Acteur, stand-up comedian en schrijver Donald Glover bewees in de afgelopen jaren onder het alias Childish Gambino al een meer dan verdienstelijk rapper te zijn. Op zijn laatste album “Awaken, My Love” bracht hij vervolgens een ode aan de brede historie van funk door 48 minuten lang te laten horen in dat genre ook prima uit de voeten te kunnen. En nu komt hij vanuit het niets met een single die niet alleen een paar pijnlijke, maatschappelijke punten aanwijst, maar de priemende vinger diep in de open wond steekt.
Kijkers van de alom gewaardeerde TV-serie Atlanta —die door Glover geschreven wordt en waarin hij zelf acteert— weten dat de rapper samen met regisseur Hiro Murai niet alleen goed een verhaal vertellen kan, maar dat vaak ook met prachtig gestileerde shots doet. De spraakmakend video die zij maakten voor This Is America vormt daar zeker geen uitzondering op.
We horen Gambino rappen in een trapstijl over hoe hij alleen maar wil feesten en geld verdienen, terwijl hij in een onafgebroken shot met ontbloot bovenlijf en een vrij manische blik in zijn ogen, zijn skills als danser laat zien. Opeens maait de vrolijke danser op rauw in beeld gebrachte wijze een gospelkoor neer met een automatisch wapen (wat doet denken aan de recente aanslag op een kerk in Charleston), waarna het refrein invalt met de openingszin “This is America!”
Glover lardeert zijn verses met trapclichés en overbekende ad-libs, waarbij de feestende vibe haaks staat op het geweld in de clip en de plotsklaps agressieve vibe. “Get your money, Black man” is het mantra dat keer op keer herhaald wordt.
Is het kritiek op de materialistische houding en politieke onverschilligheid van veel jonge rappers, of juist op een maatschappij die hen zo geconditioneerd heeft, en nauwelijks ooit een andere boodschap meegeeft? Of wil hij aanwijzen aan welk stereotype men geacht wordt te voldoen, om als rapper succesvol te kunnen zijn in Amerika? En ligt dat aan de rappers zelf, of degenen die hen op het schild hijsen? All of the above, misschien?
Glover lijkt te ageren tegen clichés waar hij tegelijk dankbaar en speels gebruik van maakt. Hij laat Amerika zien hoe pijnlijk hun obsessie met wapens plotsklaps toe kan slaan, maar ook hoe snel iedereen weer verder danst en overgaat tot de orde van de dag. Het knappe van This Is America is dat het om alle open deuren heen danst, en in plaats van ze in te trappen, je dwingt na te denken over wat die deur daar eigenlijk doet, en hoe deze er gekomen is.
Met een indrukwekkende collage van de hedendaagse hiphop portretteert hij zo zijn maatschappij, en de plek van hiphop daarin. De antwoorden op de vragen die hij daarmee stelt lijkt hij aan de kijker over te laten, wat het des te krachtiger maakt.
Alsof hij tegen de kijker zegt, This is America; brand maar los.
