politici tegenover de zwarte bevolking aan, roept op tot zelfliefde en dringt aan op maatschappelijke hervormingen. Dat klinkt zwaar, ware het niet dat mooie baslijnen, trompetgeschal én de gitaar van Lenny Kravitz de boel een stuk luchtiger doen laten klinken. Een album dat op bijzonder fraaie en muzikale wijze oproept tot bezinning. – Bowie
