Het was een tijdje stil rond Vinci, de Leuvense MC die ons in 2017 al opviel dankzij de track Vitruvius en de bijbehorende video. Na samenwerkingen met onder meer Zwangere Guy, een volledig album in samenwerking Sneadr en live-shows als support van JAZZ BRAK is er nu een nieuw en compact album: Tweede Leven. We spreken hem in zijn thuisstad, waar hij ons meeneemt naar De Bruul Park, het pleintje waar hij opgroeide. “Ik moet niet stressen om kleine shit, ik moet blij zijn dat ik leef.”
De ochtend is net overgelopen in de middag als we uit de trein stappen en de eerste aanblik van Leuven in de warme lentezon in de schoot krijgen geworpen. Het stationsplein is levendig, aan de overkant zijn de terrassen al volgelopen. Dan duikt Vinci op; bruine tracksuit, flinke zonnebril over zijn ogen en vlammende Air Max Plus aan de voeten. “Alles goed, bro? Ik neem je mee naar waar ik alles heb meegemaakt. Laten we lekker gaan wandelen, ik lééf voor dit lenteweer.”
Na ongeveer een kwartier hebben we de Grote Markt, het stadhuis en de belangrijkste winkelstraat gezien, en zijn we langs pleintjes gelopen waar hij en zijn collega’s van BURN Leuven festivals hebben georganiseerd. “Alle mensen zijn terug buiten, zie je?”, wijst hij naar de verschillende groepen studenten die op straat genieten van hun lunch. “De mensen zijn terug op straat, de stad gaat weer leven.” Uiteindelijk belanden we aan de rand van het centrum, op een beweegbank van waaruit hij zowat het hele plein kan overzien.
“Hier zijn voor veel mensen veel dingen gestart. Dat begint met elkaar hier ontmoeten, samen voetballen en gaat via samen roken, meisjes meenemen… je ziet het nog in OG-staat, alleen dat calisthenics-toestel is nieuw en ze zijn daar een kunstwerk aan het neerzetten”, wijst hij naar de overkant. Lachend: “En aan deze kant zaten de drerries altijd, dus ze hebben de banken weggehaald, die motherfuckers.”
Wie of wat hebben je het meest gevormd?
“Rap heeft me gevormd. Ik ben nu effectief acht jaar aan het uitbrengen, maar rapte al op mijn vijftiende in een collectief. Dat waren gewoon boys van de buurt. Jhonny, Lucash, Jojo… allemaal boys van verschillende afkomsten, en van verschillende leeftijden. Er kwamen hier op het plein oudere jongens die als mentoren waren voor me. Ze leerden me al vroeg dat ik verder moest kijken dan mijn neus lang is, dat je niet alles moet geloven dat gezegd en geschreven wordt. Het straatleven in Leuven heeft me gevormd, maar ook de scholen; iedereen uit de buurt weet dat als je niet op Redingenhof hebt gezeten, je niets van kwajongenssreken af weet.”
Het is even stil geweest wat je solo-muziek betreft. Hoe komt dat?
“Ik moest even prioriteiten stellen en werken aan andere dingen. Ik heb een job, ik heb een vriendin en meer stabiliteit over ’t algemeen. Sinds 2017 heb ik non-stop muziek gemaakt en muziek gebracht. Het was wel even lekker om niet bezig te zijn met dingen die móeten gebeuren; deadlines, releases, het promotionele. Ik ben altijd muziek blijven maken, maar heb veel gereisd en heb perspectief gezocht. Er zijn ook wat dingen gebeurd – een goede vriend van me is overleden aan kanker. Dat plaatst dingen wel in perspectief. Ik moet niet stressen om kleine shit, ik moet blij zijn dat ik leef.”
Is je mindset veranderd?
“Zeker. Hier en daar je geld oprapen gaat me niets bijbrengen op de lange termijn. Ik heb nu een deftige job bij de jeugdwerking BURN Leuven, een open huis waarbij we het talent van jongeren aanboren en ontwikkelen in hiphop – van rap tot breakdancing en slam poetry. Daardoor hoef ik niet meer bezig te zijn met dingen op straat. En ik heb een relatie gekregen. Nu kijk ik terug en kan ik zeggen dat er dingen gebeurd zijn waar ik niet gelukkig van werd, door keuzes die ik zelf heb gemaakt. De ongezonde levensstijl die dat opleverde heb ik achter me gelaten.”
Klinkt dat door op je nieuwe album?
“Ik zit in de transitie, dus dit is een album dat in het teken staat van die overgang. Het heet niet voor niets ‘Tweede Leven’, en dit is de start ervan. Maar voordat je kunt beginnen aan een tweede leven, moet je eerst het eerste afsluiten. Dus bijvoorbeeld Press Start is nog best straatgericht, maar uit Dreams of Mist… straalt een hoopvolle blik op de toekomst. Poppenkast, nog zo’n voorbeeld, dat is ook iets dat ik nog nooit eerder heb gemaakt. Ook Ander Continent, waarin je hoort dat ik nu goed zit, maar er nog niet ben voor mezelf. In Sportschool zeg ik letterlijk: ‘Lijk wel in een sportschool want ik zoek stabiliteit.’ Ik ga de goede richting op, maar ik ben nog wel aan het zoeken.”
Wat is stabiliteit voor je?
“Omringd zijn met mensen die het beste met je voor hebben, een beetje liefde krijgen en stabiel zijn is voor mij ook gewoon… genoeg geld hebben om deftig van te kunnen leven. Vroeger wilde ik altijd rijk zijn, maar miljoenen gaan me niet per sé heel gelukkig maken. Een huisje, een kindje, dat gaat me méér brengen. Goed zijn met familie, de juiste boodschap verspreiden, helpen waar ik kan. Dat zijn dingen die ik hoog heb staan.”
Wanneer wist je dat ‘Tweede Leven’ vorm moest krijgen, dat er een nieuw Vinci-album nodig was om te droppen?
“Het waren vooral mensen rondom mij die het eerder wisten. Ik was nog aan het chillen en op vakantie aan het gaan, toen anderen me begonnen te vragen naar nieuwe muziek. Dan begint het wel te jeuken op den duur. Ook anderen zien droppen helpt daaraan mee. Dan komt de bewijsdrang naar boven. Er is nu een hele generatie aan rappers in Leuven – en in Vlaanderen in het algemeen – van rond de 22 jaar oud, die ik ook wil tonen dat ik er nog ben. Ik mag dan 28 zijn, maar ik bén hier. Dan komt de hongerige rapper in me naar boven.”
Je klinkt als een vastberaden persoon. Wanneer kwam die het sterkst naar boven in dit proces?
“Ik denk bij het schrijven van Poppenkast. De boodschap die ik daarin vertel, hoorde ik geen enkele andere rapper aankaarten toen het gebeurde. Bij mij bestaat er géén kans dat ik die niet uit ga brengen.”
Waarom is die track zo nodig?
“Het is superbelangrijk om te blijven benadrukken wat er om ons heen gebeurt. Ik ben altijd al het type geweest dat veel bezig is met oorlogen en onrechtvaardigheid; mensen worden gestraft voor niets. Het blijft relevant, dat maakt het tegelijkertijd ook zo pijnlijk. Toen ik die track zo’n acht maanden geleden schreef, zeiden mensen om me heen dat ik het meteen uit moest brengen omdat het anders over zou waaien. Maar bro, deze shit stopt nooit.
View this post on Instagram
Er komt veel aan bod; het is niet dat ik het enkel heb over Gaza. Ik heb het ook over de hoge inflatie, politiekers die spelletjes spelen met het volk, de criminelen onder de studenten. En precies een week voordat mijn album uitkomt, gebeurt het dat een verkrachter niet veroordeeld wordt, hier in de stad. Zo blijf ik ermee bezig. Het is ook iets waarin ik me méér wil verdiepen, althans op het schrijfvlak.”
Vergt dat een ander werkproces?
“Jazeker, het schrijven ervan brengt een negatieve energie in me naar boven. Alleen al van de fragmenten die eromheen zitten uitzoeken wordt je al niet gelukkig. Ik ben ook niet echt van de happy vibes-muziek, dat is iets wat ik wel zou willen uitvogelen, maar ben tot nu toe voornamelijk van de straatverhalen geweest. Maar zo’n tekst als Poppenkast had ik niet meer gemaakt sinds ik in de derde klas voor Project Algemene Vakken een tekst schreef over de toenemende vluchtelingenstroom. Maar de inspiratie kwam overal tegelijk vandaan, er is nu eenmaal veel aan de hand. Moeilijker is het niet voor me, wel deprimerender.”
Welke Vinci hoor je als je naar ‘Tweede Leven’ luistert?
“Iemand die heeft gekozen voor positiviteit, voor zichzelf en om te verspreiden. Ik was niet gelukkig met hoe ik aan het leven was. Ik ben niet veranderd, maar voel gewoon dat ik mijn positieve kanten beter kan uitlichten, zeker nu ik in andere omgevingen beweeg. Nu hang ik niet meer op straat, ben ik minder met mensen die weinig doelen in het leven hebben en dag tot dag zitten te chillen op de pleintjes. Dan wordt de energie positiever en daardoor ook de teksten.”
Je bent onderweg naar een zonnige toekomst, maar nog wel op sombere beats?
“Ja, maar ik zou dat weleens willem omdraaien. Als je luistert naar bijvoorbeeld Stromae, hoor je dat zijn beats heel positief zijn en je laten dansen, terwijl zijn boodschap vaak heel genuanceerd en maatschijppijkritisch is. Misschien wil ik daarmee spelen. Ik denk dat ik nooit zal kunnen rappen dat het leven een grote happy vibe is en dat we dansen op straat, maar dat is ook niet mijn intentie. Maar het muzikale minder in mineur, dat zou leuk zijn om te ontdekken. Als je al mijn projecten luistert, zit dat mineurige, melancholische er eigenlijk altijd in. Dat is mijn beatkeuze, maar ligt ook aan de producers met wie ik werk. Ik kan nou eenmaal makkelijker een gevoel opwekken met zulke instrumentals.”
Wat zijn je ambities?
“Ik ben heel erg in tweestrijd. De inhoud die ik heb, gaat het grote publiek in Vlaanderen waarschijnlijk niet aanspreken. Als ik zou weten wat ervoor nodig is om dat te bewerkstelligen, had ik het waarschijnlijk al gedaan. Ik ben altijd heel erg op mezelf geweest, en hecht waarde aan mijn privacy. Begrijp me niet verkeerd, in de Vlaamse underground heb ik m’n ding gedaan, maar ik heb nooit per sé heel hard in de kijker willen staan. De laatste tijd moet ik vaak denken aan of ik wel bekender zou willen zijn.
Voor het grotere publiek zou ik dan meer mijn leven moeten tonen, vaker mijn gezicht laten zien… en dat is nog een vraagstuk voor mezelf, of ik dat zou willen. Als ik door het leven moest gaan als A-artiest in België… daar zou ik het denk ik heel erg moeilijk mee hebben. Ik was er nooit heel hard mee bezig, maar in retrospectie kan ik nu zeggen dat ik denk dat ik de gulden middenweg heb gevonden.”
Stream Tweede Leven van Vinci hieronder.
