Hij is geboren in Londen, groeide op in de Bronx en vervulde daar in de jaren ‘80 een sleutelrol als pionier van de toen nog jonge hiphopcultuur. We hebben het over Slick Rick, zonder twijfel één van de meest invloedrijke rappers aller tijden. En ondanks dat hij onverwoestbare klassiekers op zijn naam heeft staan, en rappers van Nas tot Snoop en Biggie zijn lyrics en flows gebruikten, trad hij nog nooit op in ons land. Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver. The Ruler was in Amsterdam.
Eind jaren ’80 huurde Slick Rick als kersverse superster zijn neef in als bodyguard. Een slechte beslissing, want die neef zag Rick vooral als wandelende pinautomaat en probeerde hem zelfs af te persen. De neef werd ontslagen, waarop hij Rick en zijn moeder met de dood bedreigde. Rick trof zelfs kogelgaten in hun voordeur aan, en toen hij niet veel later zijn neef zag lopen, opende hij het vuur op hem, wat hij later voor de rechter als zelfverdediging zou omschrijven. Zijn neef overleefde het, maar Ricky D moest tot eind jaren ’90 op Rikers Island zijn straf uitzitten.
De geboren Engelsman was geen Amerikaans staatsburger, wat geen probleem was, tot hij in 2003 op een cruiseschip stapte dat volgens de douane Amerikaanse wateren verlaten had. Ben je als buitenlander legaal in Amerika en word je veroordeeld voor een misdaad, dan kun je na je straf probleemloos in het land blijven. Vertrek je echter, dan heb je jezelf volgens de Amerikaanse wet ‘vrijwillig gedeporteerd’ en mag je niet meer terugkeren.
Slick Rick heeft meer dan tien jaar lang zijn zogenaamd vrijwillige deportatie aangevochten. Hij mocht met behulp van zijn advocaat in het land waar hij woonde, werkte en opgroeide blijven, maar kon zolang de zaak nog liep het risico niet nemen Amerika te verlaten. Vorig jaar naturaliseerde hij eindelijk tot Amerikaan. Nu Slick Rick na al die jaren eindelijk een paspoort op zak heeft, kan hij dus vrij reizen en alsnog de wereld rond toeren. Voor de oude rotten onder de hiphop-heads komt zo een lang gekoesterde wens uit.
In Paradiso hebben ze goed begrepen dat het vanavond feestje voor de oude garde is. Zelfs de hiphopmama, —inclusief stoeltje— is van de partij. DJ All Star Fresh, die het publiek warm draait, flext met ouderwetse scratch-skills op platen van Onyx, NWA, EPMD en vele anderen. De stemming zit er na een uurtje dan ook prima in bij de veelal bovenjarige b-boys en girls. Stipt om 22:30u verschijnt vervolgens de DJ van Slick Rick ten tonele. Helaas neemt DJ KAOS7 de hoofdact van de avond nog niet mee het podium, en het aanwezige publiek voelt de bui al direct hangen: ondanks een prima DJ-set vooraf, moet de tour-DJ zelf ook nog even de boel opwarmen. Gelukkig weet hij de sfeer direct om te zetten met een onorthodoxe openingsplaat. Jawel, dat is echt Calling in the Air Tonight van Phil Collins wat door de speakers klinkt. Wat daarop volgt is een spervuur aan hits uit de hiphop-historie waarvan zelden meer dan de intro voorbij komt, begeleidt door fragmenten uit de videoclips op een groot scherm boven het podium.
Dat scherm is bovendien bijzonder aangekleed. Paradiso heeft met zijn hoge glas-in-lood-ramen van zichzelf al een sfeervol en fotogeniek podium, maar het videoscherm, hangend boven een witte sofa, is voor de zekerheid omgeven met een partij smetteloos witte lakens, die eromheen gedrapeerd zijn alsof het hier om de presentatie van een renaissance-schilderij op de boot van Detective James “Sonny” Crockett gaat. Na een aantal minuten van dat volstrekt overbodig warmdraaien door de DJ (waarbij ondergetekende wel toe moet geven hard te zijn gegaan op een flard Dipset Anthem) komt er eindelijk een rapper het podium op. Maar het is niet Slick Rick.
Uncle Ricky blijkt nog een eigen voorprogramma meegenomen te hebben en ik ben blij dat ik dankzij de Nijmeegse Vierdaagsefeesten nog een nachttrein naar het zuiden kan pakken, anders moet er allengs nog een logeeradres gecharterd worden. Intelligenz uit Chicago blijkt een dame te zijn met een scherpe flow en gedreven voordracht, die de twee nummers dat haar voorprogramma duren mag, de aandacht uitstekend vast weet te houden. Die naam maar even noteren en bij thuiskomst checken of er geen tape van haar te vinden is. Ook zij is gekleed in wit, net als de twee danseressen die het podium op komen, en daar komt eindelijk The Ruler zelf ook tevoorschijn.
In een witte hoed en shorts, met mintgroen/roze Luis Vutton-shirt en matchende sneakers, wandelt hij zo nonchalant als je van hem verwacht de show binnen. Daar opent hij verrassend genoeg met wat zowaar gloednieuw materiaal lijkt te zijn, dat getuige de lyrics en de graphics op het scherm Black Star lijkt te heten. Hoewel de danseressen later hier en daar wat zangpartijen voor hun rekening zullen nemen, zingt Ricky D het refrein van deze track zelf, met even veel overgave als valse noten. Het doet denken aan Ghostface: behalve hun liefde voor ostentatieve juwelen delen de goede vrienden er dus ook een voor technisch afgrijselijke maar desalniettemin aanstekelijke en oprecht klinkende zangpartijen.
Direct daarna knalt hij de klassieker The Ruler’s Back erin; hij struint over de stage met een hand in zijn zak en een even laconieke flow. Dit is precies Slick Rick zoals je hem horen wilt; nonchalant en charmant, met iconische raps die uit zijn mond rollen alsof hij een komische anekdote aan het delen is. De danseressen dansen alsof hun levens ervan afhangen, en hebben hun handdoeken al snel nodig om zweet te deppen. Microfoons staan heel de show voor hen, maar uit de spaarzame momenten dat zij die gebruiken blijkt dat de “Slickettes” vooral mee op tour zijn om de podiumpresentatie compleet te maken.
The Ruler zelf houdt de vaart er goed in. Zijn feature of Outkast’s Art of Storytelling Pt 3 wordt direct opgevolgd door Street Talkin’, de samenwerking met Big Boi op zijn album The Art of Storytelling. Krakers van zijn debuutalbum wisselt hij af met show-stelende features die hij bij andere acts gedaan heeft, zoals Mos Def’s Auditorium, Chamillionaire’s Hip Hop Police, of Jermaine Dupri’s Fresh, al spit hij die laatste over Mobb Deep’s Quiet Storm instrumental. Een keuze die prima uitpakt en tegelijk een mooi eerbetoon aan de pas overleden Prodigy vormt.
Minder goed pakt het uit wanneer The Ruler hyped probeert te gaan en zichzelf overschreeuwt. Het is een kwaal waar veel rappers tijdens liveshows last van hebben, maar bij iemand die bekend staat als de vleesgeworden nonchalance en op zijn best is wanneer hij alles achteloos uit zijn mouw lijkt te schudden, is het contrast extra onwenselijk. Slenter maar weer gewoon lekker met je hand in je zak over het podium, uncle Ricky.
Halverwege de show wordt de vaart er bovendien hinderlijk uit gehaald wanneer KAOS7 old school tracks tegenover new school tracks zet en het publiek vraagt wat ze het liefst horen willen (zucht). “Ik voel me nu echt oud, ik weet niet eens wie dit is” wordt er naast me gezegd wanneer Future’s Mask Off klinkt, terwijl voor mensen die het wel herkennen onduidelijk blijft waarom ze überhaupt zouden moeten kiezen tussen dit of een old school hit. Voor wie dit intermezzo precies leuk is, blijft onduidelijk.
Wellicht kan Ricky D wat boeiendere pauzenummers verzinnen voor de rest van de tour, want de kledingwissels die hij erin achter de schermen uitvoert zijn natuurlijk onmisbaar van de man die “I even make salvation army clothing look good” rapt. Ook de slideshow met talloze beroemdheden van Madonna tot Samuel Jackson —allemaal getooid met ooglap— die op het scherm de revue passeren, vormen een mooie aanvulling op het larger-than-life-plaatje dat The Ruler neer probeert te zetten.
Na een uurtje roept hij zijn vrouw op het podium, met wie hij al twintig jaar samen is. “Try your best to stay in a committed relationship”, geeft hij zijn publiek als advies. “That goes for my lesbian and gay fam too.” Vervolgens vraagt de man die al heel de show met een gigantisch ketting omloopt zijn echtgenote om wat aanvullend materiaal: “I’ma need the old school jewelry for this one”. Ze hangt er een paar kilo’s aan goud om zijn nek bij, en met deze karrenvracht om zijn nek breekt het moment aan waarop alle aanwezigen al zo’n twintig jaar op wachten. “Uncle Ricky, can you tell us a bedtime story?”
Natuurlijk was Children’s Story geweldig. Natuurlijk rapte iedereen woord voor woord mee. Natuurlijk is ieder schoonheidsfoutje in de show dat eraan vooraf ging direct vergeven. Aan het einde van de track komt een zee aan witte ballonnen uit het plafond gevallen, en blaast de man zelf de aftocht terwijl Frank Sinatra’s My Way uit de speakers klinkt.
“I’m 52! Stop lying!”, rapt Slick Rick eerder die avond in een kleine aanpassing van die andere grote klassieker La Di Da Di. Dat hij na al die tijd even slick gebleven is, heeft Paradiso nu eindelijk met eigen ogen kunnen aanschouwen.
Fixtures:
Hoogtepunt: Children’s Story. Natuurlijk. En stiekem ook wel Auditorium.
Dieptepunt: Nietszeggend old school vs new school intermezzo
Bier: €2,70
Wc: gratis
Garderobe: €2,-
Geluid: OK.
Bezoekers: Goed bezocht maar niet uitverkocht. Zaal vol, balkons leeg.
Damage: €30,- (exclusief lidmaatschap)
Cijfer: 7.5
