Op een zonovergoten Spoorzone in Tilburg vond zaterdag voor de tweede keer het WOO HAH! festival plaats. Na de succesvolle première vorig jaar was het festival nu gegroeid naar vier podia, en terwijl er vorig jaar nog een flinke hoosbui boven de Puna stage losbarstte, waren er nu dames met supersoakers, drinkwater bij de toiletten en vele waarschuwingsbordjes met teksten over voldoende hydratatie en zonnebrand dat bij de EHBO af te halen was. Betekent dat dat WOO HAH! nummer twee een lome bedoening werd? Hell to the Nah! Zelfs met twee verslaggevers sterk kwam HIJS oren en ogen tekort, maar we nemen je graag mee naar hoe wij WOO HAH! 2015 beleefd hebben.
Doe nog maar een drankje
Bij Dr. Moon’s Fluff Disco, een drie uur durend programma op het nieuwe podium The Parking Lot, treedt een breed scala aan bekende en minder bekende acts aan die allen een showcase van ongeveer een kwartiertje doen. Met zo’n hoeveelheid acts is het niet verbazingwekkend dat het niveau ervan ook flink varieert, net als de ontvangst waar de diverse acts bij het publiek op kunnen rekenen. De waterpistooltjes die uitgedeeld worden, vinden echter unaniem gretig aftrek en een gemoedelijke sfeer is al snel geschapen. Ondertussen maakte Cho zijn opwachting op de Canna stage waar de dj verrassend genoeg als eerste Hele Meneer van Sloddervos frontman Adje inzet. Bij de flarden Misschien Wel Hè waar het publiek mee geteased wordt tijdens het optreden, blijkt echter dat deze hit al net zo populair is bij de mensen die zich hier verzameld hebben. “Doe nog maar een drankje want ik ga nog niet naar huis”, roept hij, en zijn publiek sluit zich daar volmondig bij aan.
Deux Deux knalt niet
Op de FunX stage is op dat moment Deux Deux al begonnen in de nog vrij rustige hal. Roscovitsch maakt een even tamme indruk als het publiek voor het podium, dus van een energieke wisselwerking is helaas geen sprake. Een kort stukje Alright van Kendrick Lamar met de toevoeging “Fok skotoe!” komt ondanks de actualiteit ervan een beetje verdwaald over, maar als er onverwachts ineens een Zwart Licht reünie op het podium plaatsvindt, is het publiek daar duidelijk over te spreken. Helaas kan die energie bij een terugschakeling naar het Deux Deux werk niet worden vastgehouden en is het optreden kort daarna afgerond. Vreemd, aangezien Imperium voldoende bangers over heeft. Schijnbaar heeft het duo zelf geen zin om die live op te voeren.
Explosieve Denzel Curry
Denzel Curry start zijn show met een aantal van zijn lome, trippy nummers die, ondanks dat hij binnen op de Canna stage staat, goed aansluiten op de zonnige dag. De backing vocals van de dj lijken harder te staan dan zijn eigen mic, maar hij compenseert dat effectief door zijn behendige en vaak snelle flow fanatiek ten gehore te brengen. Een flink deel van het voornamelijk jonge publiek rapt de lyrics sowieso woord voor woord mee en wanneer de lome nummers in de setlist steeds meer plek maken voor zijn agressiever klinkende trap-georiënteerde tracks, wordt zij mee opgezweept. Als hij het publiek vraagt of ze Dragon Ball Z kennen en hem hun energie voor een spirit bomb willen geven, gaat men daar graag in mee. De track Parents wordt ingezet en de gevraagde bom komt tot explosie door heel de zaal. Die energie wordt niet alleen gedurende de rest van de show vastgehouden, maar neemt zelfs toe als hij bij Envy Me het podium verlaat om zich in het publiek te begeven. Kort daarna splijt hij de zaal in twee delen voor een wall of death en tijdens de finale vliegen er petten en shirts door de lucht, komt de dj regelmatig achter zijn apparatuur vandaan om een rondje mee te springen en lijken de speakers het met hoorbaar kraken bijna te begeven onder het geweld van de track Ultimate. Goku zou trots zijn op deze Lord Vader Kush.
Vince Staples maakt de belofte waar
Werd de Canna stage bij Denzel Curry al goed bezocht, bij de man van het moment bekend als Vince Staples is de zaal nagenoeg vol. Jong en oud stroomt en masse toe om te horen of de man achter het indrukwekkende Summertime ‘06 live ook zo’n impact kan maken. Bij opener Lift Me Up maakt hij nog een ietwat vermoeide indruk, maar de vaart komt er al snel in. De beats van de plaat excelleren veelal in de lage registers en de diepe bassen komen live, wanneer je deze fysiek voelen kan, dan ook uitstekend tot hun recht. Tegen de tijd dat de hyperactieve flard Migos flow in Señorita te horen is, zwaaien de handen massaal door de lucht. Die gekte neemt nog meer toe als hij niet alleen tracks van zijn goed ontvangen huidige doorbraak-album speelt, maar ook single Blue Suede van zijn vorig jaar verschenen EP Hell Can Wait opvoert. De belofte uit North Side Long Beach is daarmee met verve ingelost.
Gangsta Gibbs, ho
Freddie Gibbs wandelt op zijn dooie gemak over het buitenpodium in zijn klassieke Jordan jersey. Geen backing mc bij hem te vinden en die heeft hij eigenlijk ook helemaal niet nodig. Alleen onder de hooks is een vocale lijn uit de studio-opnames te horen, maar verder valt Gangsta Gibbs op door de uitermate goed verstaanbare flow met een sterke vocale performance die bijna niet van de plaat te onderscheiden is, behalve dan dat deze naar stand 11 op de versterker gedraaid is. Het eerder op de dag gehoorde “Fok skotoe” is voor hem bovendien bijna identiek aan ademhalen, want ieder praatje met het publiek wordt of gestart, of afgesloten met het scanderen van “Fuck police”. De man uit Gary, Indiana leidt zijn tracks graag uitgebreid in, maar heeft verder totaal geen toeters en bellen in zijn show. Als je zo superieur kunt rappen als deze man is dat ook totaal niet nodig. Hard, duidelijk, dope. Met name de tracks van het door Madlib geproduceerde Piñata worden met open armen ontvangen tot er aan het einde van de set “Gangsta Gibbs, I love y’all. Peace” door de microfoon klinkt en er ineens een uur voorbij is gevlogen.
Return of the Boombap met Joey en Droog
Joey Badass is de volgende act op het buitenpodium en ook daarvoor komen net als bij Vince Staples hiphopliefhebbers van diverse generaties massaal opdraven. Met name voorin worden zij niet teleurgesteld, maar halverwege het veld lijkt het geluid de beats minder ver te dragen waardoor het allemaal wat fletser klinkt. MetChrist Conscious gaan de handen op het grasveld desalniettemin over een groot oppervlak de lucht in en op hetWhat’s my motherfucking name? in No.99 wordt door velen Badman! geantwoord. Joey beleeft er duidelijk plezier aan en zijn publiek evenzeer. Die andere jonge New Yorker met een overduidelijke affiniteit voor 90s rap staat tegelijkertijd binnen op de FunX stage en heeft ook een prima live performance in huis, die helaas wel maar door een handvol mensen opgemerkt wordt. Deze twee acts lijnrecht tegenover elkaar programmeren blijkt niet bepaald opportuun voor Your Old Droog, die in populariteit het onderspit delft en er met een publiek dat in de tientallen loopt er het beste van probeert te maken.
GANZ overtuigt met snoeiharde set
GANZ doet bij veel hiphopliefhebbers geen belletje rinkelen, maar buiten de hiphop heeft de Amsterdamse bass en trap producer de afgelopen maanden in zowel binnen- als buitenland al behoorlijk naam gemaakt. Net als Your Old Droog heeft ook hij niet de luxe van honderden mensen publiek – wat dat betreft zal hij het beter doen op festivals als Appelsap en PITCH – maar dat weerhoudt hem er niet van een snoeiharde set neer te zetten waarbij iedereen die ook maar in de buurt van het podium staat in beweging komt. Logischerwijs is het vooral hiphop wat de klok slaat vandaag, maar het is de organisatie te prijzen ook acts als deze te programmeren voor de variatie en diversiteit. Sterker nog: een podium met enkel aanverwante elektronische stijlen zou niet misstaan volgend jaar. Maar voor nu snel naar Run The Jewels voor een portie keiharde hiphop.
Run The Jewels verdedigt kampioenstitel
Zoals inmiddels gebruikelijk komen El-P en Killer Mike op met Queen’s We Are The Champions. Als je zo het podium betreedt, heb je heel wat waar te maken, maar Run The Jewels is daar als geen ander duo tegen opgewassen. Al vanaf de eerste tonen is het vooraan een kolkende massa van ledematen die letterlijk stof doet opwaaien. De door de zon droog geworden grond wordt opgewerkt tot een zanderige wolk vol vrolijk beukend volk waar Mike en El met een tevreden grijns hun ceremonie boven uitvoeren. Dat het 4 juli is, de Amerikaanse onafhankelijkheidsdag, is ook aan El-P niet voorbij gegaan. Hij zou vandaag nergens liever zijn om de vijf regels van zijn thuisland aan het publiek uit te leggen: LIE, CHEAT, STEAL, KILL, WIN. De vruchtbare uitlaatklep die Mike en El voor hun frustratie gevonden hebben, is live zelfs nog een tandje harder dan op plaat, maar agressie heeft zelden zo’n gezellige bijklank gehad als bij Run The Jewels. Die kampioenstitel zijn ze voorlopig niet kwijt.
Big Sean heeft Kanye niet nodig
De grootste verrassing van vandaag is Big Sean. En zeker niet omdat een verwachte, haast typisch Amerikaanse ‘ik doe heel stoer op de automatische piloot 1 verse van mijn bekende tracks en laat vooral weten dat ik met heel veel bekende rappers werk’ show uit blijft. Daarmee doen we de GOOD Music rapper te kort. De man uit Detroit is zeker niet de meest begenadigde rapper, maar zet met zijn band wel vol enthousiasme en met 100% inzet een strakke show neer. Uiteraard komen bekende klappers waar hij op featured – oa Clique, Mercy en Don’t Like – voorbij, maar Big overtuigt ook met solotracks als I Don’t Fuck With You en het ingetogen One Man Can Change The World, waar de aanstekers de lucht in gaan.
Oude rotten spelen als jonge honden
Weinig groepen die nog steeds binnen hiphop actief zijn, kunnen op zo’n stapel hits terugvallen als Cypress Hill. Met Ain’t going Out Like That, Hand On The Pump en How I Could Just Kill A Man zit de stemming er al direct in en houden de heren het tempo er ook flink in. De stuwende boombap heeft de tand des tijds prima doorstaan en de opvallend nasale stem van B-Real vormt nog steeds een effectief contrast met de blaffende bass die uit Sen Dog’s strot komt. Hier zijn geen oude rotten aan het werk die ongemotiveerd hun hits uit betere tijden opvoeren (zoals Cannibal Ox helaas eerder op de dag deed), hier staan routiniers die perfect weten hoe ze een publiek bespelen moeten zonder in cynische trucjes te vervallen. Het klinkt nog steeds funky, rockend en urgent.
Helaas moest ondergetekende, zoals vele bezoekers, de trein naar huis hebben waardoor de show niet tot het einde bijgewoond kon worden. Maar station Tilburg uitrijdend hoorde hij nog hoe Cypress Hill het publiek met succes tot springen maande. Bepaald geen vervelende high om de stad mee te verlaten en een schitterend festival achter te laten. De diversiteit van hedendaagse hiphop werd benadrukt met een sterke programmering en een fantastische sfeer. Van trippy cloud rap naar beukende trap, experimentele avant-gardistische beats en ouderwetse boombap, WOO HAH! 2015 had het allemaal en stelde zelden teleur.
Binnenkort komt er nog een uitgebreide WOO HAH! gallery door onze fotografen online!
