Tien jaar geleden startte DJ/Producer Peanutbutter Wolf aan de Amerikaanse westkust het label Stones Throw. Inmiddels is het label nauwelijks meer weg te denken en heeft vrijwel elke hiphop liefhebber thuis wel een cd of plaat liggen met het kenmerkende zwart witte Stones Throw logo erop. Een decennium Stones Throw viel samen met de release van het album ‘Chrome Children’ en beide heugelijke feiten werden gevierd met een wereldtournee, die precies op de releasedatum van ‘Chrome Children’ neerstreek in de Amsterdamse Sugar Factory. De zaal was volledig uitverkocht en buiten probeerden, in de regen, mensen uit verre oorden als Duitsland en Groningen nog een kaartje te bemachtigen. De line-up loog er dan ook niet om: Peanutbutter Wolf, J-Rocc en Madlib zouden DJ-sets verzorgen en Percee P zou de mic ter hand nemen.
J-Rocc opende de avond en zette de sfeer er direct lekker in. Veel hiphopclassics, af en toe wat breaks en wat beatjuggling zorgden voor een gevarieerde eerste set. Hoogtepunten waren het meeschreeuwende publiek tijdens Madvillain’s ‘Accordion’ en het soepel laten overlopen van het origineel waarvan ‘The Red’ van Jaylib was gesampled in ‘The Red’ zelf. J-Rocc liet helaas wel wat puntjes liggen door veel platen vroegtijdig over te laten lopen in de volgende. Soms was de eerste verse nog niet klaar terwijl de volgende plaat al in werd gestart. Peanutbutter Wolf stond naast J-Rocc op de stage en keek vooral tevreden uit zijn ogen. Na de set van de heer Rocc kon de heer en meester van Stones Throw zijn eigen laptop neerzetten en plaatsnemen achter de draaitafels. PB Wolf besteedde in zijn set veel aandacht aan de overleden J Dilla, zonder dat het overigens te corny werd. Net als J-Rocc hield Peanutbutter de draaitafels ongeveer een klein uurtje bezet en zette gewoon een lekkere set neer.
Tijd voor wat live gespitte rhymes, dus mocht Percee P het podium betreden. De New Yorker, die me op de een of andere manier ontzettend aan Bernie Mac doet denken, nam ruim de tijd om zijn fans de hand te schudden voordat hij zijn show begon. Percee P flowt snel. Verdomd snel. Vooral tijdens de (bijna letterlijk) adembenemende acapella waren alle ogen gericht op Percee. Helaas kon hij deze aandacht niet echt vasthouden, iets wat mede veroorzaakt werd door de haperende mic. Lichtelijk vervelend was ook het uitgebreide pluggen van zijn cd door de featurende artiesten te schreeuwen. Percee P kon dus helaas het publiek niet inpakken.
Toen was het tijd voor Madlib. Nou ja… Eén probleempje: waar de fuck is Madlib? Peanutbutter Wolf en J-Rocc leken het ook niet te weten. Het werd even volledig stil en vervolgens werd er maar besloten even een plaatje op te zetten. De verhalen van iedereen die Madlib bij zijn vorige optreden had gezien, waar hij stoned een beetje op een drumstel stond te meppen, begonnen al door m’n hoofd te spoken… Gelukkig was er een tijdelijk plan B. MED/Medaphoar was gelukkig ook aanwezig (terwijl hij niet op de poster stond) en deed een paar tracks, overigens ook zonder echt te overtuigen. Peanutbutter Wolf draaide een paar plaatjes, maar nog steeds geen Madlib… MED besloot de mic maar weer op te pakken voor wat raps, maar Madlib bleef afwezig. PB Wolf leek er aardig met zijn handen in het haar mee te zitten en kondigde aan, terwijl hij een nummer van tien minuten opzette, Madlib persoonlijk te gaan zoeken.
Uiteindelijk kwam Madlib dan naar beneden, gewapend met een flinke joint die eerst rustig achter op het podium opgerookt werd. Ik besloot me voor te bereiden op het ergste, dit kon nooit goed gaan… Totdat Madlib zijn cd-tjes in de cd-spelers stopte en aan het werk ging. Zware bass, rauwe drums gemixt met allerlei abstracte geluiden en gezang dat vooral uit India en Arabische landen leek te komen. Net een bepaald drankje: een beetje vreemd maar wel lekker. Toch vond ik het jammer dat Madlib (en de andere DJ’s) niet gewoon een grote bak met 12 inches had liggen. Het is alsof een schilder live een schilderij gaat maken maar al een canvas met de outlines bij zich heeft. Je hebt absoluut skills nodig om die lijnen goed in te vullen, maar voor je gevoel is het toch een beetje net niet.
Madlib is een apart figuur. Hij lijkt in een volledig eigen wereldje te leven. Op de momenten dat hij op het podium rondhing zag je hem helemaal opgaan in de muziek, wegviben op een manier die ik nog nooit gezien heb. Achter de cd-spelers was hij ook volledig met niets anders dan de muziek bezig. Planet Asia verscheen ineens op het balkon en werd door J-Rocc naar beneden gehaald om een gruwelijk dikke freestyle neer te zetten. Ondertussen keek Madlib niet op of om. Naast Planet Asia pakte ook MED de mic nog een keer op voor wat freestyles, maar hij haalde het duidelijk niet bij de rapper uit Fresno.
Al met al was dit een zeer gezellig verjaardagsfeestje met, zoals het hoort op een verjaardag, een paar leuke verrassingen. Toch was dit geen legendarische show, wat niet wegneemt dat dit een heerlijk gevarieerd avondje hiphop was voor de liefhebber.
Fixtures:
Hoogtepunt: Planet Asia’s freestylesessies
Dieptepunt: Madlib die zoek was…
Bier: Amstel
Wc’s: Aanwezig
Garderobe: Jup
Merchandise: Stones Throw 10 jaar shirts en heel veel cd’s en vinyl
Foto’s: Geen probleem
Geluid: In orde, al klonken de rappers niet echt heel duidelijk
Bezoekers: Stampvol
Damage: 15 euro
Cijfer: 8,5
