Het is alweer lang geleden dat het debuut album van de Souls of Mischief uitkwam. We hebben het dan over het jaar 1993. Ze kwamen toen met een stijl die funky en laidback was. We spreken nu vanuit het jaar 2004 en 1 van deze leden van Souls of Mischief, Tajai heeft een solo werk uitgebracht, genaamd “Power Movement” bestaande uit 14 tracks.
Mijn eerste gedachte bij dit album was: hopelijk is dit een goed album, want ik ben vaak teleurgesteld door de ‘oude garde’. Ik moet zeggen: de intro track van het album begint wel gelijk lekker met een heerlijke laidback beat en wat ille scratches. Maar helaas was de pret snel voorbij, want bij track 2 “Raindance” gaat het helemaal mis. De manier van rappen gaat totaal niet samen met de beat van de track, verder vind ik de muziek op deze track zeer wazig, waardoor het eigenlijk geen gevoel bij je oproept.
Helaas wordt de rest van het album er niet beter op. Bepaalde tracks hebben van die jiggy beats, zoals bijvoorbeel track 6 “Do It”, iets waar ik persoonlijk totaal niet erg naar kan luisteren. Verder voel ik weinig van dit album. De overige beats op het album klinken overigens erg wazig.
Is heel het album slecht dan? Antwoord is nee. Er waren twee tracks op het album waar ik wel stil bij wilde staan, omdat het gewoon twee dope tracks zijn. Dit zijn:
Track 5 “Scientific Method”. Hierbij dacht ik van: “Wow, eindelijk een dikke track!” Deze track deed me denken aan tracks van Souls of Mischief van vroeger, toen ze net begonnen. Een rustige klassieke beat met een ille sample met de tekst: “Sometimes why.” De lyrics die erover gespit worden, passen goed op de beat. Track gaat over de keuzes die iemand maakt in zijn leven en dat hij in een later stadium er wel achter komt of het wel de goede zijn. Lyrics als “When will you turn this water to wine. When will the light shine, down from the sky and aline…” passeren de revue in deze track.
Track 7 “The Dum Dum” is ook zo een track waar zeker bij stilgestaan mag worden. Deze track deed me in eerste instantie denken aan “La Tribu de Dana” van Manau. Voor wie dit niet kent, dat is een track met allerlei keltische geluiden erin en een zware beat eronder. Maar deze track heeft meer een aziatisch geluid, dan een keltische. Het is een typische battle track waar de “wack MC’s” aan de tand worden gevoeld in de lyrics en laat zien wie de beste is. Tajai flowt hier geweldig.
De collabo op deze track van Shake Da Mayor zorgt voor een wat frisse wind op de track. Hij komt ook wel sterk uit de hoek met “I am reppin Souls of Mischief, I run with no restrictions. I am at the pole position…”
Het zou me niets verbazen als deze track de banger van het album wordt, want het is zonder twijfel de beste track van het album.
Er kan gezegd worden dat het album in zijn totaliteit erg slecht is. Op de 2 tracks en intro na, doet het me pijn te zeggen dat de ‘oude garde’, zoals je iemand van de Souls of Mischief mag noemen, mij weer eens teleurstelt. Er zullen vast mensen zijn die dit album helemaal het einde vinden, dit zijn dan waarschijnlijk mensen die veel naar van dat soort type beats luisteren. Maar ik moet zeggen dat het album veel te simpel in elkaar is gezet en dit zal de luisteraar van het oude werk van Souls of Mischief zeker merken en horen. Wat meer moeite voor een dope beat had ik wel verwacht eigenlijk. Daarnaast vind ik nog een tegenvallend iets de korte tijd van deze cd, namelijk 49 minuten. Helaas is dit dus weer de zoveelste teleurstelling van Amerikaanse bodem.
Tracklist
01. Introducing…
02. Raindance
03. Who Got It?
04. Do Not Touch (feat Pep Love)
05. Scientific Method
06. Do It!
07. The Dum Dum (feat Shake Da Mayor)
08. Power Movement
09. Quality, Equality
10. Raunch, Rogue, Skank
11. Multiple Choice
12. Fashion Fetish (feat Casual and A Plus)
13. Let’s Live
14. Dedication (feat Goapele)
Meer info: http://www.hieroglyphics.com
