De zuidelijke staten beheersen al enkele jaren de Amerikaanse hiphopwereld. Toen Nas hiphop vorig jaar dood verklaarde, reageerden vele rappers uit die regio door te zeggen dat hiphop leeft in hun staten. Commercieel gezien is dat zeker waar, muzikaal laat het nogal eens te wensen over. Eén van de grootverdieners is de uit Atlanta afkomstige T.I., die ook met zijn vijfde album T.I. vs. T.I.P. hoge ogen gooit in de hitlijsten van de Verenigde Staten. Is dat terecht?
Deze vraag is met een heel duidelijk ‘nee’ te beantwoorden. De cd begint nog wel aardig met de bouncy intro track Act 1 T.I.P. (mede geproduceerd door Just Blaze), gevolgd door de eerste single Big shit poppin’ (do it) wat een prima banger is. Dit nummer wordt echter vrijwel geheel gedragen door de productie van Mannie Fresh, de opschepperij van T.I. heeft weinig om het lijf. Hiermee is meteen duidelijk waarom deze cd niet boeiend blijft. T.I. heeft niets zinnigs te zeggen en helaas wordt dit veel te weinig gecompenseerd door dikke producties. De meeste beats vallen niet onder crunk a la Lil Jon, maar hebben wel dat typisch zuidelijke mainstream geluid. Na een track of zeven is het eigenlijk wel genoeg geweest met deze simpele creaties. Hetzelfde geldt voor de raps van T.I., wat op sommige tracks niets meer voorstelt dan wat gemompel.
Het is dan ook een verademing om op Watch what you say to me Jay-Z bezig te horen. De Def Jam president is niet eens in topvorm, maar zijn verse is meer dan welkom als afwisseling op de eenzijdige flow van T.I. Met de gastbijdrage van Busta Rhymes op Hurt is dat niet anders. Wyclef Jeans zomerse productie en zang maken dat My swag één van de interessantere nummers en een potentiële hit is, ondanks de clichéteksten. Slechts één van de featurings doet de cd geen goed. Het inspiratieloze gebrabbel van Eminem op Touchdown geeft nogmaals aan hoe diep een goede MC kan zinken.
Dat T.I. wel degelijk nadenkt tijdens het maken van zijn muziek, bewijst het idee achter T.I. vs. T.I.P.. Op het album voert T.I. (de populaire rapper en zakenman) een strijd met T.I.P. (de stoere gangster). De eerste zeven tracks staat de rapper/businessman centraal, dan even zoveel nummers de straatgast. Muzikaal gezien is dit concept echter matig uitgewerkt. Qua producties is er geen verschil te ontdekken in de twee persoonlijkheden van T.I.. Omdat de nummers van de rappende zakenman (vaak over vrouwen en ‘fly’ zijn) en die van de gangster (vooral ‘stoere’ dreigementen) geclusterd bij elkaar staan, wordt het er allemaal niet afwisselender op. Pas wanneer de twee karakters samenkomen, kent het album een opleving. Het door Danja geproduceerde Tell ’em I said that heeft zo’n positief lompe beat dat het onmogelijk is je hoofd stil te houden. T.I. laat weten waarom hij wel ‘real’ is, in tegenstelling tot vele collega-rappers.
Nee, een gebrek aan zelfvertrouwen zal T.I. niet gauw hebben. Hij noemt zichzelf niet voor niets al een aantal jaar ‘King of the South’. Wat verkoopcijfers betreft valt er weinig aan te merken op die titel. Met kwaliteit heeft het niet veel te maken. T.I. vs. T.I.P. is een doorsnee album, dat slechts weinig hoogtepunten kent, maar toch succesvol is. Een treffender voorbeeld van de zuidelijke hiphopoverheersing is eigenlijk niet denkbaar.
Tracklist:
01. Act I
02. Big shit poppin’ (Do it)
03. Raw
04. You know what it is
05. Da dopeman
06. Watch what you say to me ft. Jay-Z
07. Hurt ft. Alpha Mega & Busta Rhymes
08. Act II
09. Help is coming
10. My swag ft. Wyclef Jean
11. We do this
12. Show it to me ft. Nelly
13. Don’t you wanna be high
14. Touch down ft. Eminem
15. Act III: The confrontation
16. Tell ’em I said that
17. Respect this hustle
18. My type
Meer info: Trapmuzik
